Η φωτεινή κάμαρα
Μη κλείνεις
το φως, έλα και πλάγιασε κοντά μου
Μη κλείνεις
το φως, δεν έχω τίποτα να κρύψω
Μη κλείνεις
το φως, απόψε μες τη γύμνια μας οι ανάσες μας θα μας σκεπάσουν σα κουβέρτα
Μη κλείνεις
το φως, ήταν πικρό το δάκρυ μου για σένα.
Μείνε κοντά
μου απόψε απλά, βαθιά και αληθινά.
Μη κλείνεις
το φως, θέλω να σε βλέπω καθώς τα μάτια
σου θα αντικρίζουν τη πόση αγάπη μου. Κάποτε αναρωτιόσουν… μια επιλογή ήμουν και εγώ! Μια χάρη μόνο… Μη με μπερδεύεις
με άλλα κραγιόν. Το δικό μου χρώμα πάντα ξεθωριασμένο λεκέ θα θυμίζει στο κατάλευκο πουκάμισο. Πάντα θα μένει εκεί…
Θα ΄θελα να
ήξερα, το φιλί μου διαπέρασε ποτέ το αθώο σου ύφασμα; Μονάχα αυτό, το κόκκινο
σημάδι που σου άφησα εκεί ψηλά στο σημείο της καρδιάς, σε άγγιξε άραγε ποτέ;
Γι΄αυτό σου
λέω μη κλείνεις το φως. Θέλω απόψε παρέα να μεθύσουμε, παρέα να μάθουμε όλα τα
μυστικά.
Πάντα με
ορθάνοιχτους και καθαρούς καθρέφτες σε κοιτούσα. Μα μάτια μου τη δική σου
αντανάκλαση μάλλον μίσησες και πέταξες και την έκανες θρύψαλα και κομμάτια.
Μα μη
κλείνεις το φως… άσε να φανεί η σχήμια μα, οι μαχαιριές και οι πληγές…
Μη κλείνεις
το φως…έλα να προλάβουμε
Μη κλείνεις
το φως…έλα,πότε δεν μ άρεσε το σκοτάδι…
Ξημέρωσε ….
Mιχαήλ Θεανώ
