"Τα πτυχία κτώνται..."
*Αφιερωμένο σε όλους τους φοιτητές,κυρίως σ αυτούς που ανήκουν στη γενιά του '93
Σας έχει τύχει να θεωρείται κάτι καρμικό; Κάτι που
να επαναλαμβάνεται, κάτι φαινομενικά τυχαίο που όμως εσείς να το αντιλαμβάνεστε
σαν ένδειξη αισιοδοξίας; Πώς τύχαινε εκείνη την εποχή να πετυχαίνω συχνά πυκνά
το ίδιο τραγούδι…. κάθε βράδι, πιστό στο ραντεβού μας σε διάφορους ραδιοφωνικούς σταθμούς.
«Γιατί είμαι αγέρας που περνάς…μέσα στης πόλης τα στενά…». Αυτό το τραγούδι,
με συντρόφευε εκείνα τα βράδια που περίμενα να δω τι θα συναντήσω. Τότε στο τέλος του καλοκαιριού του 2011. Αγωνιούσα να δω τι θα γίνει…παραμονές ανακοίνωσης των Βάσεων…. Αλλά ήταν αναμφίβολα μια αγωνία γλυκιά που έκρυβε κατά βάθος νεανικό ενθουσιασμό, φρεσκάδα, αισιοδοξία και δροσερά όνειρα.
Κι όπως μαρτυρούν οι στίχοι… έγινα κι εγώ
αγέρας…και μάλιστα Βαρδάρης.
14 Ιουλίου 2015…ξημερώματα, πέντε και κάτι. Στο καναπέ του σαλονιού, κάθομαι και σκέφτομαι. Πληκτρολογώ στο λάπ τοπ και
μέσα μου μετρώ μέρες….σε μια εβδομάδα. Σε επτά ολόκληρες μέρες. Τέτοια μέρα την
άλλη βδομάδα θα ξυπνήσω για τις ετοιμασίες. Ορκίζομαι, παίρνω πτυχίο. Τελειώνω
τις σπουδές μου και μάλιστα με βαθμό πτυχίου Άριστα. Ποιος θα μου το έλεγε…
Μιχαήλ Θεανώ, Απόφοιτη Παιδαγωγικής σχολής Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης,
Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Όχι απλώς πακέτο. Πακετάρα. Καλή φάση
όμως.
Πότε περάσαν 4 χρόνια; Πότε, μου λες; Σα χθες
θυμάμαι τις σκηνές της 29ης Αυγούστου.
29 Αυγούστου 2011... Ξημερώματα 4 παρά, ζέστη, στριφογυρίσματα στο σιδερένιο μου κρεβάτι γεμάτα αγωνία για το πού; «Που τελικά θα καταλήξω; Παιδαγωγικό ή Φιλοσοφικό; 1η επιλογή ή 2η; Έχει γούστο, πουθενά…δε βαριέσαι ξαναδίνω…Ο Χριστός! Δε ξαναδίνω, ποιος διαβάζει ξανά Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Μικρασιατική Καταστροφή, το Βαλί Μεχμέτ Αζμή Μπέη…και το μαχαιράκι του μανικιουρίστα; Ούτε καν λέμε….. δε βαριέσαι η πρώτη ή τελευταία θα είμαι…» σκέψεις που κορύφωναν την αγωνία μου για το Πού; πού πέρασα; Σε ποια σχολή; Σε ποιο τμήμα; Και έκαναν το βράδυ ακόμα πιο αξημέρωτο από ότι ήταν….
«Συγκεντρώσου! Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία είσαι…. Ότι έγινε έγινε…λίγες ώρες έμειναν…», με τη σκέψη αυτή με πήρε ο ύπνος…
10 και κάτι,-«Άνοιξε, παιδί μου το λάπ τοπ, να δούμε τι έγινε ». Με μηχανικές κινήσεις, πιάνω το δελτίο εξεταζόμενου με τους κωδικούς. Το ανοίγω ευλαβικά, μπαίνω στο site του Υπουργείου Παιδείας επιλέγω την πλατφόρμα και πληκτρολογώ το κωδικό, έτσι απλά….Μερικά τσίκι- τσίκι για να αλλάξει η ζωή μου. Από μαθήτρια να γίνω φοιτήτρια…Διαδικασία ολίγων λεπτών που όμως έφερναν στο μυαλό ξενύχτια, διαβάσματα, κλάματα, απογοητεύσεις, χαρές… κι όλα αυτά σαν αστραπιαίο βίντεο της μνήμης.
Βαθιά ανάσα, μια οθόνη περίμενα να μου πει πού…. Φορτώνει το σύστημα…η κυκλική ένδειξη αναβοσβήνει και ο κύκλος συμπληρώνεται καθώς ταυτόχρονα περιστρέφεται, κορυφώνοντας την αγωνία μου στα ύψη… «Αν δε πεθάνω τώρα, δε θα πεθάνω ποτέ!» σκέφτηκα..
Μιχαήλ Θεανώ…. Παιδαγωγική σχολή, τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσ\νίκης
-«Τι έγινε;» -«Καλέ εδώ λέει παιδαγωγικό!» σοκαρισμένη αναφωνώ, χωρίς να έχω καταλάβει τι έχει συμβεί. Σε κλάσματα δευτερολέπτων τσιρίδες, φωνές χαράς, φιλιά αγκαλιές. Η αδερφή μου δακρυσμένη και αγουροξυπνημένη να μου λέει ξανά και ξανά μπράβο. Στην ίδια σχολή, για; Δυο δασκάλες στο ίδιο σπίτι. Αυτή στο 3ο έτος τώρα πια και εγώ στο 1ο.
Μα θα έδινα όρκο πως χθες
ήταν. 4 ολόκληρα χρόνια ως φοιτήτρια πια στην πιο όμορφη πόλη. Λένε πως όσο υπάρχει
Θεσσαλονίκη κανείς δε μένει χωρίς πατρίδα…. Είναι αλήθεια. Την είδα με
διαφορετική ματιά. Με τα μάτια μιας φοιτήτριας. Τελείως διαφορετική. Άλλοι
καφέδες άλλοι σινεμάδες άλλα ξενύχτια. Θυμάμαι το πρώτο μου ξημέρωμα, αυτή η
πόλη είναι τόσο όμορφη το ξημέρωμα όσο το βράδι με τα μαγικά της φώτα. Τι κι αν
περιμένεις το πρώτο λεωφορείο. Τι κι αν ψάχνεις ταξί για να σε γυρίσει στην ώρα
σου.
Το πρώτο φοιτητικό πάρτυ σε γνωστό κλαμπ της
Συμπρωτεύουσας. Την επομένη, το πρώτο μάθημα, Πέμπτη ήταν. Οδός Αρχαιολογικού
Μουσείου…. Παυλίδης πρώτο 3ωρο- Κοινωνιολογία ή Φιλοσοφία; Δεν έχει
σημασία…Κατατάχθηκε αμέσως στις συμπάθειες μας.
Εμφανίστηκε και εκείνος ο ΚΝίτης, που όλο έλεγε, «… να πούμε….». Τι
γέλιο είχαμε κάνει,σπαστικό μας είχε πιάσει… Έπειτα εμφανίστηκε και ο πρόεδρος…Στο
επόμενο 3ώρο Τουρτούρας, που να ξέραμε τι έρωτας θα εξελισσόταν με το αντικείμενό του…αν και με πήρε
ο ύπνος κυριολεκτικά εξαιτίας του ξενυχτιού το προηγούμενο βράδι.
Η εγγραφή, το βιβλιάριο σπουδών, το πάσο, το webmail, η πρώτη δήλωση
μαθημάτων, συγγραμμάτων, τα πρώτα βιβλία, οι σημειώσεις, τα τετράδια…όλα.
Αγαπημένο μάθημα «Κοινωνιολογία της Εκπαίδευσης»,
πρώτες γνωριμίες, φιλίες που μετρούν ακόμα έχοντας διάρκεια στο χρόνο κι άλλες που
χάθηκαν. Κλασσικό πρωινό για τη σχολή, κουλούρι με χυμό πορτοκάλι. Τα γεύματα
στη λέσχη. Φιλοξενίες στις εστίες. Μειωμένη κάρτα ΟΑΣΘ. Τα διαβάσματα στις βιβλιοθήκες -άλλοτε στη
κεντρική και άλλοτε στου τμήματος- με τσουχτερό κρύο το χειμώνα και με αφόρητη
ζέστη το καλοκαίρι. Οι απογευματινοί καφέδες, οι πίτσες στη Ροτόντα, οι κρέπες
στη Ναυρίνου, οι φωτοτυπίες από τη Μελενίκου, οι ζεστές σοκολάτες στην Αγγελάκη,
τα κρασιά στη Ραστώνη, τα ραντεβού στην Καμάρα, οι βόλτες στον Λευκό. Οι
άπειρες συζητήσεις. Γνωριμίες, άλλες ενδιαφέρουσες άλλες ανιαρές. Ποτό στη
Βαλαωρίτου. Ταξί από την Αντιγονιδών. Πρώτο λεωφορείο από την Αριστοτέλους στις
5. Το 71Ν.Οι πρώτοι έρωτες, οι πρώτες απογοητεύσεις. Όνειρα αθώα και όμορφα.
Στιγμές ανεκτίμητης αξίας.
Πρώτη εξεταστική. Πρώτο μάθημα «Παιδαγωγική της
Ένταξης», Καραγιάννη.Πρώτα 10άρια,όπως και εκείνο το πρώτο 4αρι, εκείνο στη
Φιλοσοφία. Άουτς! Αυτό πόνεσε. Αλλά μετά το Σεπτέμβρη αντικαταστάθηκε με ένα
από τα πιο περήφανα 10άρια. Πρώτες εργασίες. Σκασιαρχεία, γέλια και χαλαρές
στιγμές όπως αρμόζει στην πιο όμορφη και ερωτική φοιτιτού-πολή.
Ξενύχτια σε φιλικά- και όχι μόνο- κρεβάτια. Γέλια, κλάματα που
ακόμα ηχούν στα αυτιά μου. Άπειρες συζητήσεις από ζαλισμένες συμφοιτήτριες
άλλοτε από ποτό άλλοτε από νεανική χαρά, πότε σοβαρές πότε σαχλές. Όνειρα
γεμάτα γλυκά αρώματα, αισθήματα ορμής και πάθους, τρελά βγαλμένα από τη πιο ρομαντική κομεντί.
` Φοιτητικά
καλοκαίρια. Ποσείδι . Σκηνές, αντικουνουπικά και τα λοιπά σύνεργα. Χρόνος πολύ,χρήματα
περιορισμένα. Φθηνή επιλογή κι όλη μέρα με το μαγιό. Ζεστά βράδια στη παραλία
για συζητήσεις, τραγούδι και χαρτάκι. Τίτσου. Μπιρίμπα. Πόκερ. Ξημερώματα στο beachομπαρο. Να βλέπεις το
πρώτο φως της μέρας. Ο ήλιος να ξεπροβάλλει μέσα από τη θάλασσα. Πρωινό μπάνιο
ως συνέχεια του βραδινού της προηγούμενης. Έρωτες καλοκαιρινοί χωρίς δείκτη
προστασίας. Λας Βέγκας κανονικό.
Προσμονή για το πρόγραμμα των μαθημάτων κάθε
Σεπτέμβρη και Φλεβάρη. Εκνευριστική αναμονή για την ανακοίνωση του αντίστοιχου
των εξεταστικών. Όπου πάντα δεν ήταν ικανοποιητικό. «Θα πάω απλώς να πάρω τα
θέματα», «Ένα πέντε ίσα να περάσω»,«Πάω για βαθμό», «Θα το αφήσω για Σεπτέμβρη». Ατάκες που όλοι έχουμε πει ή έστω
σκεφτεί.
Κοινωνικοί προβληματισμοί. Κατάρρευση όσων νόμιζες
πως ήξερες. Πρώτη δουλειά.Πρώτα χρήματα, δικά σου μονό δικά
σου.
Αμφιθέατρα γεμάτα. Έδρανα που μοιραστήκαμε με
συμφοιτητές. Φωνές, απαντήσεις σε ερωτήσεις καθηγητών και φοιτητών,
παρουσιάσεις, λαπ τοπ, διαφωνίες, άλλες έντονες άλλες ειρηνικές, σημειώσεις που
αντάλλαξαμε ή που μας έταξαν. Αξιολογήσεις καθηγητών και μαθημάτων.Ρητρες και καταστάσεις με ΑΕΜ και βαθμούς. Πρακτικές,
παιδικά χαμόγελα, ζωγραφιές. Κι ένας κιτρινισμένος πάπυρος που σου λέει ότι όσα
κι αν έζησες όσα κι αν έκανες σ αυτά τα 4 χρόνια σε καθιστούν άξιο για να μπεις
σε μια τάξη.
21 Ιουλίου 2015... Βρίσκομαι στο Δωμάτιο μου. Πρέπει
να ετοιμαστώ, άφησα τον επίλογο για το τέλος, όπως θα έκανε κάθε φοιτήτρια που
σέβεται τον εαυτό της και κυρίως την ιδιότητά της. Κοιτώ τα ρούχα μου και τα
πέδιλα μου. Απολύτως γυναικεία. Κοριτσάκι μπήκα στη σχολή, Τ-Shirt με
λογότυπα και στάμπες και τζιν και τώρα κοπέλα, σωστή γυναίκα. Κι έτσι το σταράκι δίνει
τη θέση του στο ψηλοτάκουνο πέδιλο. Τι κι αν οι αίθουσες άδειασαν, οι διάδρομοι
ερήμωσαν, το κυλικείο ησύχασε, τα γέλια έπαψαν και τα μαθήματα τελείωσαν, το
φοιτητιλίκι είναι ιδιότητα, αξίωμα πραγματικό και παντοτινό. Ακόμα και ο πιο
αναίσθητος συγκινείται τέτοιες μέρες. Είτε εγκαταλείπει απλώς την ιδιότητα είτε
μαζί με αυτήν κι ένα στούντιο στην Αγ. Δημητρίου. Ακόμα κι σαν ανάμνηση
είναι απλώς γαμάτη!
Καλό μας πτυχίο, λοιπόν, για τελευταία φορά. Καλή
σταδιοδρομία σε όλους μας. Ραντεβού στις σχολικές αίθουσες…. Εις το επανειδειν!
Υ.Γ.:«Όσο υπάρχει η Θεσσαλονίκη,
κανείς δε μένει χωρίς πατρίδα». Αυτό το μάθημα- ευτυχώς- δεν έχει sos...
