Δεν είμαι του κουτιού…λυπάμαι πολύ!

Δεν είμαι του κουτιού…λυπάμαι πολύ!

             

Έχεις ακούσει πότε για συνήθειες περίεργες; Μήπως έχεις και εσύ; Μιλάω για συνήθειες που δεν είσαι περήφανος κι όμως υποκύπτεις σ αυτές άνευ υποτυπώδους αντιστάσεως…. Που ενώ ξες πόσο αλλόκοτο σε δείχνουν τις συνεχίζεις δίχως λόγο και αιτία…Φυσικά δε μιλάω για το φάγωμα των νυχιών, το δάγκωμα των χειλιών ούτε για το «σπάσιμο» των δακτύλων.

Η δική μου τέτοιου είδους συνήθεια είναι κάπως ασυνήθιστη αν και καλοπροαίρετη. Μοιάζει χαοτική, μοιάζει με άλυτο δεσμό. Φανταστείτε κάτι σα το γόρδιο δεσμό του μεγάλου Αλεξάνδρου, από σκληρό υλικό, δίχως αρχή και τέλος.

          Είμαι εθισμένη στο να σκέφτομαι συνεχώς τι κρύβεται κάτω από αυτό που υπάρχει, το πρόσωπο που φαίνεται και που κρύβεται, το «είναι» και το «φαίνεσθαι», όπως μάθαμε στην Ελένη του Ευριπίδη.

Σκεπτόμενη τη συνήθεια μου αυτή, προσπάθησα να καταλάβω πώς ξεκίνησε αυτό το περίεργο παιχνίδι του να αντιλαμβάνομαι τις περισσότερες φορές σκέψεις, ιδέες και συναισθήματα που κάποιος θέλει ή αναγκάζεται να τα κρύψει από τους άλλους ή ακόμα χειρότερα να κρύψει το ίδιο του το είναι, τον ίδιο τον εαυτό. Έτσι λοιπόν κατέληξα πώς η αρχή του πράγματος ξεκινάει αρκετά χρόνια πριν, συγκεκριμένα από την εποχή που η ορθογραφία αποτελούσε βαρετή, καθημερινή ρουτίνα της πρώτης ώρας στο σχολείο και ο χυμός ροδάκινο ήταν ο αγαπημένος μου.

Από μικρή, λοιπόν, ήμουν περίεργη, αλλόκοτη σε σχέση με τα άλλα παιδιά είχα πολλά και παράξενα για την ηλικία μου ενδιαφέροντα. Αν και ασχολούμουν πάντα με παιχνίδια της ηλικίας μου, μ άρεσε να παρατηρώ και έπειτα να εξηγώ μέσα στο μυαλό μου. Παρατηρούσα  τα πάντα, τα αντικείμενα που υπήρχαν γύρω μου, τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρεφόμουν ακόμα και καταστάσεις που με περιτριγύριζαν χωρίς συνήθως να με περικλύζουν μέσα τους.

Το αντικείμενο της παρατήρησης δεν ήταν  ποτέ τυχαίο… πώς θα μπορούσε άλλωστε; Πάντα επιλεγόταν με προσοχή. Συνήθως, επιλέγονταν κάτι σπασμένο, κάτι παλιό, κάτι χαλασμένο… Πότε η ραγισμένη φλυτζάνα της γιαγιάς, πότε η σπασμένη χτένα της μαμάς, ο ραγισμένος μεγεθυντικός φακός του θείου, αντικείμενα δηλαδή παρατημένα σε μια άκρη ενώ ήταν χρήσιμα. Πάντα, θυμάμαι, τα μάζευα και τους έδινα ξανά αξία και ζωή με τη σχολαστική μου ματιά  και το παιχνίδι μου. Στεναχωριόμουν που για μια τόσο δα λεπτομέρεια αχρηστεύονταν, μετατρέπονταν σε σκουπίδια.

Προσπαθούσα να καταλάβω αν αυτό το σημάδι αυτή η ρωγμή έστω το σπάσιμο ήταν ικανό να γίνει η αιτία για να χάσει την αξία του. Κάτι που αγαπούσες και χρησιμοποιούσες με ευχαρίστηση, πώς για ένα τόσο δα σπασιματάκι παύει να σου είναι απαραίτητο ακόμα και χρήσιμο. Πόσο απερίσκεπτοι και σκληροί είμαστε εμείς οι άνθρωποι; Πετάμε πόσα πράγματα για λεπτομέρειες…Και άντε για τα αντικείμενα δεν είναι τόσο κρίμα (Μη ξεχνάτε υπάρχει και η ανακύκλωση) αλλά όταν πρόκειται για ανθρώπους;  Πάντα θυμάμαι ήθελα αυτό που δεν ήθελαν οι άλλοι, με γοήτευαν….τα σπασμένα παιχνίδια στο νηπιαγωγείο, το απομονωμένο παιδί στην αυλή στο Δημοτικό και το «σπασίκλα»- το «φλώρο»- το «άσχημο» του σχολείου στο Γυμνάσιο. Δε ξέρω άλλοι με θεωρούν μέχρι και σήμερα, τρελή ή απλώς κακόγουστη στη καλύτερη.

Τέτοιες αναμνήσεις μου έρχονται στο μυαλό. Μα οι αναμνήσεις ξυπνούν για τα καλά όταν έρχομαι αντιμέτωπη με τη κακή μου συνήθεια μέχρι και σήμερα. Έρχεται ακόμα και τώρα που το μικρό κοριτσάκι με τα κοτσιδάκια εικοσάρισε και ενώ τη τρομάζει αυτής της η συνήθεια, έχει πειστεί πιά πως αποτελεί τη πιο μεγάλη δύναμη για την ίδια και τους άλλους γύρω της.

Μονάχα μια διαφορά έχει σημειωθεί τα τελευταία χρόνια, το κέντρο του ενδιαφέροντος ανατοποθετήθηκε κυρίως από τα παρατημένα αντικείμενα, σε ανθρώπους που βρίσκονται σε κατάσταση αχρηστίας ή αδράνειας ή ακόμα χειρότερα θλίψης.

            Παρατηρώ πολύ τους ανθρώπους γύρω, πιο πολύ από το φυσιολογικό. Παντού και πάντα σε ανύποπτο χρόνο και χώρο. Στο σπίτι, στη σχολή, στη δουλειά, στο λεωφορείο, στο δρόμο…Βλέπω τις κινήσεις τους, τις εκφράσεις του προσώπου τους εκείνες όταν μιλούν ακόμα και εκείνες όταν σιωπούν ή απλώς ακούν και τη στάση του σώματος. Το κάνω τόσο επιτηδευμένα, που να φανταστείτε κανείς δε με παίρνει πρέφα. Το έχω μάθει καλά και κανείς δεν αντιλαμβάνεται τη ενήλικη, σχολαστική ματιά μου. Μέσα λοιπόν από αμέτρητες παρατηρήσεις, ξέρετε που έχω καταλήξει;

Ζούμε σε μια εποχή που όλα βρίσκονται με συνεχή αντίφαση, λόγια με πράξεις, συμπεριφορές με συναισθήματα ακόμα και σκέψεις με αποφάσεις. Με λίγα λόγια άλλα λέμε, άλλα κάνουμε κι άλλα εννοούμε.

            Μπορεί να υποσχόμαστε εύκολα στα λόγια αλλά στις πράξεις αποδεικνυόμαστε μάλλον όρνιθες (Ας εκφραστώ με ευγένεια). Μπορεί να νιώθουμε συναισθήματα για κάποιον και αυτά ποτέ να μην βρίσκουν δίοδο έκφρασης μέσα από τις πράξεις μας. Να πεθαίνεις, βρε παιδί μου, για τον άλλον και να μη μπορείς να σταυρώσεις σωστή λέξη μαζί του, να σου γυρνάνε τα άντερα με το που αντικρύζεις τη ψηλομύτα της σχολής αλλά να το παίζεις τουλάχιστον φίλη, να καταπιέζεις το θυμό σου για να μη στεναχωρήσεις κάποιον, για να μη τσαλακώσεις τη εικόνας του καλού υπάκουου παιδιού που σου κόλλησαν με το έτσι θέλω στο μέτωπο.

Αντίφαση υπάρχει ακόμα και στο τρόπο που αποφασίζεις. Το μυαλό μας παράγει διάφορες σκέψεις, συνυπολογίζει παραμέτρους, παράγοντες ακόμα και ενδεχόμενα με σκοπό να προκύψει η καλύτερη δυνατή απόφαση. Έλα όμως που υπάρχουν στοιχεία που επιλέγεις συνειδητά –όσο κι αν δε θες να το παραδεχτείς - να τα απορρίψεις ή να τα τοποθετήσεις σε θέση υψηλής σημασίας στη κατάταξη επεξεργασίας δεδομένων. Θέτοντας όμως εκτός επεξεργασίας ή  σε υψηλή μορφή επεξεργασίας, αυτομάτως έχεις κάνει προσωπικές επιλογές. Μπορεί για παράδειγμα, να θες να αναλάβεις μια σημαντική αρμοδιότητα στη παρέα σου, στη σχολή σου και στη δουλειά σου και να υπάρχει άτομο που έχει εκφράσει το ίδιο ενδιαφέρον. Τι  κάνεις; Μεταξύ μας, σχεδόν όλοι θα το σκεφτόμασταν για λίγα δευτερόλεπτα και έπειτα θα θέταμε αυτή τη σκέψη εκτός επεξεργασίας.

Το χειρότερο θεωρώ ότι είναι πως ο άνθρωπος έχει καταντήσει να είναι ένα προϊόν αντίφασης. Είναι που συναντιούνται όλες αυτές οι αντιφάσεις πάνω του και αυτός τις περισσότερες φορές δεν αντέχει να τις κουβαλάει. Σπάει, λυγίζει, καταρρέει. Κάπου εδώ εμφανίζονται και τα σημάδια, οι ρωγμές, τα σπασίματα που φέρει ο καθένας από εμάς.

Οι άνθρωποι είναι φοβισμένοι, δε μπορούν να εμπιστευτούν κανένα και τίποτα ούτε καν το εαυτό τους. Τρέμει η ψυχή του μήπως φανεί το δικό τους σημάδι, η δική τους ρωγμή. Μήπως το δει ο άλλος και το εκμεταλλευτεί και του κάνει μεγάλο κακό. Λες και το σπάσιμο  του δημιουργεί την αίσθηση της ευάλωτης περιοχής, μια πληγής ξερακιανή που λίγο θέλει να ματώσει ξανά. Το θλιβερό με όλη αυτή τη κατάσταση είναι η αμέτρητη επιθυμία για καμουφλάρισμα. Καμουφλάρουμε, κυρίες και κύριοι, τα σημάδια μας, τις αδυναμίες μας. Όπως ισχύει και στο μακιγιάζ, δε καμουφλάρεις υπερβολικά ένα σημάδι, μια ατέλεια γιατί έχεις αντίθετα αποτελέσματα. Αντί να το καλύψεις με λάθος τρόπο ή υπερβολικά, το υπερτονίζεις τραβώντας όλα τα βλέμματα επάνω του. Κι όμως ο χρυσός κανόνας έρχεται και επιβεβαιώνεται και στις ανθρώπινες σχέσεις. Επιλέγεις τα κρύψεις ό,τι σε τρομάζει, άλλος  μένει αδρανής και απαθής, άλλος χρησιμοποιεί ειρωνεία και καυστικά σχόλια, άλλος το χιούμορ. Άλλοι τρόποι είναι επιθετικοί και μοιάζουν απροσπέλαστοι για τους άλλους και άλλοι πιο αμυντικοί. Όπως και να έχει το αποτέλεσμα, είναι ίδιο. Ενώ, δηλαδή, προσπαθεί ο καθένας από εμάς να καλύψει το σημάδι του, στο τέλος γίνεται εμφανές.

Γίνεται εμφανές, όμως, σε αυτούς που θέλουν να σε εξερευνήσουν. Σε εκείνους που τολμούν να δουν τη πληγή σου όχι από περιέργεια αλλά από ενδιαφέρον και για τι όχι να την φροντίσουν. Οι άνθρωποι δεν είναι τίποτα άλλο από τα σημάδια που κουβαλούν μέσα τους. Όσο όμορφοι εξωτερικά, όσο ευδιάθετοι, χαμογελαστοί και έξω καρδιά κι αν είναι, μη ξεγελιέστε έχουν κι αυτοί τα σημάδια τους. Άλλοι χρησιμοποιούν τα παραπάνω ως ασπίδα άλλοι έχουν ειρηνεύσει και συμφιλιωθεί με τις ρωγμές τους.

Είναι αυτό που λένε ο κάθε άνθρωπος κάτι φοβάται, για κάτι πονάει και κάτι έχει χάσει. Αυτά είναι τα σημάδια του. Το θέμα είναι να βρούμε τα δικά μας σημάδια, να τα παραδεχτούμε, να μιλήσουμε για αυτά και να φροντίσουμε να κάνουμε το ίδιο και για τους άλλους. Μη τρομάζετε. Εκεί κρύβεται η πραγματική ομορφιά, στα σημάδια του μυαλού και στις ρωγμές της καρδιάς. Τολμήστε να καταλάβετε με αγάπη και κατανόηση τον διπλανό σας, τον απέναντί σας, ίσως εκπλαγείτε, ίσως να μοιάζουν οι πληγές σας. Ίσως και όχι. Σε κάθε περίπτωση αξίζει να το επιχειρήσετε. Άλλωστε για σκεφτείτε τι θα ήταν η ζωή μας, αν όλοι μας ήμασταν αχρησιμοποίητα, ανέγγιχτα  του κουτιού πλάσματα….Σκέτη βαρεμάρα, πιστεύω.

ΥΓ: Μην απογοητευτείτε γιατί θέλει δουλειά. Ούτε εγώ το έχω πετύχει ακριβώς αλλά το επιδιώκω. Να θυμάστε πως χρειάζεται πολλή αγάπη, κατανόηση και λεπτές χειρουργικές κινήσεις είτε πρόκειται για τα δικά σας σημάδια είτε για του άλλου.