*Αφιερωμένο σε όλους τους αθεράπευτα ρομαντικούς
σινεφίλ,
που κι ακόμα κι αν τους λησμονώ, θα ανήκω
πάντα σ αυτούς
Πέμπτη, πριν τη μεγάλη γιορτή του καλοκαιριού. Άλλο
ένα αυγουστιάτικο βράδυ πέφτει στη Νύμφη του Θερμαϊκού. Η πόλη σχεδόν άδεια.
Μονάχα τέτοιες ώρες η Παραλία γεμίζει από κόσμο, αναζητώντας μια ανάσα δροσιάς
και ζωής. Ο Λευκός ντυμένος με τα καλά του,
τα πιο λαμπρά φώτα. Οι μικροπωλητές απλώνουν κατά μήκος της Λεωφόρου
Νίκης μέχρι τη νέα παραλία τις πραμάτειες τους. Πιο πέρα κοντοστέκεται το άγαλμα του
μεγάλου στρατηλάτη. Κάτω από αυτό, ένα ζευγάρι χορευτών λικνίζονται ρυθμικά
στους ερωτικούς ρυθμούς του Τάνγκο. Οι φιγούρες ακολουθούν ευλαβικά τις
προσταγές της μουσικής και τα κορμιά τους γίνονται ένα μέσα στο πλήθος κόσμου, που
τους κοιτάζει υπνωτισμένος. Κάθε βήμα σταθερό, μοιάζει με εκπληρωμένο πόθο για
αληθινό έρωτα. Παρά δίπλα οι φημισμένες ομπρέλες αιωρούμενες, μου φέρνουν στο
μυαλό εκείνη τη νταντά του παραμυθιού που κρατούσε κάποιες από δαύτες και
πετούσε ανέμελη, έτοιμη να εκπληρώσει κάθε σου κρυφή επιθυμία ΄με μοναδικό
αντάλλαγμα να είσαι καλό παιδί….
Από την άλλη
πλευρά της πόλης, στο ψηλότερο σημείο της, τα Κάστρα σε χαιρετούν
αρχοντικά, πλημμυρισμένα από άπλετο φως, επιβεβαιώνοντας την επιβλητική και άκρως ερωτική τους παρουσία.
Κάπου ανάμεσα σε αυτή τη πόλη συμβαίνει και κάτι ακόμα πιο μαγικό, που κάποιοι το
περιφρονούν και πολλοί απλώς το αγνοούν.... Εκεί ανάμεσα σε κάτι ξεχασμένα
στενά, σε μια γειτονιά δυτικής συνοικίας αναβιώνει ένα θαύμα πέρα για πέρα καλοκαιρινό.
 |
Ελεύθερη
είσοδος, εισιτήριο «Αγάπης»
με είδη για το κοινωνικό Παντοπωλείο του Δήμου. |
Κάπου εκεί στην συμβολή των οδών Μαυρομιχάλη και Φιλίππου,
η 7η τέχνη συναντά πιστά στο καθιερωμένο καλοκαιρινό της ραντεβού,
τις καλοκαιρινές διακοπές. Ο λόγος για το θερινό κινηματογράφο «Τζένη Καρέζη», στη Πολίχνη Θεσσαλονίκης. Σ’ένα
πάρκο κατάφυτο με μπόλικο πράσινο, το άφθονο άρωμα γιασεμιού σε συνδυασμό με το
φως του καλοκαιρινού ουρανού σε μαγεύουν.
Με
ατμόσφαιρα ξεχωριστή, ιδιαίτερη και νοσταλγική, σου προσφέρεται μια μοναδική
επιλογή καλοκαιρινής διασκέδασης. Με συντροφιά τα αστέρια και το φως της
Πανσελήνου, το συνοικιακό αυτό σινεμά αποτελεί να αμφίβολα τον απόλυτο
προορισμό των σινεφίλ. Μια υπόσχεση για μια δροσερή νύχτα παρέα με φίλους ,
παγωμένα αναψυκτικά και μπύρες, ξεροψημένα καλαμπόκια και αλατισμένους ξηρούς
καρπούς.
Μέσα στο σκοτάδι του θερινού σινεμά, αυτό που αγαπώ
είναι εκείνος ολόλευκος γεμάτος φως διάδρομος που υψώνεται πάνω από το κεφάλι
σου και ευθύνεται για τον αντικατοπτρισμό της ταινίας στο πανί. Ένα απλό πανί
που, όμως, πάνω του διαδραματίζονται ένα σωρό σκηνές άλλοτε με βουβές, άλλοτε
με κινούμενες εικόνες, άλλοτε ασπρόμαυρες, άλλοτε υψηλής ευκρίνειας, άλλοτε
ερωτικές και άλλοτε δραματικές. Πόλεμοι, βομβαρδισμοί, έρωτες, χωρισμοί,
θάνατοι, αποχωρισμοί, κινηματογραφικά φιλιά και χαστούκια ξεγυρισμένα . Κι όλα
αυτά πάνω σ αυτό το πανί. Ένα απλό πανί που δίνει σάρκα και οστά σε κάθε
φαντασία επίδοξου σεναριογράφου και όνειρο κάθε ρομαντοκόριτσου.
Ξέρεις και τι άλλο λατρεύω; Είναι κάτι χαζό που
μπορούν μονάχα λίγοι να το προσέξουν και ελάχιστοι να το εκτιμήσουν. Μ αρέσουν
αυτές οι μικρές διακοπές της τρεμάμενης εικόνας που διαρκούν κλάσματα κλασμάτων
των δευτερολέπτων στην οθόνη. Σαν αστραπιαίες σπίθες, που μου δημιουργούν την
αίσθηση του παράνομου, και καλά ότι όσα προβληθούν θα μου αποκαλύψουν
τρομερά μυστικά, κάτι από την μαγική ζωή
των πρωταγωνιστών, που λαχταρώ να ζήσω. Σαν αυτό που παρακολουθώ, να είναι ένας
θησαυρός φυλαγμένος μονάχα για τα μάτια των θεατών.
Αγαπώ αυτή τη καλοκαιρινή συνήθεια που απέκτησα
πρόσφατα κι ας με συντροφεύει λίγες μόνο μέρες τώρα. Με συντροφιά τα αστέρια
και το αυγουστιάτικο φεγγάρι, νιώθω η ίδια ότι πρωταγωνιστώ σε μια από τις
ταινίες που προβάλλονται. Πότε δράμα, πότε περιπέτεια, πότε παιδική, πότε
κομεντί, πότε χολιγουντιανή, πότε γαλλικού, πότε σύγχρονη και πότε εποχής.
Να σας πω και κάτι που δε ξέρατε; Ο θερινός
κινηματογράφος είναι έρωτας και μάλιστα λυτρωτικός. Δεν σε κλείνει μέσα σε
τέσσερις τοίχους. Αντιθέτως, η ανοιχτωσιά από ψηλά μονάχα τυχαία δεν
είναι. Η θέα του έναστρου ουρανού από
χαμηλά σου δίνει την ευκαιρία, οι αναπαραστάσεις που θα κάνει το μυαλό σου με
αφορμή τη ταινία να φύγουν να πετάξουν ψηλά και να ταξιδέψουν στο άπειρο του
Θεού και του ουρανού…και όταν φτάσουν στο προορισμό τους, το σύμπαν (ή και η
καλοσυνάτη νταντά που προαναφέρθηκε- αν πληροίς φυσικά τις προϋποθέσεις) μπορεί
να τις μοντάρει και να στις στείλει ως καλογραμμένες σκηνές για παίξιμο στη
πραγματική ζωή….Μονάχα στην ιδέα αυτή λυτρώνεσαι, βρίσκεις καταφύγιο.
Τα φέρνω όλα αυτά στο νου μου και στο μυαλό μου
αυτομάτως ηχούν μελωδίες νοσταλγικές, βγαλμένες από παλαιά ταινία, σαν ήχος από
λατέρνα καλοκουρδισμένη που με τις νότες στη σειρά, σου ξυπνούν τις αισθήσεις
για ταξίδια μακρινά, μιας άλλης εποχής. Όνειρο σωστό…
Χαζεύοντας τον κόσμο, το χώρο, το πανί, μέσα μου
αντηχεί " Το βάλς των χαμένων ονείρων " του Χατζιδακη. Είναι εικόνες βγαλμένες -
θαρρείς- από παλιά εποχή, ίσως του Μεσοπολέμου. Κοπέλες όμορφες ντυμένες με
εντυπωσιακά φουστάνια από φίνα υφάσματα συναντούν τα αγόρια τους στο σινεμά. Νιάτα,
καλοκαιρινές διακοπές, κρυφοί έρωτες, ραντεβού στα μουλωχτά στις 9 στο
περίπτερο, κομμένα εισιτήρια, παγωμένη τσιτσιμπύρα και δροσερή πορτοκαλάδα και
φυσικά το πρώτο φιλί κάτω από τον έναστρο ουρανό. Μια σκηνοθεσία δική μου που
ταιριάζει κάλλιστα με το βόμβο της μηχανής προβολής που αλλάζει αργά τις
εικόνες πάνω στο λευκό πανί….
Υ.Γ.Κι αν καμιά φορά βλέπετε αστέρι να πέφτει...δεν είναι τίποτα λιγότερο από παράδοση σεναρίου σε κάποιο ξεχασμένο ήρωα....
* Μη ξεχνάτε, ραντεβού σε κάποια από τις προβολές του πολύκροτου "Ταράτσα film festival" με θέα το φεγγάρι του Θερμαϊκού
