20..12 κι όμως δεν χαθήκαμε...ακόμα!  
 Μέρες που είναι μπήκα στο κλίμα των εορτών...δεν θέλει και πολύ βλέπεις τα άτιμα τα Χριστούγεννα σε παρασέρνουν στο πι-και-φι!Να κυκλοφορείς στους πολυσύχναστους δρόμους της πόλης και να βλέπεις ανθρώπους αγκαλιά με σακούλες να μπαινοβγαίνουν σε εμπορικά,σε καταστήματα,πολύχρωμα φώτα από κάθε γωνιά και  από τον γωνιακό ζαχαροπλαστείο να αναδεύει ένα γλυκό και μεθυστικό άρωμα που σε συνδυασμό με το υγρό κρύο  της πόλης ...οδηγούν στα συμπέρασμα "είναι Χριστούγεννα".
  Πέρα από την αναμφισβήτητη λάμψη που συνοδεύει πάντα αυτή την εποχή του χρόνου,καλείται ο καθένας να γευτεί και να γίνει ένα με την ατμόσφαιρα που πλανιέται πάνω από κάθε σπίτι και από κάθε γωνιά του πλανήτη.Δεν μπορείς να αντισταθείς και απλώς παρασέρνεσαι έχοντας την επίγνωση της αδυναμίας. η εποχή αυτή είναι πιο ευτυχισμένη και σου προσφέρει απλόχερα το αίσθημα της ευτυχίας. Ξεφεύγεις άθελα αλλά συγχρόνως και θελημένα τώρα πια...
  Απόγευμα παραμονής,το σπίτι άδειο και σκοτεινό...μια λεπτή αίσθηση κρύου πλανιέται μέσα στο μεγάλο σαλόνι...πρόσωπα από κούκλες χριστουγεννιάτικες,στολίδια,στρατιωτάκια κ.τ.λ.Σέρνω τα βήματά μου μέχρι την κουζίνα..ο ήχος από τις παντόφλες χαρακτηριστικότατος.απλώνω το παγωμένο χέρι μου και βάζω λίγο καφέ στην κούπα μου.με την συντροφιά της πλησιάζω τον καναπέ ... μετά χίλια ζόρια ανάβω το τζάκι...είναι πραγματικά τόόόόσοοο δύσκολο να βρεις μια γωνιά ζεστασιάς...
ανακουφισμένη ρουφάω μια γουλιααα,η γεύση του καφέ παραμένει στα σκασμένα χείλη μου...
  Σκέψεις περνάνε από το μυαλό με τρελή ταχύτητα και ψάχνω να βρω μια άκρη να πιαστώ και να τις βάλω στην σειρά...η μοναξιά κ η ησυχία είναι το μόνο καταφύγιο που ζητάω!Σκέφτομαι τα περσινά Χριστούγεννα,πρόσωπα λαμπερά,χαμογελαστά και χαρωπά  να δέχονται κ να προσφέρουν εγκάρδια ευχές.Την περσινή Πρωτοχρονιά,πρόσωπα χλωμά και κουρασμένα με ένα μούδιασμα στα χείλη κ είναι αρκετό ένα μειδίαμα για να κουνήσεις καταφατικά το κεφάλι.
   Κάθε πέρσι και καλύτερα,έτσι δεν λένε?δεν θέλω να το πιστέψω,αρνούμαι απλώς να το κάνω.η χρονιά που μας εγκαταλείπει δεν είναι κ από τις αγαπημένες,δεν είμαι αχάριστη.απλώς είχε άσχημες στιγμές κ μάλιστα πολλές.δεν θέλω να λυπάμαι θέλω απλώς να λέω τα πράγματα όπως είναι.
   είδα ένα πρόσωπο της ζωής που με τρόμαξε και μ συντάραξε. το ενδεχόμενο της απώλειας,η κούραση και ο πόνος από το ενδεχόμενο αυτό,η ανησυχία και ανασφάλεια σε φθείρει,σε βιάζει,σε σκοτώνει.
   Ο Γενάρης ήταν αυτό που λέμε "με το δεξί " θα μπήκε ,μας βρήκε σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου να ακούμε λόγια που έμοιαζαν απλώς με ξυράφι!μικρή θα με πείτε,πως δεν ξέρω την ζωή.Αλλά άμα είναι έτσι την προτιμώ την αμάθεια!η 1η εξεταστική  είναι πραγματικό γεγονός,με άγχος και αγωνία πέρασε κι αυτό.
  Οι επόμενοι μήνες έφεραν την ανάρρωση της αγαπημένης μου γιαγιάς μου,την πρώτη μου δουλειά και έναν έρωτα που αποδείχθηκε απάτη!
 Ως πρωταπριλιάτικο αστείο,το νοσοκομείο(το ίδιο,θαμώνες καταντήσαμε ήρθε πάλι να μας κάνει να εκτιμήσουμε λίγο ακόμα την ζωή και η ανακάλυψη κάτι που αγνοούσαμε όλοι ως οικογένεια ήρθε επίσης να μας ταρακουνήσει!ευτυχώς παρά τις δυσκολίες δεχτήκαμε κ απλώς συνεχίσαμε!
  Οι μήνες περνούσαν και το καλοκαιράκι πλησίαζε...και όσο πλησίαζε ερχόταν και η δεύτερη εξεταστική... ήρθε το Ποσείδι που για μας τους φοιτητές του ΑΠΘ είναι ένας τρομερός καλοκαιρινός μύθος πέρα από καταπληκτικός προορισμός για τις φοιτητικές σου διακοπές!Ωραία κ γνωριμίες έγιναν και μπάνια κάναμε!
   Αναμφίβολα τοπ του φετινού καλοκαίρι ήταν η βδομάδα στην Κρήτη,δεν είδα πολλά αλλά ήταν χωρίς δεύτερη σκέψη πάρα πολύ ωραία αυτά που είδα!είναι ωραία σ'αυτό το νησί απλά και όμορφα!       Δυστυχώς όταν τελειώνει το καλό έρχεται κ το κακό που δεν είναι άλλο από την εξεταστική του Σεπτέμβρη να πω την αλήθεια την προτιμώ αλλά επειδή τυχαίνει να συνοδεύεται από διάβασμα και το προφιτερόλ κακό θα μου φαινόταν :P
   Μετά ήρθε η σχολή,τα μαθήματα συμπαθητικά,οι ώρες διάσπαρτες αλλά αυτή την φορά στον Πύργο! Προβλήματα παντού,όπου κοιτάξεις, μπροστά σου, πίσω σου ,γύρω σου και το χειρότερο μέσα σου!
Τους τελευταίους μήνες τα πράγματα για την Ελλάδα γίνονταν όλα κ χειρότερα... μια χώρα που πουλιέται κ αγοράζεται όσο όσο,είναι αιτία να χαθούν όνειρα,σπιτικά ακόμα και ανθρώπινες αξιοπρέπειες.Ο κόσμος αγανακτισμένος και ταλαιπωρημένος.Όλα αυτά με κάνουν να σκεφτώ-τι κι αν είμαι μόλις 19-που θα είμαι του χρόνου ?τι θα σκέφτομαι τέτοιες μέρες?θα μπορώ να γράψω τον τότε απολογισμό?που θα είμαι,που θα είσαι,που θα είμαστε? Κανείς δεν ξέρεις αλλά δεν πειράζει,ας το ελπίσουμε!
  Μια ακόμα βιαστική γουλιά από το κρύο πια καφέ και πρέπει να σηκωθώ να στολιστώ....
Μόνο ένα πράγμα θα πω και θα ευχηθώ σε μένα κ σε όλους σας,μάκαρι αυτά που τότε θεωρήσαμε δεδομένα μην έρθουν αύριο ως ελλείψεις,και μακάρι αυτά που θελήσαμε να είναι τουλάχιστον ελπίδα!

Υ.Γ ευτυχισμένη χρονιά γεμάτη από  Φώς,μαγεία,όνειρα,υγεία,αγάπη &ευτυχία!

                                                                                 Θεσσαλονίκη,τελευταία μέρα του 2012.
                                                                                         (η τελευταία μέρα που γιορτάζει)

  Η κατάσταση που ζούμε είναι αναμφίβολα τραγική και αδυνατώ ή απλώς αποφεύγω να σκεφτώ τι μέλλει να ακολουθήσει γιατί πολύ απλά όταν οι σκέψεις σου παύουν να είναι επέκταση μιας πιθανής εξέλιξης της υπάρχουσας κατάστασης αλλά μια ανυπόφορη και κάπως ζοφερή προσδοκία που σιγά-σιγά μας τρώει τη ψυχή επιβεβαιώνοντας τον φόβο που την συνοδεύει,το μυαλό ίσως με δειλία προτιμά την φυγή.
 Δεν είμαι ούτε πολιτικός συντάκτης,αναλυτής ούτε δημοσιογράφος που κάνει εμβάθυνση σε κοινωνικοπολιτικά ζητήματα.Είμαι μια δεκαννιάχρονη φοιτήτρια που κάθε μέρα βλέπει τη χώρα της να καταστρέφεται,τους διπλανούς της στο λεωφορείο να ταλαιπωρούνται και την οικογένεια της να υποφέρει να τα βγάλει πέρα.
το δυστυχές είναι οτι δεν αποτελώ εξαίρεση αλλά τον κανόνα γ την σημερινή κοινωνία.είμαι από τους [πολλούς που απλώς ελπίζουν.Ότι βλέπω στις ειδήσεις μοιάζει γνώριμο αν όχι απόλυτα δικό μου,δικό σου και δικό μας.Πώς λοιπόν να ανέχτεις αυτή την κατάσταση;
 Να βγω να τα σπάσω δεν μου ταιριάζει,να βγω να κάνω προπαγάνδα δεν μου πάει, να αδιαφορήσω και να το ρίξω έξω; οκ είναι μια λύση αλλά για πόσο.Το να λειτουργείς ως Ρωμαίος αυτοκράτορας που ατάραχος βλέπεις το βασίλειο σου να καίγεται,την ζωή σου να γίνεται στάχτη σε καμιά περίπτωση δεν είναι λύση.
  Σκέφτομαι τι μπορώ να κάνω ώστε και να αντισταθώ σθεναρά και συγχρόνως να πάω κι ένα βήμα παραπέρα ως νέο άτομο που είμαι.η λύση είναι "υποχωρήσεις" και "προσαρμοστικότητα". είναι δυο λέξεις που όλοι τις έχουμε ακούσει αλλά πολύ λίγοι έως ελάχιστοι μπορούν να την νιώσουν.
   Ανήκουμε σε μια γενιά απόλυτα κακομαθημένη,αυτό που λένε όλα στα χέρια και μη βιαστείτε να πείτε ε όχι και κακομαθημένα ; εμείς,που είμαστε φτωχοί  Κι όμως η αναπαραγωγή κακομαθημένων ατόμων δεν προϋποθέτει πάντα πλούτη.είμαστε αχάριστοι και εγωιστές από τον πιο μικρό μέχρι κ τον ηλικιωμένο.δεν είναι κατά πόσο είμαστε κακομαθημένοι αλλά ότι είμαστε.δεν είναι θέμα βαθμού λίγο-πολύ γιατί σ αυτήν την κλίμακα σημασία έχει η ιδιότητα του κακομαθημένου κ όχι του πολύ ή του λίγου.
   Όχι δεν μ'αρεσουν τα όσπρια,όχι θέλω καινούργιο παλτό,όχι χρειάζομαι μια τσάντα δερμάτινη με πέντε  φερμουάρ και δυο θήκες γιατί η άλλη με τα πέντε φερμουάρ και την μια θήκη χάλασε. Όχι όχι θα πάω κ στο μέγαρο  αλλά και στα μπουζούκια τι κι αν ο κόσμος ξεψυχάει...μια ζωή την έχουμε!!
  Όσο κι αν δεν τα μπορώ αυτά τ απόλυτα του τύπου οι Έλληνες είναι καλόκαρδοι κ αλλά τέτοια θα χρησιμοποιήσω κάτι ανάλογο. Οι σύγχρονοι Έλληνες είναι υπεροπτικοί, κομπλεξικοί και απόλυτα θύματα του νεοπλουτισμού. Ο ελληνικός λαός από τις καταβολές του ήταν ένας αρχοντικός λαός χωρίς όμως να είναι κακομαθημένος.κι όμως εδώ στις αρχές της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα     μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι είμαστε κακομαθημένοι πλήρως.
  Το παίζουμε επαναστάτες και καλά αγωνιστές αλλά το Αll Star  κοσμούν τ πόδια μας,έχουμε κοινωνική συνείδηση αλλά ναι θα χτυπήσουμε ένα νησί το καλοκαίρι όχι τίποτα να δείξουμε και σtους χιλιάδες φίλους μας στο fcb,ότι ναι είμαστε βλάχοι και πως περνάμε καλά Εννοείται πως έχουμε απαίτηση για καλύτερα δρομολόγια των συγκοινωνιών αλλά μακρυά και αγαπημένοι με αυτά  Με λίγα λόγια έχουμε άποψη για τα πάντα αφορούν δεν μας αφορούν.και το χειρότερο έχουμε μια άποψη που θέλοντας και μη θα την εκφράσουμε είτε γιατί είμαστε φεμινίστριες είτε γιατί είμαστε διανοούμενοι είτε γιατί αυτό έχουμε μάθει.το ακόμα χειρότερο ότι τις απόψεις μας αυτές έχοντας και μη  λογική και αληθή βάση δεν τις αλλάζουμε είμαστε απόλυτοι. σε συνδυασμό με τα παραπάνω σκεφτείτε ότι από τα 15 μας βαριά βαριά έχουμε άποψη για τα πάντα γύρω μας,λες και έχουμε ζήσει πολλές καταστάσεις και η σοφία εμφανίζεται σαν την ακμή αστραπιαία και ενοχλητικά.Τώρα όμως οι απόψεις ζητούν εφαρμογή,οι καιροί είναι δύσκολοι και καλούμαστε όλα αυτά περί αριστερών πεποιθήσεων να τ αποδείξουμε έμπρακτα,η εποχή μας ζητά έργα, πράξεις και όχι λόγια κούφια και γεμάτα από έντονη επιθυμία  για επανάσταση  είναι τέτοιες οι μέρες που είναι επιτακτική η ανάγκη όχι να μιλάμε γ επανάσταση αλλά να την κάνουμε.όχι μην έχετε στον νου σας όπλα καταστροφές κ άλλα΄τέτοια. επανάσταση θα είναι να πολεμήσουμε τις ετικέτες που κάθε μέρα προσπαθούμε αντιφατικά να τις αποβάλλουμε κι όμως χωρίς αυτές δεν κάνουμε!
   Και ναι κάπου εδώ έρχεται η λύση,ας ηρεμήσουμε ας ξεχάσουμε τι λένε τι νομίζουν οι άλλοι...ας ρίξουμε την μύτη και ας κοιτάξουμε τ προβλήματα  μας με ρεαλισμό κ ούτε με γυαλιά με ρόζ φακούς κ σχήμα καρδιάς ούτε όμως  και με 3D.και ας πάρουμε κ σαμπουάν για τα μαλλιά μας με ιδιωτική ετικέτα σούπερ μάρκετ και όχι μάρκας και ας πάμε φέτος διακοπές στο χωριό χωρίς δημοσιεύσεις και check in.Tότε ναι θα έχουμε προσαρμοστεί κάνοντας υποχωρήσεις....

                                               η Θεσσαλονίκη μου...

        



 Είναι η πόλη που με το θλιμμένο λιμάνι της εκφράζει την χειμωνιάτικη αίσθηση όχι του
τσουχτερού κρύου αλλά της γλυκιάς μοναξιάς....

Παύει ο χρόνος όταν κοιτάς από ψηλά το χθες της...Τα φώτα μοιάζουν με λάμψεις χρυσού που αν και υπενθυμίζουν ότι υπάρχει εκεί κάτω ζωή...Σου δίνει την αίσθηση πως μονάχα εσύ που αξιώνεσαι να αντικρίσεις αυτό το θέαμα το θέαμα αυτό,ζεις έντονα και αληθινά...

Θεσσαλονίκη,Παλιά αγορά,Ι.Ν.Αγίου Γεωργίου

 Δρόμοι,σοκάκια στενάκια για κόψεις δρόμο...μαρτυρούν αυθόρμητα την ιστορία αυτής της πόλης....

                                       Αγορά,Καπάνι

Να το σημείο που σκοτώθηκε ο Λαμπράκη..

 
    Το γνωστό άγαλμα κοσμεί αστική πλατεία στη συμβολή των κεντρικών δρόμων της Θεσ\νίκης Ελ.Βενιζέλου με Ερμού.

 Εικόνες από την σημερινή πλατεία Ναβαρίνου
Οδός Δημήτριου Γούναρη

                                        Γειτονιά από κάποια
                                      στενά στην Άνω πόλη
                                       τα γνωστά κάστρα

   

       

           
                Μαγαζάκια που διατηρούν την φινέτσα τους

Πόση Ιστορία κρύβει κάθε δρόμος,κάθε κτήριο, κάθε πλατεία  είτε φανερά είτε μυστικά....


Ένα κεφάλαιο Ιστορίας κάθε τετραγωνικό μέτρο αύτης της πόλης....

Νότες ξεπροβάλλουν από κάθε γωνία της πόλης ...
Μοιάζει με γλυκό κάλεσμα στο ταξίδι τησ μουσικής που δεν ξεχνά ποτέ  να σου θυμίσει οτι η Μουσική είναι η πιο υψηλή τέχνη...Μελωδία που προσφέρει απλόχερα την εξήγηση που τόσο αναζητάς ...θαρρείς μαγικά σου έχει κάνει τούτη η πόλη;

Οι πλανόδιοι οργανοπαίχτες να παίζουν παλιά - κάπως μελαγχολικά τραγούδια που φέρνουν στο μυαλό την άλλοτε αριστοκρατική και γεμάτη αρχοντιά Θεσσαλονίκη και σε κάνει να φαντάζεσαι ένα ερωτευμένο ζευγάρι που χορεύει τρυφερά λικνίζοντας τα ενωμένα τους κορμιά πέρα δώθε ακολουθώντας ευλαβικά τις ρομαντικές προσταγές της μουσικής...

Kαι οι νότες σε παρακινούν να γευτείς τον έρωτα,το παλιό έρωτα...και η πόλη να αλλάζει από πίσω φόντο και να δίνουν και να περνούν στο background διαφορετικές εποχές...σαν γλυκιά ταινία στο κεντρικό σινεμά της πόλης,....

Είναι ο δικός μου έρωτας  που δεν θα με προδώσει ποτέ...κρατά την ομορφιά της όσια χρόνια κι αν περάσουν...όσες εποχές κι αν αλλάξουν....η όμορφη Θεσσαλονίκη θα φορέσει τα καλά της -ως γνήσια Νύμφη του Θερμαϊκού.... και θα σε υποδεχτεί.. όποιος κι αν είσαι από όπου κι αν έρχεσαι...

ΙΘΑΚΗ

  Δὲν ξέρω ἂν ἔφυγα ἀπὸ συνέπεια

ἢ ἀπὸ ἀνάγκη νὰ ξεφύγω τὸν ἑαυτό μου,

τὴ στενὴ καὶ μικρόχαρη Ἰθάκη

μὲ τὰ χριστιανικά της σωματεῖα

καὶ τὴν ἀσφυχτική της ἠθική.

Πάντως, δὲν ἦταν λύση, ἦταν ἡμίμετρο.

Κι ἀπὸ τότε κυλιέμαι ἀπὸ δρόμο σὲ δρόμο

ἀποχτώντας πληγὲς κι ἐμπειρίες.

Οἱ φίλοι ποὺ ἀγάπησα ἔχουνε πιὰ χαθεῖ

κι ἔμεινα μόνος τρέμοντας μήπως μὲ δεῖ κανένας

ποὺ κάποτε τοῦ μίλησα γιὰ ἰδανικά…

Τώρα ἐπιστρέφω μὲ μίαν ὕποπτη προσπάθεια

νὰ φανῶ ἄψογος, ἀκέραιος, ἐπιστρέφω

κι εἶμαι, Θεέ μου, σὰν τὸν ἄσωτο ποὺ ἀφήνει

τὴν ἀλητεία, πικραμένος, καὶ γυρνάει

στὸν πατέρα τὸν καλόκαρδο, νὰ ζήσει

στοὺς κόλπους του μίαν ἀσωτία ἰδιωτική.

Τὸν Ποσειδῶνα μέσα μου τὸν φέρνω,

ποὺ μὲ κρατάει πάντα μακριά.

Μὰ κι ἂν ἀκόμα δυνηθῶ νὰ προσεγγίσω,

τάχα ἡ Ἰθάκη θὰ μοῦ βρεῖ τὴ λύση;

ο καθένας ψάχνει και βρίσκει την Ιθάκη.....

                                                                     Η ΘΑΛΑΣΣΑ

Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα:

μπαίνεις καὶ δὲν ξέρεις ἂν θὰ βγεῖς.

Πόσοι δὲν ἔφαγαν τὰ νιάτα τους –

μοιραῖες βουτιές, θανατερὲς καταδύσεις,

γράμπες, πηγάδια, βράχια ἀθέατα,

ρουφῆχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.

Ἀλίμονο ἂν κόψουμε τὰ μπάνια

Μόνο καὶ μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.

Ἀλίμονο ἂν προδώσουμε τὴ θάλασσα

Γιατὶ ἔχει τρόπους νὰ μᾶς καταπίνει.

Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα:

χίλιοι τὴ χαίρονται – ἕνας τὴν πληρώνει.

         

    .....να έχει και θάαλασσα για να ταξιδεύεις έστω και νοερά..

                                                                                                                 Ντῖνος Χριστιανόπουλος

ακόμα και στα μαγικά βράδια της χιλιοτραγουδισμένης Θεσσαλονίκης....

....μπορείς να πας βόλτα στα πιο όμορφα μέρη....

να δώσεις άμα θέλεις ραντεβού στον Λευκό Πύργο....στην Αριστοτέλους....στην Τσιμισκή..

....όπως και να έχει θα βρεις αυτό που θέλεις και ζητάς....

και τότε θα διαπιστώσεις και μόνος σου πως...

....Θεσσαλονίκη είναι (είσαι) μια στο κόσμο δεν είναι άλλη....

στην αγαπημένη μου πόλη...που γιορτάζει σήμερα την ελευθερία της....κι ας είναι η πιο ερωτική πόλη.... 

 Με γλυκόπικρο άρωμα Θεσσαλονίκης....                

     Σήμερα είναι η πιο σημαντική μέρα για την πόλη εκείνη που όποιος την επισκέπτεται,την νοσταλγεί χωρίς δεύτερη σκέψη,όποιος ζήσει σ'αυτή -ένα είναι σίγουρο:δεν πρόκειται να την ξεχάσει ποτέ ,όποιος μεγαλώσει στις συνοικίες της,απλώς την θεωρεί έρωτα πέρα από   αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του.Πέρα από την Αθήνα που όλα τα φώτα - κακώς βέβαια πέφτουν πάνω της, υπάρχει μια ακόμη πόλη που είναι αναμφισβήτητα άξια προσοχής και μάλιστα δεν μπορεί να συγκριθεί με την πρωτεύουσα γιατί ακριβώς δεν έχει το χάος της και κρατά ακόμα την ανθρωπιά της παρ'όλο που είναι ένα μεγάλο αστικό κέντρο. Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη που βρίσκει πάντα τρόπο να ξεχωρίζει και ν αφήνει ανεξίτηλα τα δικά της σημάδια...Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά και μάλιστα με ιστορική σειρά...πριν μιλήσω για τον έρωτα αυτό...

     Στις 26 του Οκτώβρη του 1912 ο ελληνικός στρατός μπαίνει στην Θεσσαλονίκη με τον αέρα του νικητή και του απελευθερωτή επαναχαράσσοντας -άθελα τους πιστεύω- μια νέα πορεία στο χάρτη της ιστορίας και της δόξας...η πόλη θα δοκιμαστεί ξανά πολλές φορές και μάλιστα οδυνηρές.

     Αν κ το τέλος των Βαλκανικών της έδωσε το καλύτερο δώρο που ήταν η ενσωμάτωσή της στο χάρτη της Ελλάδας ως γνήσιο πια έδαφός της ,η συνέχεια δεν την αφήνει να αναπτυχθεί όσο θα μπορούσε...Σε λίγο καιρό ξεσπά ο Α'παγκόσμιος πόλεμος και βρίσκει την Θεσσαλονίκη στο κέντρο των εξελίξεων αφού αποτέλεσε το πεδίο μάχης στη  διένεξη για την συμμετοχή του Ελληνικού κράτους στο πόλεμο -γνώστη ως "Εθνικός διχασμός"...ο πόλεμος οδηγείται προς την λήξη του και το 1917 ξεσπά φοβερή πυρκαγιά που αναγκάζει την πόλη να ξαναχτιστεί με νέο πολεοδομικό σύστημα...

      Μια Θεσσαλονίκη που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια μετά από την λήξη ενός φρικτού πολέμου όπως αυτού που προηγήθηκε δεν μοιάζει να ανήκει στο στρατόπεδο του νικητή γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει νικητής..τα θύματα πολλά και  οι καταστροφές ανυπολόγιστες...βρίσκεται αντιμέτωπη με το οδυνηρό και θλιβερό γεγονός της Μικρασιατικής Καταστροφής με αποτέλεσμα να γίνει τόπος υποδοχής για τους προσφυγικούς πληθυσμούς...η ενσωμάτωση είναι εξαιρετικά δύσκολη και οι συνθήκες αντίξοες...αρρώστιες&υπερπληθυσμός οδηγούν σε μια πολύ δύσκολη υπόθεση ενσωμάτωσης που καθιστούν με την σειρά τους ακόμα πιο αβέβαιη την επιβίωσή των πληθυσμών αυτών...η λύση έρχεται να δοθεί μέσα απ΄την ίδρυση καθαρά προσφυγικών συνοικιών και οικισμών,όπως είναι η Νεάπολη στη δυτική πλευρά της πόλης και στην ανατολική η Καλαμαριά.(στα πλαίσια αυτά πραγματατοποιόυνται οι ανταλλαγές πληθυσμών)

     Το 1926,διοργανώνεται η 1η Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης και η πόλη αποκτά εορταστικό χαρακτήρα μέσα από μια σειρά εκδηλώσεων.Στο διάστημα γενικά του μεσοπολέμου,την Θεσσαλονίκη διακατέχει μια περίοδος εξέλιξης και η άνοδος είναι μονόδρομος για πολλούς τομείς.Η πολιτική είναι αναμφίβολα ένα πεδίο δραστηριοποιήσεως όπου η Θεσσαλονίκη λόγω της καίριας θέσης και όντας εμπορικός σταθμός αναπόδραστα  αναμείχθηκε.Έτσι δημιουργείται η αρχική μορφή του σημερινού ΚΚΕ ( ΣΕΚΕ )  και οι Εβραίοι επιχειρηματίες αναδεικνύουν την πόλη σε οικονομική δύναμη. 

Μέχρι που ξεσπά ο Β'παγκόσμιος πόλεμος  και η Θεσσαλονίκη καταλαμβάνεται από τον Γερμανό κατακτητή ως περιοχή με έντονο εβραϊκό στοιχείο που την καθιστά αμέσως ένα βασικό στόχο του Χιλτερικού σχεδίου.

Η λήξη του πολέμου δίνει το έναυσμα να ξαναβρεί την παλιά της αίγλη-αν και η μελανή σελίδα του εμφυλίου δυστυχώς περιλαμβάνει και τη Θεσσαλονίκη,όπου μάλιστα οι φυλακές του Γεντί Κουλέ γίνεται τόπος φρικτών βασανιστηρίων και της ανατριχιαστικής αναμονής θανάτου. 

Στην δεκαετία του 50 τα πράγματα δυσκολεύουν και εσωτερική & εξωτερική μετανάστευση γίνεται πραγματικότητα,η αστικοποίηση και το αμερικάνικο όνειρο στοιχειώνει την πόλη...

   Η Δεκαετία του 60 στην Θεσσαλονίκη βρίσκει την Παιδεία αναμφίβολα πρωταγωνίστρια..νέοι νόμοι και νομοσχέδια έρχονται να ταράξουν την φοιτητούπολη του βορρά.Το 1-1-4 που υποχρεώνει την απόκτηση των ακαδημαϊκών βιβλίων με έξοδα των φοιτητών αναγκάζει πολλούς από αυτούς να βγουν στους δρόμους της πόλης.

 Ωστόσο πολιτικά γεγονότα που συγκλονίζουν όπως η δολοφονία του Γρηγορίου Λαμπράκη και αποκαλύπτουν ένα καλά οργανωμένο παρακράτος που ξέρει "να κουκουλώνει" και να στρέφει άλλου την προσοχή της κοινωνίας πέρα από τα πολιτικά σκάνδαλα όπως συνέβη με την υπόθεση του "Δράκου του Σειχ Σου"...προδιαθέτουν για το βαρύ κλίμα της Δικτατορίας.

   Η αφορμή για την δράση του Πολυτεχνείου με σκοπό την ανατροπή του δικτατορικού καθεστώτος λίγοι γνωρίζουν ότι δόθηκε από την δράση φοιτητών της Θεσσαλονίκης-σε συνδυασμό με τα θλιβερά γεγονότα της Κύπρου,τί κι αν το ένδοξο τέλος γράφτηκε στην πρωτεύουσα.

   Η Μεταπολίτευση δίνει την ευκαιρία στην Θεσσαλονίκη να αναδειχθεί όπως της αξίζει...νέες επενδύσεις και έργα δίνουν στην πόλη τη μορφή μιας γνήσιας ευρωπαϊκής συμπρωτεύουσας . Τί κι αν ακόμα οι εργασίες για το Μετρό δεν έχουν ολοκληρωθεί....

   Μια άλλη όψη της πόλης.... 

   Είναι ξημερώματα και κουρασμένη από ένα ακόμα φοιτητικό ξενύχτι βρίσκομαι στην ερημική  στάση και αδημονώ πηγαίνοντας πέρα-δώθε με σταυρωμένα χέρια θέλοντας μόνο να βρεθώ στο ζεστό μου κρεβατάκι και να τυλιχτώ με το σεντόνι και αφεθώ στην αγκαλιά κάποιου ονείρου ξεχασμένου κάποιου ονείρου μαγικού...τα μάτια μου καρφωμένα στον πίνακα με τα φωτεινά γράμματα να περνάνε με άγχος...τι κι αν μου λένε ότι κοντοζυγώνει εγώ ξεχνιέμαι κοιτάω αλλά δεν βλέπω μπροστά μου...χάνομαι μέσα σε σκέψεις ανούσιες...η πόλη ξυπνά σιγά-σιγά,οι πρώτες ανθρώπινες φιγούρες εμφανίζονται δειλά δειλά,ανθρωπάκια μοιάζουν...κοιτάω δίπλα μου,απέναντι.. ένας ζητιάνος κοιμάται μπρούμυτα μπροστά από την είσοδο της πολυκατοικίας,οι εργάτες του δήμου έχουν ξεκινήσει τισ εργασίες,καθαρίζουν με ρυθμικές και μηχανικές κινήσεις το χιλιοπερπατημένο πλακόστρωτο της πιο γνωστής πλατείας της πόλης...μέχρι τότε η σιγή που ακολουθούσε τα αργά βήματα μου από το σπίτι φιλικού μου προσώπου μέχρι την στάση είμαι τόσο σίγουρη ότι σε λίγες ώρες θα χαθεί....η κοπέλα στο γωνιακό φούρνο έχει ριχθεί για τα καλά στο ζύμωμα ελέγχοντας που και που τον φούρνο...κοιτώ το ρολόι μου είναι 6 παρά 12,το λεωφορείο ακόμα να φανεί...άργησε...τι μέρα κι αυτη......

   Πριν την νυχτερινή έξοδο,βρέθηκα στο κέντρο της πόλης απόγευμα ήταν...αλλά η φασαρία και το πλήθος ανθρώπων ήταν αρκετά ώστε να μην ακούς ούτε την ανάσα σου ούτε καν τον χτύπο της καρδιά σου...περίεργο ε; Ο παλμός της πόλης  είναι πιο δυνατός από τον δικό μου,τον δικό σου ,τον δικό μας....ξέρεις τι μου θυμίζει αυτό...Αρχαία  της Γ' λυκείου ...τόσοι φιλόσοφοι ασχολήθηκαν με την πόλη...με την έννοιά της...όπως είπε ένας απ αυτούς μπορεί να ευτυχίσει κανείς μέσα σ μια γεμάτη ευδαιμονία πόλη αλλά ένας ευτυχισμένος πολίτης δεν μπορεί να φέρει την ευδαιμονία στο σύνολο.....τι σκέψεις κάνω...τέτοια ώρα τέτοια λόγια.....μέσα στο κρύο λεωφορείο της γραμμής με προορισμό μια  δυτική συνοικία... στριμωγμένη στην μονή μου θέση δίχως να υπάρχουν πολλοί επιβάτες.. ένας δυο το πολύ δεν μέτρησα....μια σκέψη δεν αφήνει το μυαλό μου...που είναι η πόλη που συναντώ κάθε πρωί;που είναι οι δεκάδες επιβάτες μέσα στο λεωφορείο της γειτονίας μου;ποιά άγνωστη εικόνα της πόλης μου είναι αυτή που με κάνει να αναρωτιέμαι αν την ξέρω...;δεν την αναγνωρίζω πια....μια άλλη όψη της πόλης που με τρομάζει τι κι αν ακόμα δεν έχει την φασαρία ούτε χιλιάδες ανθρώπους από εδώ και από εκεί... τι κι αν ξημερώνει καθημερινή....

    Ο οδηγός τρέχει ανενόχλητος στην πιο πολυσύχναστη λεωφόρο της πόλης,άλλες στάσεις προσπερνά άλλες μπαίνουν εμπόδιο στην τρελλή κούρσα του ....να και μια στροφή και μια στάση ακόμα...κομβικό σημείο είναι η περιοχή όπου άλλα σπίτια υπάρχουν από την μία πλευρά και άλλα από την αλλή,άλλου είδους γυναίκες έχεις η μία και άλλου η άλλη...η μία έχει κυρίες και η άλλη κάτι λιγότερο από ανθρώπους με αξιοπρέπεια ....μια γυναίκα από την κατά τ'άλλα απαγορευμένη πλευρά της πόλης μπαίνει στο λεωφορείο..τραβά τα βλέμματα των ελάχιστων επιβατών και τα δικά μου τα ξενυχτισμένα ...φαίνεται σαν να περνά ιερά εξέταση κάθεται νιώθοντας πως  διέπραξε το μεγαλύτερο έγκλημα....απέναντι της κάθεται-τώρα τον πρόσεξα....ένας μπεκρής που με σκισμένα και βρώμικα ρούχα κρατά το μπουκάλι σαν μπιμπερό μωρού διψασμένου,ήσυχος είναι....

    Μια δυο οι στάσεις περνάνε και χάνονται.... τετράγωνα αφήνονται πίσω χώρις δισταγμό.... ξέρεις τι σκέψη τριγύρνα στ μυαλό μου....τί κόσμος είναι αυτός; πού βρίσκεται κάθε πρωί που πάω στην σχολή;που κρύβονται; γιατί είναι οι γνωστοί άγνωστοι που όλοι αγνοούν...μια όργη με πιάνει...

 οργή γιατί που είναι ο κόσμος που υποσχόταν το σχολείο να μας μάθει...δεν βλέπω τίποτα απ αυτά που χάζευα στις εικόνες του εμείς και ο κόσμος η αλλιώς μελέτη  και έδινα κυριολεκτικά μάχη να τις περιγράψω μέσα στην τάξη..... που είναι το αλληλεγγύη που διαβάζαμε στην αγωγή του πολίτη; που είναι η ανθρωπιά που πρόσταζε ο Ιησού στα θρησκευτικά...που είναι το κράτος πρόνοιας και η προστασία του πολίτη που αποστηθίζαμε στο γυμνάσιο; Ποίος νόμος χωρίζεις τους ανθρώπους σε κατώτερους ή χωρίς αξιοπρέπεια; Μάλλον θα ήταν εκτός ύλης στο διαγώνισμα τριμήνου του Δικαίου ....

   Με λίγα λόγια αναρωτιέμαι....το σχολείο τι σκοπό έχει....οκ! να μάθεις να κάνεις πράξειςν μετράς πορτοκάλια αλλά όχι ν διαλέγεις...ίσως ατυχές το παράδειγμα....αλλά ναι μαθαίνουμε τόόόόσες πληροφορίες..μονάχα πρόσεχε..μη αυτό μη το άλλο...κανείς από δασκάλους και του καθηγητές δεν αιτιολόγησε... ούτε ένα πρόσεχε... τι να προσέχω!??!?! με αποτέλεσμα ο φόβος γ το άγνωστο να γίνεται αιτία να κλείνεις τα μάτια...στ προβλήματα στ διλήμματα ακόμα κ στους ίδιους τούς συνανθρώπους σου... φυγή μας έμαθαν κ μάλιστα τυλιγμένη με χρυσό χαρτόνι...

   Βάζω τ κλειδιά στην πόρτα της εισόδου ...βγάζω τα παπούτσια μου να μην ακουστώ...μην  ενοχλήσω ..κοιτώ από το παράθυρο του ορόφου....το φεγγάρι έχει χαθεί.... είναι 7 παρα κάτι...κλείνω την εξώπορτα και δεν χάνεται η σκέψη.... ποίο μέλλον να ανατείλει όταν το χθες δεν δίνει την σκυτάλη.... μπαίνω στο σπίτι,ξεντύνομαι ξεβάφομαι και κοιτώ το παράθυρο μου....ξημέρωσε γ τ καλά...σε λίγο θα σηκωθεί ο αδερφός μου γ το σχολείο....το ερημικό δρομάκι θα πλημμυρίσει από μαθητές...που ζουν σε πλάνη...μια καλοφτιαγμένη πλάνη....

   Τέλος, μια ευχή που συγχρόνως κρύβει κ ένα φόβο .....όταν θα είμαι στην θέση αυτών... ελπίζω το μάθημα μου να μην περιορίζεται σ τετραγωνικές ρίζες και σε συζυγίες..... 

 

..πριν τους μοιάσω πόσο φοβόμουν, να σ’είχα για πάντα ευχόμουν και εγώ!
Και εγώ που μπορεί να είχα σχεδιάσει αλλιώς τη ζωή, τώρα κι εγώ τον κόσμο μου εδώ με μόνους ανθρώπους τον φτιάχνω και ζω. 

ακούστε και μια αλήθεια...

        όχι σύχρονη σταχτοπούτα...αλλά ...σύγχρονος Οδυσσέας...

    Μμμμ μόλις διάβασα την δημοσίευση μιας φίλη μου στ ο δικό της blog και μου επιβεβαίωσε όσα τόσα καιρό ήθελα να γράψω ….για την μοναξιά….

Σαββατόβραδο και γνωστό κανάλι  είχε την τιμητική του με μια ρομαντική comedy με το πάντα  γνωστό background ένα αμερικάνικο λύκειο όπου μια ασήμαντη κοπελίτσα καταφέρνει να μεταμορφωθεί σαν το ασχημόπαπο σε έναν πανέμορφο κύκνο και να κατακτήσει τον κούκλο του σχολείου που αν και πρόεδρος  του σχολείου και τους λοιπούς τίτλους  κατά βάθος είναι ψυχούλα μωρέ!

   Οκ θα την ομολογήσω την αμαρτία μου, παρακολουθώ και εγώ τέτοιου είδους ταινίες και πάντα καταλήγω  να βγάζω καπνούς από τα αυτιά μου….πόσο εκτός  πραγματικότητας παίζει να είναι ο τύπος ή η τύπισσα που το έγραψε? θα μου πεις δεν είναι από τις τελευταίες ταινίες αλλα τανίες της αρχής  του 21 αιωνα…. και τι αν διανύουμε την 2^η 10ετια αποτελούν αναμφίβολα μια από τις πρώτες μας επιλογές!

Τα πράγματα βεβαία  ούτε τότε ήταν έτσι …τόσο ρομαντικά….κακό και θλιβερό κατά την γνώμη μου αλλά είναι πέρα για πέρα ρεαλιστικό μια εποχή που το σεξ και η φάση του one night stand είναι αντιπροσωπευτικά για τις ανθρώπινες σχέσεις  του αντίθετου και γιατί όχι ίδιου φύλου είναι πραγματικά αξιοπερίεργο πώς η βιομηχανία του ρομαντικού και λιγάκι σαχλού αλλά σίγουρα υπερβολικού όχι μόνο επιβιώνει αλλά είναι κ κερδοφόρα….

Η απάντηση είναι απλή και ακούει στις λέξεις  «γυναικεία φύση»…..είναι αποδεδειγμένο ότι τα εν λόγω  «προϊόντα» απευθύνονται κατά κύριο λόγο αν όχι κατά αποκλειστικό λόγο σε γυναίκες κυρίως νεαρή και αθώας ηλικίας!

   Όταν είσαι 5 μοιράζεσαι το παγωτό  όταν γίνεσαι 10 νευριάζεις που τα αγόρια στην τάξη σου μας κοροϊδεύουν (το γνωστό σ όλους, αγόρια ατσίδες κορίτσια κατσαρίδες)  όταν γίνεσαι 12  θίγεσαι όταν τα αγόρια με αμέτρητη καλοσύνη ανταγωνίζονται  για το ποιο θα κάνει το πιο ηχηρό και βρομερό ρέψιμο!όταν γίνεσαι 15 νευριάζεις που τα αγόρια είναι τόσο ανώριμα και που προτιμάνε πάντα  τις κούκλες του σχολείου  και που σ αγνοούν….στ 20 ανυπομονείς και κάπου εδώ αρχίζεις κ επιβεβαιώνεις την υποψία σου (η όποια είχε δημιουργηθεί κοντά στ 12-15 αλλά γ κάποιο ανεξήγητο λόγο την είχες αγνοήσει)ότι ο πρίγκιπας δεν θα έρθει και πώς έχεις φάει στήσιμο που δεν χωράει προηγούμενο…Ίσως χάθηκε έχασε δηλ τον δρόμο και δεν ξέρει πως ν σ βρει…ίσως πάλι να κουράστηκε ν ταξιδεύει με μόνο προορισμό  την καρδιά σ….και στάθηκε κάπου να ξαποστάσει! Όλα αυτά είναι φθηνές δικαιολογίες…. πρίγκιπες δεν υπάρχουν ούτε υπήρξαν ποτέ …. άσπρο άλογο δεν έχει άντε κανένα αυτοκίνητο με πολλούς ίππους…και ναι δεν θα έρθει ν σ πάρει ν πάει στο βασίλειο του πέρα δόθε! Και πάλι δεν είσαι σίγουρη πάντα ελπίζεις….να το θυμάσαι αυτό….πάντα ελπίζεις!

   Το κακό είναι ότι γύρω στα 12 αρχίζεις και βλέπεις τέτοιες ταινίες διαβάζεις κατερίνα μανίνα και τα συναφή  και  αυτό λειτουργεί λίγο ως ματομπούκαλα….όχι μόνο δεν σε βοηθάνε αλλά συγκοτάρουν  μια άλλη πραγματικότητα απ αυτή που καλείσαι να αντιμετωπίσεις όχι ότι τα απορρίπτω αλλά σίγουρα δεν είναι το κατάλληλο εργαλείο για να προετοιμαστείς για έναν κόσμο τόσο κενό και σκληρό!

   Αρπάζεις πληροφορίες από είκονες, φωτογραφίες  σκηνές ,τραγούδια και παραμύθια….και απλώς τις προσαρμόζεις  στον εαυτό σου…. δίπλα στο κούκλο πρωταγωνιστείς εσύ πρώτη μούρη μ μια απέραντη ευτυχία και έναν έρωτα όλα τρέλα …οκκ μετά ξύπνησες!

   Μμμ όση απογοήτευση κι αν φας πάντα το μυαλό σ θα γυρνά σ αυτό που έχεις πλάσει με το νου σου ένα ψηλό ξανθό θεό με γαλάζια μάτια που μόνο σένα θ θέλουν …..όλες λίγο πολύ το έχουμε το στανταράκι μας κακώς αλλά ναι…το έχουμε άλλη ξανθό άλλη μελαχρινό….

   Οκ θα σκεφτείς καλά κάνει ν έχεις κάποια standards  αλλά όταν αυτά σ στοιχειώνουν είναι ότι χειρότερο….δεν βλέπεις γύρω σου δεν αναγνωρίζεις ανθρώπους αλλά μονάχα  τι τικ σημειώνουν στην λίστα σου!

Ας είναι και κοντός ας είναι και αλλοδαπός ας έχει και κοιλίτσα αντί γ το 6pack! N είναι άνθρωπος αυτό έχει πια σημασία…σε μια εποχή όπου τα ζώα σαν αγρίμια ξεχνάνε την αξιοπρέπεια και ζουν μια ζωή με λάθη συνειδητοποιημένα και το μόνο που ξέρουν είναι ν συνεχίζουν απτόητοι με μια συγγνώμη, λάθος αν ακουστεί κι αυτή….

   Τι νόημα έχουν όλα αυτά…. έχουν γτ ακόμα κι αν η εποχή μας θεωρείται ιδανική από άποψη ανέσεων και πολυτέλειας λείπει το πιο σημαντικό το να είμαστε άνθρωποι ν έχουμε συναισθήματα και αυτά να μας δένουν ! Στ σημείο αυτό δν χωράει η γυναικεία φύση!

   Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι την μοναξιά εν μέρει την διαλέγουμε είναι αρρώστια της εποχής δεν αντιλέγω αλλά εμείς τι κάνουμε? Προσπαθώ ν είμαι ορθολογίστρια όσο μπορώ και όσο χωράει και αντέχει ο νους μου…αλλα για ένα πράγμα είμαι σίγουρη και το πιστεύω αδιάψευστα και είναι ότι δεν μας αρέσει το αλλάζουμε απλώς ποσό μάλλον όταν έχουμε ενδείξεις ότι το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης το έχουμε εμείς

   Κλεινόμαστε σ εγκλωβιστικές  εικόνες του μυαλού μας που απεικονίζουν άλλον όχι τον ίδιο τον εαυτό μας…ίσως πιο ψηλό ίσως πιο λεπτό ίσως πιο όμορφο….αλλα δεν είμαστε εμείς …βάζουμε τον εαυτό μας   σε καλούπια και σ μέτρα κ σταθμά για να νιώσουμε σαν την ευτυχισμένη πρωταγωνίστρια που δέχεται το πρώτο της φιλί και σηκώνει αυτόματα και αυθόρμητα το πόδι... όχι μη κανείς αυτό το λάθος …μη περιμένεις να νιώσεις έτσι γιατί πολύ απλά αυτό είναι ένα καλοφτιαγμένο σενάριο ενός επίδοξου σεναριογράφου με σκηνές που θα γυριστούν κ θα ξαναγοραστούν μέχρι ο σκηνοθέτης να δει αυτό το συναίσθημα που στην πραγματικότητα  δεν υπάρχει….

   Με άλλα λόγια θέλεις να νιώθεις μοναξιά γιατί μέσα σου πιστεύεις ότι όπως στην ταινία της παρασκευής θα συμβεί κάτι συνταρακτικό και συγκλονιστικό  που θα ταράξει την μίζερη ζωή σου … μέγα  λάθος … έτσι αποκτάς β ρόλο και φέρνεις την τύχη –που κ πάλι δν την αφήνεις- να έχει πάνω χέρι….

   Άμα έρθει κάτι καλό αμέσως αγχώνεσαι κ σκέπτεσαι όχι δεν είναι καλό ,πολύ καλό για να είναι πραγματικό και κάπως έτσι χαλάει το όλο πράγμα …δεν  δέχεσαι  τίποτα λιγότερο κ τίποτα περισσότερο απ αυτά που έχεις δει,που έχεις διαβάσει….

Ο έρωτας δεν είναι κρυμμένος μέσα στις αρωματισμένες σελίδες στ βιβλία που μυρίζουν τριαντάφυλλο,ούτε στα σενάρια ρομαντικά …πιο πολύ γ υπόθεση μυστηρίου μου κάνει ….είχα την  τύχη ν ερωτευτώ και την ατυχία να απογοητευτώ ανεπανόρθωτα σε μια τρυφερή  ηλικία …δεν ανησυχώ όμως όποιος δεν επενδύσει και όποιος δεν χάσει δεν μπορεί να πει ότι ξεπέρασε την μοναξιά του ή καλύτερα το σενάριο που έχει επιλέξει….

Αγωνιάς ν ζήσεις κάτι που δεν σ ανήκει …πόσο μάταιο και κουτό είναι αυτό? πόσο καιρό θα κοιτάς χωρίς ν βλέπεις … γύρνα και δες όσο είναι καιρός ! μη σπαταλάς το χρόνο σου γιατί εκτός από διαφημίσεις μπορεί ν πλησιάζουν κ οι τίτλοι τέλους …

Μπορεί ν θες ν ζήσεις το όνειρο και θα το ζήσεις …έστω κ γ λίγο δεν παίζει θα το ζήσεις ,το μόνο π δεν μπορώ να σου πω με σιγουριά είναι το αν θα είναι αληθινό κ πόσο θ διαρκέσει….

   Το θέμα είναι ότι να μη περιμένεις μια ολόκληρη ζωή γ κάτι που σαφώς θα έρθει αλλά μπορεί να κρατήσει έστω και μια στιγμή…

   Μη πιέζεις το εαυτό σ ότι είναι να έρθει θα έρθει ….η ζωή δεν είναι σαν αυτά που βλέπουμε στις ταινίες …είναι κάτι καλύτερο ….απρόβλεπτη… σκέψου πως  η μοίρα, το κάρμα, ο θεός σ ότι πιστεύει ο καθένας  έχει φροντίσει  γ μας …. ξέρει τις επιλογές μας τα όχι που θ πούμε, τα ναι,τους φόβους μας  τα πάντα …..μη απελπίζεσαι και μη ξεχνάς  ο,τι κι αν γίνει θα έχεις οικογένεια ,φίλους  μα πάντοτε εσένα….

   Άσε την ζωή ν σ πάει σ μέρη που δεν έχεις ξαναπάει που δεν έχεις ξανακούσεις που δεν έχεις ξαναδιαβάσεις γι αυτά …μόνη ποτέ δεν θ είσαι θα έχεις τον εαυτό σου … άσε να σε  πάει σ χώρες μαγικές που θ γνωρίσεις κόσμους αλήτικους και συνάμα αρχοντικούς … άσε την νεράιδα που από μικρή περιμένεις να κάνει το θαύμα και να μάθεις την αλήθεια που δεν ήθελες ν δεις  … μείνε πιστή ότι το καλό θα έρθει..κι αυτό θα βρει το πιο κοντινό δρόμο για να σου  γνέψει….

   Πάντα να ελπίζεις με τα μάτια ανοιχτά … όταν  τα κλείσεις δεν  μπορείς να πας μπροστά, φοβάσαι τα βήματα αυτά , με αποτέλεσμα να μένεις ακίνητος στάσιμος στης ζωής τον δρόμο ή ακόμα χειρότερα κάνεις  ένα βήμα γνώριμο προς τα  πίσω …κ έτσι δεν θα μάθεις….ποτέ ποιο τέλος  σε περίμενε και το κυριότερο για ποια διαδρομή προς το τέλος αδιαφόρησες …κ να  θα θυμάσαι στις ταινίες μονάχα τις καλές στιγμές δείχνουν…το  πόση απογοήτευση έχει φάει η κοπέλα που την βλέπεις ν χαμογέλα έχει νιώσει είναι μυστικό…

   Όπως ο Οδυσσέας επέλεξε την ανθρώπινη και γεμάτη έννοιες και αινίγματα ζωή…έτσι και εσύ πρέπει να περιπλανηθείς  …. Να συναντήσεις τέρατα τρομερά και μυθικούς γίγαντες  να μη μαγευτείς από τις ψεύτικες υποσχέσεις και τραγούδια μαγικά….κι όμως γ σένα κάτι απλό όπως η ζεστασιά ενός γνώριμου κορμιού να σου είναι αρκετή…και όχι  το ατελείωτο ,το άφθαρτο  χωρίς   πόνο ,ενδιαφέρον και αγωνία….

«Δεν μπορεί να βρεθεί άνθρωπος που να ζήσει ολόκληρο το βίο του χωρίς στεναχώριες.»
Ξενοφών
«Ευτυχισμένη ζωή δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο ευτυχισμένες ημέρες.»
Γκόντφριντ Λάιμπνιτς

«Να θυμάσαι πάντα τούτο: πως δεν χρειάζονται πολλά πράγματα για να κάνουν τη ζωή ευτυχισμένη.»
Μάρκος Αυρήλιος

«Οι ευτυχίες της στιγμής γίνονται από εκδηλώσεις στιγμιαίες, από τις καλοσύνες που ξεχνιούνται πολύ γρήγορα, από ένα φιλί ή ένα χαμόγελο, από μια γλυκιά ματιά, από έναν ευγενικό λόγο, από το αίσθημα της ευγνωμοσύνης.»
Σάμιουελ Κόλεριτζ

«Ποτέ κανείς δεν είναι τόσο ευτυχισμένος ή τόσο δυστυχισμένος, όσο το φαντάζεται.»
Φρανσουά Ντε Λα Ροσφουκό

«Σ' αυτή τη γη καμιά ευτυχία δεν είναι σίγουρη.»
Χέρμπερτ Σπένσερ

Σε κανένα λεξικό δεν υπάρχει ένας ολοκληρωμένος και καθολικός ορισμός της ευτυχίας ....

    

Πόση αλήθεια κρύβει .....

   

                                   Ψάξε - ψάξε...κι όμως θα την βρεις!

   Ναι ναι κάπου εδώ είναι που ψάχνεις δικαιολογίες...για να καλύψεις μια απουσία σχεδόν δυο μηνών τι λέτε να πεθάνω κανένα από το μακρινό σόι; Μπαααα! πολύ μακάβριο και είναι κ νύχτα κ φοβάμαι κίολας...ασε καλύτερα...να πώ πως χάθηκα λόγω διαβάσματος; Μπαααα! Δεν θα πείσω κανέναν!
   Οκ Είμαι αδικαιολόγητη πραγματικα έχω έναν μήνα να γράψω κ λίγο παραπάνω αλλά δεν φταίω εγώ….. περνούσαν σκέψεις πολλές στο μυαλό μου κ προσπαθούσα να τις βάλω σε μια τάξη πραγματικά χωρίς καμιά λογική…. είναι περίεργο πραγματικά πως ο άνθρωπος που είναι το πιο λογικό ον κάνει τόσες άσχετες μεταξύ τους σκέψεις...
Άλλα σήμερα είναι μια μέρα ειδική … σήμερα ξεπέρασα τον εαυτό μου χαχαχχαχαχα μη περιμένετε κάτι τρομερό απλώς… τελικά έδωσα το περιβόητο μάθημα εκείνο που χάρισε την έμπνευση για το όνομα του blog αυτού¨:P:P
   Μέσα σε όλο αυτό το καιρό αναζητήσεις έκανε συχνές το μυαλό με στροφές επικίνδυνες αν κ είχε χάσει τον χάρτη κι όμως τις ακολούθησε με θάρρος!
   Προσπαθούσα να βρω τι στο καλό είναι η ευτυχία…. δύσκολο πολύ…. ακόμα κ τώρα που και καλά έχω καταλήξει κάπου για να γράφω αυτό εδώ το άρθρο δεν είμαι κ πολύ σίγουρη…. 
   Προσπάθησα να κάνω μια ανάκληση στο παρελθόν μου κ έβαλα στοίχημα με τον ίδιο τον εαυτό μου πως θα βρω την ευτυχία….κ εκεί ακριβώς είναι το αξιοσημείωτο ! Αμέσως σκέφτηκα τα κλασσικά την στιγμή που έμαθα τα αποτελέσματα εισαγωγής,την στιγμή που ανέβαινα στην εξέδρα της αίθουσας τα σχολείου για την απονομή των βραβείων ή των αριστείων ή στην παράδοση της σημαίας  Αλλα όχι είπα να πω κ εγώ μια φορά από τις λιγες αλήθεια στον εαυτό μου !Δεν είναι ευτυχία αυτό…. μοιάζει αλλά δεν είναι! Ούτε ο γάμος της ξαδέρφης είναι ούτε τα γενέθλια του ξαδέρφου….η ευτυχία είναι άλλο είναι νόημα υψιλό και ασύλληπτο… που λόγια ίσως δεν χωρούν για να αγγίζουν αυτή την έννοια που μέσα στο κυνήγι της μας κάνει άλλοτε ανθρώπους κα άλλοτε κάτι λιγότερο από ανθρώπους!
   Δεν σας κρύβω ότι απογοητεύτηκα αρκετά αλλά είπα όχι! Δεν μπορεί να κοντεύω 19 και να μη έχω ευτυχία…. Και τότε ήταν που κατάλαβα…την ευτυχία δεν την έχεις άμα την έχεις βρει μια φορά αλλά  την χάνεις κ την ξαναβρίσκεις! Και το κυριότερο η ευτυχία δεν είναι αυτό που περιμένεις από τους αλλους να α8εωρήσουν αξιοζήλευτο για να ικανοποιήσεις τον εγωισμό σ …αλλα αυτό που μέσα βαθιά θα σε κάνει να πεις ότι περνάς καλά όπως είσαι ακριβώς τώρα και πως μακάρι να σταματούσε ο χρόνος εκεί!
   Συνειδητοποιώντας την παραπάνω αλήθεια σοκαρίστηκα… κλεινόμαστε εγκλωβιζόμαστε σε εικόνες που περιμένουμε να προκαλέσει τον θαυμασμό, το ενδιαφέρον ακόμα κ την ζήλια μερικές φορές γιατί? Για να χαρούμε φευγαλέα ότι έχουμε κάτι ή έχουμε καταφέρει κάτι που μας διαφοροποιεί ,κάτι που δεν έχουν οι άλλοι αλλά θα το ήθελαν!
   Όταν τωρα πια αν με ρωτήσει κάνεις σχετικά για την ευτυχία ή έστω την αναφέρει το 1ο πράγμα στο μυαλό που αναβοσβήνει σαν φωτεινή επιγραφή για μπουζούκια είναι ΣΤΙΓΜΕΣ και όντως είναι στιγμές … έτσι δε λέει κι ένα τραγούδι της Τσαλιγοπουλου ("...είναι η ζωη…στιγμε ..κ τπτ άλλο..κι άλλο…")οκ λέει για ζωή αλλά αν σκεφτείς ότι η ζωή είναι το κυνήγι της ευτυχίας… τότε βγαίνει δεν βγαίνει νόημα;
   Είπα να βάλω πιο δύσκολα στον εαυτό μου είπα θα σκεφτώ πότε ένιωσα ευτυχία για τελευταία φορά…τα αποτελέσματα ακόμα πιο απογοητευτικά! Μια σκέψη κυριαρχούσε …δεν ξέρω από ευτυχία τίποτα και όχι τίποτα άλλο άμα έρθει πώς θα την καταλάβω!?!?!? Σοκ! Βέβαια ηρέμησα λιγάκι και το ξεπέρασα….
  Έλα όμως που δεν άντεξα….η σκέψη ξανά ήρθε στο θέμα της ευτυχίας αλλά αυτή την φορά…διαφορετικάάάά… τρομακτικά διαφορετικά αλλά κ ανεπάντεχα!Την ένιωσα! Είμαι σίγουρη ότι την ένιωσα…. είναι ένα συναίσθημα τρομερό ασύλληπτο πραγματικά!!το παράξενο ότι την ένιωσα σε μια στιγμή ειλικρινά άσχετη από αυτές που λες οκ καλές αλλά όχι τόσο! Κι όμως… ήταν λίγο πριν από την αναχώρηση μου για την Κρήτη… Κυριακή κλασσικά για μπάνιο με γονείς αδέρφια και θείους σε μια παραλία όπου εκτός από το reserve που βάζω στοίχημα ότι είχε κάνει κάποιο τοπικό Κ.Α.Π.Η και πρέπει -σύμφωνα με βάσιμες πληροφορίες που έχω- να είχε διοργανωθεί και εκδρομή από το γεροκομείο….με λίγα λόγια εκείνη η Κυριακή είχε όλες τις προδιαγραφές για μια ακόμα θλιβερή βουτιά δίπλα σε γερόντια που έχουν κάνει ολόκληρο πικ νικ στην παραλία κ μάλιστα κάνοντας κατάληψη στο γήπεδο του κάποτε beach volley! Κι όμως αν κ οι συνθήκες ήταν τραγικότατες τσουπ ήρθε η ευτυχία! Ξέρετε πώς? Μέσα από μια αστεία κατάσταση….η Θεία μου ως η θεότρελη του σογιού μας ξετρελάθηκε με κάτι παλιές κούνιες που υπήρχαν ….κ με παρακίνησε να κάνουμε... στην αρχή σαν σνομπαρία γνωστή που είμαι αρνήθηκα κ καλά μ ευγένεια αισθητικής! 
   Κι όμως δεν άντεξα κ πήγα…. ήταν όνειρο είχα τόσοοοοο καιρόόόόό να κάνω κούνια τόσο ωραία.... να πέφτει πάνω σου ο ίσιος του πλατάνου κ να χαϊδεύει την δικιά σου σκιά που στροβιλίζεται πέρα δώθε και όλα αυτά με την απόλυτη σιγή που σου προσφέρει μια απομονωμένη παραλία κ με συνοδεία το πιο γλυκό τραγούδι των κυμάτων…σαν να ήθελαν κ αυτά να κάνουν κούνια….η ζήλια που λέγαμε…
ξέρω θα σκεφτείτε πως είμαι θεότρελη πως τόση ώρα τί λέω… αερολογίες…. ίσως να είναι έτσι δεν το ξέρω .. ξέρω όμως πως ένιωσα εκείνη τη στιγμή…. ένιωσα παιδί… βρήκα την παιδικότητά μου που εδώ κ χρόνια την είχα θάψει όσο πιο βαθιά μπορούσα…..κ ξέρετε πιο είναι το συγκινητικό απ όλα πως η μαμά μου μου είπε ότι της θύμισα τότε στην γειτονιά μας την παλιά που έτρεχα κ έπαιζα με τα άλλα παιδάκια κ έκανα κούνια κ γκρίνιαζα όταν έπρεπε να φύγουμε… κάπως μελαγχόλησα όμως η αλήθεια είναι όταν έπρεπε όντως να φύγουμε…. ένιωσα πως εγκατέλειπα γ μια ακόμα φορά την παιδικότητα μου …. εκεί στο ξύλινο και κάπως ξεχαρβαλωμένο κάθισμα της κούνιας που ακόμα λικνιζόταν σαν είμαι εγώ επάνω κ νιώθω δυνατή…..
   Απίστευτο αλλά μάλλον ισχύει αν κ όλοι υποστηρίζουν πως τα παιδιά είναι τα πιο αδύναμα πλάσματα αυτού του κόσμου η κούνια που μου χάρισε απλόχερα την παιδικότητα το κατεξοχήν χαρακτηριστικό των παιδιών(μεγάλων κ μικρών!)μου έδωσε δύναμη όπως την σούπερ δύναμη που υποτίθεται πως έχει ο μικρός Ορέστης απέναντι όταν κάνει τον Spiderman!
   Που θέλω όμως να καταλήξω…. η ευτυχία είναι κρυμμένη σε στενά σοκάκια που δυστυχώς στο χάρτη της ζωής που ίσως άλλοι μας έδωσαν ή ακόμα κ οι ίδιοι μπορεί να τον φτιάξαμε δεν υπάρχουν ούτε καν σαν κουκκίδες! Είναι κόκκοι λαμπροί μέσα στην σάπια άμμο της καθημερινής ζωής είναι αστέρι που τρεμοπαίζει κ δεν είσαι σίγουρος προς τα πού παει!!!
   Μη απελπίζεστε η ευτυχία δεν χαρίζετε σε κανέναν κατακτιέται και να ξέρετε πως η πιο βασική αρχή της Ψυχολογίας είναι πως το να θέλει ο καθένας να βρει την ευτυχία δεν είναι θέμα εγωισμού αλλά είναι ίσως η πιο ανθρώπινη τάση ! Αν έχετε δει την ταινία ¨Το κυνήγι της Ευτυχίας¨ θα καταλάβετε πως αν η ζωή είναι 5 μπάλες τότε μόνο 1 άντε 2 θα είναι λεύκες κ όλες οι άλλες μαύρες….κ πως η ευτυχία έχει σίγουρο το λευκό για χρώμα γιατί είναι ότι πιο αληθινό ότι πιο γνήσιο ότι πιο ακριβό….
  Τι λέτε αρχίζετε από αύριο το δικό σας κυνήγι ; αλλά να ξέρετε μόνος κανόνας είναι να μην πεις ποτέ ψέματα στον εαυτό σου…μη μπεις σε καλούπια και μέτρα κ σταθμά…η ευτυχία είναι δική σου και σου ανήκει μόνο αν αναγνωρίζεται πρωτίστως από σένα κι ας αναγνωρίζεται μόνο από σένα ως πραγματική ευτυχία!
  Από μένα καλή τύχη…. ¨:D::D

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ 10

ΕΙΝΑΙ ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ,ΕΞΑΝΤΛΗΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΥΡΑΣΗ ΜΙΑΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ΜΕΡΑΣ ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ ΜΟΛΙΣ ΤΗΝ ΣΚΥΤΑΛΗ ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ…ΒΡΑΔΙ ΣΑΒΒΑΤΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΑ ΚΑΙ ΚΟΙΤΑ ΠΟΥ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑ…ΛΙΓΕΣ ΩΡΕΣ ΑΠΟΜΕΝΟΥΝ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ….ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ Η ΖΕΣΤΗ ΕΙΝΑΙ ΑΝΥΠΟΦΟΡΗ ΟΛΟΙ ΜΙΚΡΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΨΑΧΝΟΥΝ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ ΔΡΟΣΙΑΣ…ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ.

ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΚΑΘΟΜΑΙ ΣΤΟ ΟΜΟΡΦΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΜΟΥ ΕΧΟΝΤΑΣ ΑΝΤΙΚΡΥ ΜΟΥ ΙΣΩΣ ΤΟ ΠΙΟ ΔΡΟΣΕΡΟ ΠΑΡΚΟ Σ ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΟΛΗ.ΤΑ ΔΕΝΔΡΑ ΣΙΓΟΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΤΟ ΠΙΟ ΓΛΥΚΟ ΑΣΜΑ ΤΟΥ ΑΕΡΑ,ΕΝΟΣ ΖΕΣΤΟΥ ΑΛΛΑ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΑΕΡΑ.ΨΑΧΝΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΑΤΙ ΜΕ ΚΑΤΙ Ν ΑΣΧΟΛΗΘΩ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΩΡΑ Ν ΕΡΘΕΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ,ΝΑ ΞΕΦΥΓΕΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ Μ ΑΠΟ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΣ,ΠΙΚΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΝΟΥΣΙΕΣ ΕΓΚΛΩΒΙΣΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΤΟ ΔΙΚΟ Μ ΜΥΑΛΟ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΤΑΣΗ ΝΑ ΠΑΓΙΔΕΥΕΤΑΙ.

ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ Μ ΑΥΤΗ ΝΑ ΒΡΩ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ Θ Μ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΞΕΦΥΓΩ  ΑΠΟ ΕΝΑ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΝΟ ΣΑΒΒΑΤΟΒΡΑΔΟ ΠΕΦΤΕΙ ΤΟ ΜΑΤΙ Μ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΤΖΑΜΑΡΙΑ ΤΟΥ ΣΑΛΟΝΙΟΥ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΡΥΖΩ ΤΗΝ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ ΤΟΥ ALPHA ΓΙΑ «ΤΟ 10»….ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΑΛΛΑ ΗΤΑΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΨΑΧΝΑ….ΜΙΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΣΕΙΡΑ ΔΕΚΑΤΙΑΣ ΠΟΥ ΕΒΛΕΠΑ ΜΑΖΙ Μ ΤΗΝ ΜΑΜΑ Μ ΣΤΟ ΤΟΤΕ ΣΑΛΟΝΙ ΜΑΣ ΣΤΟ ΤΟΤΕ-ΠΑΛΙΟ- ΜΑΣ ΣΠΙΤΙ ΟΤΑΝ ΑΚΟΜΑ ΠΗΓΑΙΝΑ ΓΥΜΝΑΣΙΟ…ΚΑΙ ΕΝΑ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΠΡΑΓΜΑ Η ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΣΕΙΡΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΣΕ ΝΟΥΜΕΡΟ ΕΝΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΕΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΙΣ ΤΟΤΕ ΦΙΛΕΣ Μ.

ΕΤΣΙ ΛΟΙΠΟΝ ΧΩΡΙΣ Ν ΠΟΛΥΛΟΓΩ…ΒΡΕΘΗΚΑ ΝΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩ ΚΑΙ ΤΑ 70 ΕΠΙΣΟΔΕΙΑ ΤΗΣ ΣΕΙΡΑΣ ΜΕΣΑ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΩΡΕΣ….ΤΙ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ…ΕΝΑ ΚΛΙΚ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΠΟΧΕΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ Σ ΜΠΡΟΣΤΑ….

ΗΡΩΕΣ ΚΩΜΙΚΟΙ ΚΑΙ ΣΥΝΑΜΑ ΤΡΑΓΙΚΟΙ,ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΒΙΟΠΑΛΕΣΤΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΛΑΔΑ ΤΟΥ 60,ΜΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΑΠ ΤΗΝ ΜΙΑ ΜΑΖΕΥΕΙ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ Γ ΝΑ ΣΤΑΘΕΙ ΣΤ ΠΟΔΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΣΧΗΜΕΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΙ,ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΙ,ΕΜΦΥΛΙΟΥΣ  ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΣΤΕΛΝΟΝΤΑΣ ΩΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΧΕΡΙΑΜΕ ΜΟΝΗ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΤΟ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ ΠΙΑ ΤΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΟΝΕΙΡΟ- ΝΑ ΥΠΟΚΛΙΝΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΤΟΤΕ ΙΣΧΥΡΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ «ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ» ΠΟΥ ΑΠΛΩΧΕΡΑ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ Σ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΛΛΩΤΕ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΚΑΙ ΑΛΛΩΤΕ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΗ ΓΗ..

ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ,ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΕΠΠΙΒΙΩΣΗΣ,ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΣ ΜΟΧΘΟΣ,ΣΚΛΗΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ,ΜΑΛΛΙΟΤΡΑΒΗΓΜΑΤΑ ΣΤΙΣ ΑΥΛΕΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ  «ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ» ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΠΟΥ ΚΡΥΒΟΥΝ ΟΛΗ ΤΗΝ ΘΛΙΨΗ  ΤΗΣ ΤΟΤΕ ΕΠΟΧΗΣ.ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΜΕ ΚΟΙΝΟ ΠΑΡΑΝΟΜΑΣΤΗ ΤΗΝ ΦΤΩΧΕΙΑ….ΟΠΟΥ ΦΤΩΧΟΣ ΚΑΙ Η ΜΟΙΡΑ ΤΟΥ,ΕΤΣΙ ΔΕΝ ΛΕΝΕ;ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ….

ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΟΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΚΑΤΙ ΦΩΤΑΓΡΑΦΙΕΣ ΠΟΥ ΚΡΑΤΑΕΙ Η ΓΙΑΓΙΑ Μ ΚΡΥΜΜΕΝΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΤΗΣ ΝΤΟΥΛΑΠΑΣ…ΦΘΑΡΜΕΝΕΣ  ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΑΛΛΑ ΣΥΝΑΜΑ ΤΟΣΟ ΖΩΝΤΑΝΕΣ…ΣΟΥΜΙΛΑΝΕ ΑΘΕΛΑ ΤΟΥ,ΣΟΥ ΜΑΡΤΥΡΟΥΝ ΑΥΘΟΡΜΗΤΑ ΟΛΑ Τα ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥΣ.

ΑΝ ΚΑΙ ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΚΑΙ ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ, «ΤΟ 10» ΟΜΟΛΟΓΩ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΞΑΙΡΕΣΗ ΠΟΥ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΙ ΤΟΝ ΚΑΝΟΝΑ,ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΚΑΝΟΝΑ.

«ΤΟ 10» ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ΤΟΥ ΚΑΡΑΓΑΤΣΗ ΗΜΕΤΕΛΕΣ ΒΕΒΑΙΑ ΑΛΛΑ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗΜΑ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙ. ΟΝΟΜΑ ΕΜΠΝΕΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ  ΑΡΙΘΜΟ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΠΑΡΑΣΑΓΓΗ ΜΙΑΣ ΦΤΩΧΟΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΚΟΝΤΑ ΣΤ ΛΙΜΑΝΙ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ. ΚΑΜΑΡΙ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ ΤΟΥ ΑΡΙΘΜΟΥ 10,ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΚΑΜΑΡΩΝ.ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΝΑΣ ΑΣΤΙΚΟΣ ΜΥΘΟΣ Ο ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΚΑΛΟΓΕΡΑΣ,ΕΝΑΣ ΑΝΔΡΑΣ ΜΕ ΑΡΚΕΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΜΕ  ΜΙΑ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ ΠΟΔΟΓΥΡΟ.

Η ΑΔΥΝΑΜΙΑ Μ ΤΟΥ ΑΥΤΗ ΘΑ ΣΤΑΘΕΙ ΑΦΟΡΜΗ ΝΑ ΣΥΝΤΑΧΘΟΥΝ ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΤΙΚΕΣ ΔΙΑΘΗΚΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΑΦΗΝΟΥΝ ΤΗΝ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ Σ ΔΥΟ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΣΗΜΑΔΕΨΑΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΕΓΩ ΤΟΥ.

Η ΜΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΩΣ ΕΛΑΦΡΟΜΥΑΛΗ Η ΕΙΡΗΝΟΥΛΑ ΑΝ ΚΑΙ ΑΝΗΨΙΑ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΤΟΥ ΞΑΔΕΡΦΗΣ Ο ΚΑΛΟΓΕΡΑΣ ΤΗΝ ΕΡΩΤΕΥΕΤΑΙ ΚΑΙ ΖΕΙ ΕΝΑΝ ΠΑΘΙΑΣΜΕΝΟ ΕΡΩΤΑΜΑΖΙ ΤΗΣ ΔΙΑΤΗΡΩΝΤΑΣ ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΣΧΕΣΗ ΑΚΟΜΑ Κ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΓΑΜΟ ΤΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ,ΕΝΑΝ ΒΙΟΠΑΛΙΣΤΗ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗ.Η ΠΟΝΗΡΗ ΑΥΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΝ ΚΑΙ ΚΑΠΩΣ ΑΝΗΘΙΚΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΥΚΟΛΑ ΣΥΜΠΑΘΗΣ ΜΕ ΤΗ ΣΤΡΑΤΙΓΙΚΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΠΕΙΘΕΙ ΤΟ ΚΑΛΟΓΕΡΑ ΝΑ ΤΗΝ ΑΦΗΣΕΙ ΩΣ ΜΟΝΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟ ΤΟΥ,ΑΓΝΟΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΦΙΛΟΧΡΗΜΑΤΟ ΚΑΙ ΚΑΚΟΨΥΧΟ ΠΡΩΤΟ ΑΝΗΨΙΟ ΤΟΥ,ΤΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΟ.

Η ΔΕΥΤΕΡΗ,Η ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΖΥΓΟΣ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΠΟΥ ΠΑΡΑ ΤΙΣ ΑΝΤΙΡΡΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΔΕΧΕΤΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΑΓΑΠΟΝΤΗ ΣΥΖΥΓΟΥ ΤΗΣ ΝΑ ΜΠΛΕΞΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΛΟΓΕΡΑ ΜΕ ΑΠΩΤΕΡΟ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΠΡΟΣΚΟΜΙΣΕΙ ΤΗΝ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ Γ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ.Τ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΛΛΟΝ ΑΝΟΥΣΙΑ,ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΛΟΓΕΡΑ ΑΝΑΠΤΥΣΣΕΤΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΠΟΥΚΑΤΑΛΗΓΕΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ Σ ΜΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΑΛΛΑ Σ ΜΙΑ ΔΥΝΑΤΗ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΟ ΕΡΩΤΑ.Μ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΣΥΝΤΑΣΣΕΤΑΙΚΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΠΟΥ ΟΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΩΣ ΤΗΝ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟ.

Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΥ ΘΑ ΤΑΡΑΞΕΙ ΤΟ ΓΕΜΑΤΟ ΙΣΤΟΡΙΕΣ «10».ΚΑΘΕ ΚΑΜΑΡΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ Κ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ,ΕΝΑΣ ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΘΛΙΨΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ.ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΑ ΔΥΟ ΚΑΛΟΨΥΧΑ ΑΔΕΡΦΙΑ ΠΟΥ ΚΡΑΤΟΥΝ ΤΟ ΜΠΑΚΑΛΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΠΟΥ ΑΔΗΜΟΝΟΥΝ ΝΑ ΠΑΝΤΡΕΨΟΥΝ ΤΙΣ ΔΥΟ ΑΔΕΡΦΕΣ ΤΟΥΣ ΩΣΤΕ Ν ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΣΕΙΡΑ,ΠΑΡΑΔΙΠΛΑ Ο ΟΜΟΡΦΟΣ ΚΑΙ ΓΟΗΤΕΥΤΙΚΟΣ ΓΙΑΤΡΟΣ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ,ΠΙΟ ΠΑΝΩ Η ΠΑΝΤΟΦΛΟΥ ΚΑΙ Η ΓΕΙΤΟΝΙΣΑ ΤΗΣ ΠΟΥ ΚΟΤΣΟΜΠΟΛΕΥΟΥΝ ΤΟ ΚΑΘΕΤΙ ΕΝΩΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΜΑΛΛΙΟΤΡΑΒΓΟΥΝΤΑΙ,ΠΙΟ ΚΑΤΩ Η ΑΝΥΠΑΝΔΡΗ ΘΕΙΑ ΜΕ ΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΝΑ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΤΗΣ ΑΝΙΨΙΑ,ΠΙΟ ΠΕΡΑ ΕΝΑΣ ΦΑΝΤΑΣΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΥΠΟΣΧΟΜΕΝΟΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑΣ ΕΧΟΝΤΑΣ ΤΡΟΜΕΡΗ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΤΗΣ ΜΑΜΑ ΤΟΥ ΚΑΤΑΞΙΩΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΓΚΛΩΒΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ ΠΟΔΟΓΥΡΟ ΕΠΙΣΗΣ,ΠΙΟ ΔΙΠΛΑ ΜΙΑ ΙΕΡΟΔΟΥΛΗ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΑΓΟΡΑΙΟ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΑΡΓΥΠΝΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΝΑΡΑΣ.Η ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΝΑΡΑΣ ΜΙΑΣ ΓΕΡΑΣΜΕΝΗΣ ΙΕΡΟΔΟΥΛΗΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΞΕΠΕΣΕΙ ΠΟΛΥ ΣΤ ΓΕΡΑΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΜΕΝΕΙ Σ ΜΙΑ ΠΑΡΑΓΓΑ ΜΕ ΜΟΝΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΤΟΝ ΣΚΥΛΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΤΗΡΕΙ Τα ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ…ΚΑΙ ΤΟ ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ  ΝΑ ΞΕΡΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΜΗ ΜΙΛΑ ΠΑΡΑ ΜΟΝΑΧΑ ΝΑ ΜΟΥΡΜΟΥΡΙΖΕΙ Γ ΟΣΑ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ,ΝΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΚΡΥΒΟΥΝ.

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΣΟ ΜΑΚΡΙΝΕΣ ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΤΟΣΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ,ΜΙΑΣ ΕΠΟΧΗΣ ΑΥΣΤΗΡΗΣ ΚΙ ΟΜΩΣ ΤΟΣΟ ΤΟΛΜΗΡΕΣ,ΕΡΩΤΕΣ ΕΚΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΑΛΛΟΤΕ ΚΑΚΗ ΚΑΤΑΛΗΞΗ ΑΛΛΟΤΕ ΕΥΤΥΧΗΣ.ΑΔΙΚΙΑ,ΠΟΝΟΣ,ΜΙΖΕΡΙΑ ΚΑΙ ΦΤΩΧΙΑ ΣΥΓΚΡΟΤΟΥΝ ΤΟ BACKGROYND ΤΟΥ «10»

ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ΤΡΑΓΙΚΟΙ ΜΕ ΜΠΟΛΙΚΑ ΚΩΜΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ,ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ ΖΗΤΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΟΠΩΣ ΟΛΟΙ ΜΑΣ…

Μ ΑΡΕΣΕΙ ΑΥΤΗ Η ΣΕΙΡΑ ΚΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΓΤ 1^ΟΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΚΑΛΟΦΤΙΑΓΜΕΝΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΚΑΠΟΙΟ ΕΠΙΔΟΞΟΥ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟΥ ΣΕΝΑΡΙΟΓΡΦΟΥ,ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΕΝΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΗΜΑ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΕΝΑ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΠΟΥ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙ ΧΑΡΗ ΣΤΟ ΠΗΓΑΙΟ ΤΑΛΕΝΤΟ ΤΟΥ Μ.ΚΑΡΑΓΑΤΣΗ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΑ Γ ΠΕΡΑ ΑΛΗΘΙΝΟ ΚΑΙ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΤΟΤΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΟΧΙ ΑΠΛΩΣ ΑΛΗΘΟΦΑΝΕΣ (Σ ΑΥΤΟ ΣIΓOYΡΑ ΠΑΙΖΟΥΝ PΟΛΟ ΟΙ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ ΚΑΙ Τα ΣΚΗΝΙΚΑ)2^ΟΝ ΓΤ ΔΕΝ ΚΛΕΙΝΕΙ Τα ΜΑΤΙΑ ΔΕΙΧΝΕΙ Τα ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΤΗ ΝΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΘΕΑΜΑΤΟΣ.3^ΟΝ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΟΙΡΑΙΟ ΕΡΩΤΑ ΑΠΟ ΠΟΛΛΕΣ ΠΤΥΧΕΣ…ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΕΝΕΙ ΕΙΝΑΙ Ν ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΕΣΥ ΕΝΑΝ ΕΡΩΤΑ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΓΑΠΗΣ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΑ ΚΑΜΑΡΑ…ΕΠΙΛΟΓΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ Σ ΜΙΑΣ ΚΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΦΘΗΝΗ ΑΠΟ ΠΟΤΕ ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΕΧΕΙ ΤΟΣΑ ΠΛΟΥΤΗ Κ Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ «ΕΡΩΤΑΣ» ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΡΑΜΕΛΑ ΠΙΟ ΠΙΚΡΗ ΟΣΟ Γ ΤΗΝ «ΑΓΑΠΗ» ΜΑΛΛΟΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΑ…ΙΣΩΣ ΤΗΝ ΠΑΤΗΣΕ ΤΟ ΤΡΑΜ….

 Θ ΜΕΙΝΩ ΣΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΕΠΙΣΟΔΕΙΟ Κ ΜΑΛΙΣΤΑ ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΤΑΚΑ ΠΟΥ ΣΑΦΩΣ ΚΑΙ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΕΝΑΡΑ…Η ΙΔΙΑ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΝΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΣΥΖΥΤΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΝΟΙΚΩΝ ΠΑΝΩ ΣΤ ΘΕΜΑ ΑΝ ΤΟ «10» ΘΑ ΔΟΘΕΙ Γ ΑΝΤΙΠΑΡΟΧΗ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΗ ΛΕΕΙ ΑΥΘΟΡΜΗΤΑ «…ΑΣ ΓΕΛΑΣΩ…»…ΙΣΩΣ ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ!ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ Μ ΦΡΑΣΗ ΠΟΥΛΕΩ ΠΑΝΤΑ ΣΤ ΔΥΣΚΟΛΑ ΣΤΝ ΕΑΥΤΟ Μ ΕΙΝΑΙ ΤΟ «ΣΤ ΤΕΛΟΣ Θ ΓΕΛΑΣΟΥΜΕ ΠΟΛΥ,ΔΝ ΞΕΡΩ ΓΤ ΑΛΛΑ ΓΕΛΑΣΟΥΜΕ».

ΞΗΜΕΡΩΣΕ,ΛΙΓΟ ΤΟ «10» Μ ΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΟΥ ΛΙΓΟ Ο ΚΑΛΟΓΕΡΑΣ…ΠΕΡΝΑ Ο ΚΑΙΡΟΣ…Κ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ Ν ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΣΑΝ ΤΗΝ ΘΛΙΜΕΝΗ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΣΤ ΤΕΛΟΣ…ΑΣ ΓΕΛΑΣΟΥΜΕ ΟΠΩΣ Θ ΕΚΑΝΕ Η ΕΛΕΝΑΡΑ…

ΚΑΙΡΟΣ ΛΟΙΠΟΝ Ν ΠΑΩ Ν ΕΤΟΙΜΑΣΤΩ ΝΑ ΠΑΩ Ν ΚΑΝΩ ΕΝΑ ΜΠΑΝΙΟ Σ ΚΑΠΟΙΑ ΚΟΝΤΙΝΗ ΠΑΡΑΛΙΑ,Ν ΔΡΟΣΙΣΤΩ…ΚΑΙ ΠΟΥ ΞΕΡΕΤΕ ΜΠΟΡΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ ΕΚΕΙ ΣΤ ΠΙΣΩ ΚΑΘΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ Ν ΑΚΟΥΣΩ ΤΑ ΓΕΛΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΝΑΡΑΣ ΚΑΙ ΑΠΛΩΣ Ν ΓΥΡΙΣΩ ΚΑΙ Ν ΤΗΣ ΚΑΤΑΘΕΣΩ ΤΑ ΤΑΠΕΙΝΑ ΣΕΒΗ Μ….Η ΒΓΑΙΝΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ ΝΑ ΑΝΤΙΚΡΥΣΩ ΚΑΠΟΥ ΕΚΕΙ ΣΤΗΝ ΔΙΠΛΑΝΗ ΠΑΡΑΔΙΠΛΑΝΗ ΞΑΠΛΩΣΤΡΑ ΤΟΝ ΚΑΛΟΓΕΡΑ ΝΤΥΜΕΝΟ Μ ΤΟΝ ΛΕΥΚΟ ΤΟΥ ΚΟΥΣΤΟΥΜΙ ΚΑΙ ΤΟ ΑΣΟΡΤΙ ΚΑΠΕΛΟ Κ ΦΟΡΟΝΤΑΣ ΤΑ ΜΑΥΡΑ ΤΟΥ ΤΑ ΓΥΑΛΙΑ ΚΑΙ ΑΦΟΥ  ΤΑ ΚΑΤΕΒΑΣΕΙ Κ Ν Μ ΚΛΕΙΣΕΙ ΣΥΝΩΜΟΤΙΚΑ ΤΟ ΜΑΤΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΑΠΛΩΣ Ν ΤΟΥ ΓΝΕΨΩ ΚΑΤΑΦΑΤΙΚΑ ¨….