Άσε το φως να μπει….
Δύσκολη
νύχτα η σημερινή…κλεισμένα φώτα γύρω μου με αναγκάζουν να δω όσα δεν μπορούσα
τόσο καιρό…με τόσο σκοτάδι, κι όμως αρχίζουν όλα να ξεκαθαρίζουν, να
ξεθολώνουν….Θαρρείς και με αναγκάζει η νύχτα,η ησυχία και το σκοτάδι να
σκεφτώ…
Δεν ξέρω από
πού να αρχίσω , είναι όλα μέσα στο μυαλό μου…θα κάνω μια αρχή… κάποτε σε μια
άκυρη φάση μου είχε δημιουργηθεί η παρακάτω πεποίθηση. Ο άνθρωπος , λέει δεν είναι
παρά μονάχα μια μηχανή που παράγει σκέψεις και συναισθήματα.Έτσι με βάση τη
σχέση παραγωγής αυτών των δυο, κατατάσσεται
ο ίδιος σε κατηγορίες. Αν σκέψεις και
συναισθήματα ταυτίζονται ,τότε ανήκει στη κατηγορία των αθεράπευτα ρομαντικών.Αν διαχωρίζονται απόλυτα μεταξύ τους
τότε σε εκείνη των ρεαλιστών, αγγίζοντας όμως και τα όρια του κυνισμού.Τέλος, αν
υπάρχει μια συνεχή προσπάθεια διαχωρισμού άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε όχι…τότε
συγκαταλέγεται στη κατηγορία των εν δυνάμει
ρεαλιστών με έναν κρυμμένο ρομαντισμό.
Και όντως…
έτσι είναι …
Είναι, μωρέ,φορές που η αισιοδοξία σου ξεχειλίζει από μέσα σου και κατακλύζει κάθε κύτταρο
του οργανισμού σου… κάθε σύνδεσμο που συνάπτει ο εγκέφαλος σου και κάθε σκέψη που παράγει συνοδεύεται από την
χαρακτηριστική κίτρινη απλοϊκή φατσούλα που χαμογελάει. Ροζ συννεφάκια και
ουράνια τόξα απλώνονται πάνω από το κεφάλι σου. Είναι τα πάντα γεμάτα φως και
ελπίδα. Είναι που ξέρεις να ζεις και να απολαμβάνεις καθετί σαν ένδειξη μια
απέραντης ευγνωμοσύνης του σύμπαντος, του
Θεού, της ίδιας της ζωής προς εσένα. Σαν κάποιος να σου τη χαρίζει τη ευτυχία
σα χρωστούμενο, και σου την προσφέρει σαν ανταμοιβή της καθαρής και διαυγούς
σκέψης που καταλαμβάνει χώρο στο σκληρό δίσκο του εγκεφάλου σου.
Είναι και άλλες
που ό,τι χρώμα κι αν υπάρχει γύρω σου εσύ βλέπεις μονάχα το μαύρο,άντε κανένα
βαθύ μπλε και μωβ –για τους πιο εναλλακτικούς. Δεν μπορείς να διακρίνεις τίποτα
μέσα στην μαυρίλα που ορίζει ο ίδιος ο εαυτό σου. Πράγματι όταν βρεθείς σε μια τέτοια φάση,απλώς δεν
ξέρεις τι να κάνεις. Όπως συμβαίνει και στη πραγματικότητα, χάνεις κυριολεκτικά
τον προσανατολισμό σου και ίσως την ταυτότητα σου. Σα να μην ξέρεις ποιος είσαι;
Από ξεκίνησες , προς τα πού πορεύεσαι και που κατέληξες; Κάθε βήμα μοιάζει προς
το άγνωστο. -Αλλά και η ζωή είναι άγνωστη,σαν ταμπλό από επιτραπέζιο που κάθε
πλαίσιο μπορεί να σου δώσει προβάδισμα αλλά και να σε ξαναστείλει στην αφετερια,
σωστά; -Όποτε ο φόβος είναι ο μόνος σίγουρος σύντροφος… μόνο που δεν συμμαχεί
σχεδόν ποτέ μαζί σου. Στο τρελό παρεάκι έρχεται να προστεθεί και το άγχος, εκείνο του να μη κάνεις λάθος
και το επόμενο βήμα οδηγήσει στη καταπακτή εκείνου του τρομερού θρίλερ που είδα προχθές. Τρομακτικό αλλά ακούστε
τί αλήθεια ειπώθηκε… «γιατί άραγε να πεθαίνουμε;» «γιατί έτσι η ζωή αποκτά αξία….»
Ξέρετε τι
σκέφτομαι συχνά… αυτό που ακούγεται πολύ …ότι το λευκό δεν διαφέρει και πολύ από
το μαύρο.Το φως. Από το σκοτάδι. Η ζωή
από το θάνατο. Η αγάπη από το μίσος ….Και καταλήγω πως ναι η διαφορά είναι
έντονη αλλά η απόσταση είναι μηδαμινή. Σα φαύλος κύκλος που η αρχή του καταλήγει στο τέλος και ξανά από την αρχή.
Έτσι το φως διαδέχεται το σκοτάδι , η ελπίδα τον φόβο, η χαρά τη λύπη όπως η
αρχή το τέλος. Σαν το ένα να ορίζεται δια μέσου του άλλου, δηλαδή δυο εξ’ορισμού
αντίθετες έννοιες εμπεριεχουν η μια την άλλη. Σκεφτείτε πως θα ορίζατε απλοϊκά τη κατάσταση της
ειρηνης. Σαν μια περίοδος που δεν υπάρχει πόλεμος….Το σκοτάδι; Έλλειψη φωτος.
Πάντως,
προσωπικά από μικρή φοβόμουν το σκοτάδι… απ΄ότι θυμάμαι δεν το ήθελα καθόλου
και πάντα αναζητούσα λίγο φως. Αρνιόμουν πεισματικά να κοιμηθώ χωρίς το
ελάχιστο ίχνος φωτός. Στη περίπτωσή μου,όμως υπήρχε λύση και άκουγε στο όνομα λαμπάκι
νυκτός. Έλα όμως που το μικρό 5χρονο γκρινιάρικο κοριτσάκι μεγάλωσε και 20αρισε
κιόλας και το τέρας της ντουλάπας χάθηκε,εξαφανίστηκε και πήρε μαζί του ό,τι παιδικό και αθώο φόβο είχε. Τώρα ήρθαν άλλα
τέρατα με άλλη μορφή –ανθρώπινη καμιά φορά - και όχι φυσικά για να στερήσουν
τον ύπνο μου. Με άλλους σκοπούς εμφανίστηκαν και βολτάρουν όχι μόνο τα βράδια αλλά
και τη μέρα. Βλέπετε ,φταίει που έμαθα να κοιμάμαι και χωρίς φως…. ενώ δηλαδή άνηκα στη πρώτη
κατηγορία κυνηγώ – ίσως ασυνείδητα- την δεύτερη αλλά στο τέλος καταλήγω στη τρίτη. Δεν πειράζει
,όμως ,γιατί τώρα πια αν καμιά φορά συνειδητοποιήσω
ότι έχω σβησμένο φώς ή χρειάζομαι περισσότερο κάνω το πιο απλό – που οι άνθρωποι συχνά το ξεχνούν. Άπλα απλώνω το χέρι μου στο
κομοδίνο και ανοίγω το διακόπτη και τότε σσσσςςςςς! Έρχεται η ελπίδα ξανά….
Υ.Γ : Για
όσους η σκέψη τους περιέχει χρώματα… αν καμιά
φορά αναρωτιέστε τι χρώμα είναι η ζωή… σας έχω την απάντηση.. ούτε μαύρη ούτε
λευκή *(ούτε ροζ δυστυχώς!)… το χρώμα της είναι γκρί! <3
*(η απόδειξη πως τα πάντα φέρουν μια μορφή
κύκλου που ξεκινούν από μια έννοια-κατάσταση
και καταλήγουν στην αντίθετη τους)
