η Θεσσαλονίκη μου...

Είναι η πόλη που με το θλιμμένο λιμάνι της εκφράζει την χειμωνιάτικη αίσθηση όχι του
τσουχτερού κρύου αλλά της γλυκιάς μοναξιάς....

Παύει ο χρόνος όταν κοιτάς από ψηλά το χθες της...Τα φώτα μοιάζουν με λάμψεις χρυσού που αν και υπενθυμίζουν ότι υπάρχει εκεί κάτω ζωή...Σου δίνει την αίσθηση πως μονάχα εσύ που αξιώνεσαι να αντικρίσεις αυτό το θέαμα το θέαμα αυτό,ζεις έντονα και αληθινά...

Θεσσαλονίκη,Παλιά αγορά,Ι.Ν.Αγίου Γεωργίου

Δρόμοι,σοκάκια στενάκια για κόψεις δρόμο...μαρτυρούν αυθόρμητα την ιστορία αυτής της πόλης....

Αγορά,Καπάνι

Να το σημείο που σκοτώθηκε ο Λαμπράκη..

Το γνωστό άγαλμα κοσμεί αστική πλατεία στη συμβολή των κεντρικών δρόμων της Θεσ\νίκης Ελ.Βενιζέλου με Ερμού.

Εικόνες από την σημερινή πλατεία Ναβαρίνου
Οδός Δημήτριου Γούναρη

Γειτονιά από κάποια
στενά στην Άνω πόλη
τα γνωστά κάστρα

Μαγαζάκια που διατηρούν την φινέτσα τους

Πόση Ιστορία κρύβει κάθε δρόμος,κάθε κτήριο, κάθε πλατεία είτε φανερά είτε μυστικά....

Ένα κεφάλαιο Ιστορίας κάθε τετραγωνικό μέτρο αύτης της πόλης....

Νότες ξεπροβάλλουν από κάθε γωνία της πόλης ...
Μοιάζει με γλυκό κάλεσμα στο ταξίδι τησ μουσικής που δεν ξεχνά ποτέ να σου θυμίσει οτι η Μουσική είναι η πιο υψηλή τέχνη...Μελωδία που προσφέρει απλόχερα την εξήγηση που τόσο αναζητάς ...θαρρείς μαγικά σου έχει κάνει τούτη η πόλη;

Οι πλανόδιοι οργανοπαίχτες να παίζουν παλιά - κάπως μελαγχολικά τραγούδια που φέρνουν στο μυαλό την άλλοτε αριστοκρατική και γεμάτη αρχοντιά Θεσσαλονίκη και σε κάνει να φαντάζεσαι ένα ερωτευμένο ζευγάρι που χορεύει τρυφερά λικνίζοντας τα ενωμένα τους κορμιά πέρα δώθε ακολουθώντας ευλαβικά τις ρομαντικές προσταγές της μουσικής...

Kαι οι νότες σε παρακινούν να γευτείς τον έρωτα,το παλιό έρωτα...και η πόλη να αλλάζει από πίσω φόντο και να δίνουν και να περνούν στο background διαφορετικές εποχές...σαν γλυκιά ταινία στο κεντρικό σινεμά της πόλης,....

Είναι ο δικός μου έρωτας που δεν θα με προδώσει ποτέ...κρατά την ομορφιά της όσια χρόνια κι αν περάσουν...όσες εποχές κι αν αλλάξουν....η όμορφη Θεσσαλονίκη θα φορέσει τα καλά της -ως γνήσια Νύμφη του Θερμαϊκού.... και θα σε υποδεχτεί.. όποιος κι αν είσαι από όπου κι αν έρχεσαι...

ΙΘΑΚΗ

Δὲν ξέρω ἂν ἔφυγα ἀπὸ συνέπεια

ἢ ἀπὸ ἀνάγκη νὰ ξεφύγω τὸν ἑαυτό μου,

τὴ στενὴ καὶ μικρόχαρη Ἰθάκη

μὲ τὰ χριστιανικά της σωματεῖα

καὶ τὴν ἀσφυχτική της ἠθική.

Πάντως, δὲν ἦταν λύση, ἦταν ἡμίμετρο.

Κι ἀπὸ τότε κυλιέμαι ἀπὸ δρόμο σὲ δρόμο

ἀποχτώντας πληγὲς κι ἐμπειρίες.

Οἱ φίλοι ποὺ ἀγάπησα ἔχουνε πιὰ χαθεῖ

κι ἔμεινα μόνος τρέμοντας μήπως μὲ δεῖ κανένας

ποὺ κάποτε τοῦ μίλησα γιὰ ἰδανικά…

Τώρα ἐπιστρέφω μὲ μίαν ὕποπτη προσπάθεια

νὰ φανῶ ἄψογος, ἀκέραιος, ἐπιστρέφω

κι εἶμαι, Θεέ μου, σὰν τὸν ἄσωτο ποὺ ἀφήνει

τὴν ἀλητεία, πικραμένος, καὶ γυρνάει

στὸν πατέρα τὸν καλόκαρδο, νὰ ζήσει

στοὺς κόλπους του μίαν ἀσωτία ἰδιωτική.

Τὸν Ποσειδῶνα μέσα μου τὸν φέρνω,

ποὺ μὲ κρατάει πάντα μακριά.

Μὰ κι ἂν ἀκόμα δυνηθῶ νὰ προσεγγίσω,

τάχα ἡ Ἰθάκη θὰ μοῦ βρεῖ τὴ λύση;

ο καθένας ψάχνει και βρίσκει την Ιθάκη.....

Η ΘΑΛΑΣΣΑ

Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα:

μπαίνεις καὶ δὲν ξέρεις ἂν θὰ βγεῖς.

Πόσοι δὲν ἔφαγαν τὰ νιάτα τους –

μοιραῖες βουτιές, θανατερὲς καταδύσεις,

γράμπες, πηγάδια, βράχια ἀθέατα,

ρουφῆχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.

Ἀλίμονο ἂν κόψουμε τὰ μπάνια

Μόνο καὶ μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.

Ἀλίμονο ἂν προδώσουμε τὴ θάλασσα

Γιατὶ ἔχει τρόπους νὰ μᾶς καταπίνει.

Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα:

χίλιοι τὴ χαίρονται – ἕνας τὴν πληρώνει.

.....να έχει και θάαλασσα για να ταξιδεύεις έστω και νοερά..