Μια άλλη όψη της πόλης....
Είναι ξημερώματα και κουρασμένη από ένα ακόμα φοιτητικό ξενύχτι βρίσκομαι στην ερημική στάση και αδημονώ πηγαίνοντας πέρα-δώθε με σταυρωμένα χέρια θέλοντας μόνο να βρεθώ στο ζεστό μου κρεβατάκι και να τυλιχτώ με το σεντόνι και αφεθώ στην αγκαλιά κάποιου ονείρου ξεχασμένου κάποιου ονείρου μαγικού...τα μάτια μου καρφωμένα στον πίνακα με τα φωτεινά γράμματα να περνάνε με άγχος...τι κι αν μου λένε ότι κοντοζυγώνει εγώ ξεχνιέμαι κοιτάω αλλά δεν βλέπω μπροστά μου...χάνομαι μέσα σε σκέψεις ανούσιες...η πόλη ξυπνά σιγά-σιγά,οι πρώτες ανθρώπινες φιγούρες εμφανίζονται δειλά δειλά,ανθρωπάκια μοιάζουν...κοιτάω δίπλα μου,απέναντι.. ένας ζητιάνος κοιμάται μπρούμυτα μπροστά από την είσοδο της πολυκατοικίας,οι εργάτες του δήμου έχουν ξεκινήσει τισ εργασίες,καθαρίζουν με ρυθμικές και μηχανικές κινήσεις το χιλιοπερπατημένο πλακόστρωτο της πιο γνωστής πλατείας της πόλης...μέχρι τότε η σιγή που ακολουθούσε τα αργά βήματα μου από το σπίτι φιλικού μου προσώπου μέχρι την στάση είμαι τόσο σίγουρη ότι σε λίγες ώρες θα χαθεί....η κοπέλα στο γωνιακό φούρνο έχει ριχθεί για τα καλά στο ζύμωμα ελέγχοντας που και που τον φούρνο...κοιτώ το ρολόι μου είναι 6 παρά 12,το λεωφορείο ακόμα να φανεί...άργησε...τι μέρα κι αυτη......
Πριν την νυχτερινή έξοδο,βρέθηκα στο κέντρο της πόλης απόγευμα ήταν...αλλά η φασαρία και το πλήθος ανθρώπων ήταν αρκετά ώστε να μην ακούς ούτε την ανάσα σου ούτε καν τον χτύπο της καρδιά σου...περίεργο ε; Ο παλμός της πόλης είναι πιο δυνατός από τον δικό μου,τον δικό σου ,τον δικό μας....ξέρεις τι μου θυμίζει αυτό...Αρχαία της Γ' λυκείου ...τόσοι φιλόσοφοι ασχολήθηκαν με την πόλη...με την έννοιά της...όπως είπε ένας απ αυτούς μπορεί να ευτυχίσει κανείς μέσα σ μια γεμάτη ευδαιμονία πόλη αλλά ένας ευτυχισμένος πολίτης δεν μπορεί να φέρει την ευδαιμονία στο σύνολο.....τι σκέψεις κάνω...τέτοια ώρα τέτοια λόγια.....μέσα στο κρύο λεωφορείο της γραμμής με προορισμό μια δυτική συνοικία... στριμωγμένη στην μονή μου θέση δίχως να υπάρχουν πολλοί επιβάτες.. ένας δυο το πολύ δεν μέτρησα....μια σκέψη δεν αφήνει το μυαλό μου...που είναι η πόλη που συναντώ κάθε πρωί;που είναι οι δεκάδες επιβάτες μέσα στο λεωφορείο της γειτονίας μου;ποιά άγνωστη εικόνα της πόλης μου είναι αυτή που με κάνει να αναρωτιέμαι αν την ξέρω...;δεν την αναγνωρίζω πια....μια άλλη όψη της πόλης που με τρομάζει τι κι αν ακόμα δεν έχει την φασαρία ούτε χιλιάδες ανθρώπους από εδώ και από εκεί... τι κι αν ξημερώνει καθημερινή....
Ο οδηγός τρέχει ανενόχλητος στην πιο πολυσύχναστη λεωφόρο της πόλης,άλλες στάσεις προσπερνά άλλες μπαίνουν εμπόδιο στην τρελλή κούρσα του ....να και μια στροφή και μια στάση ακόμα...κομβικό σημείο είναι η περιοχή όπου άλλα σπίτια υπάρχουν από την μία πλευρά και άλλα από την αλλή,άλλου είδους γυναίκες έχεις η μία και άλλου η άλλη...η μία έχει κυρίες και η άλλη κάτι λιγότερο από ανθρώπους με αξιοπρέπεια ....μια γυναίκα από την κατά τ'άλλα απαγορευμένη πλευρά της πόλης μπαίνει στο λεωφορείο..τραβά τα βλέμματα των ελάχιστων επιβατών και τα δικά μου τα ξενυχτισμένα ...φαίνεται σαν να περνά ιερά εξέταση κάθεται νιώθοντας πως διέπραξε το μεγαλύτερο έγκλημα....απέναντι της κάθεται-τώρα τον πρόσεξα....ένας μπεκρής που με σκισμένα και βρώμικα ρούχα κρατά το μπουκάλι σαν μπιμπερό μωρού διψασμένου,ήσυχος είναι....
Μια δυο οι στάσεις περνάνε και χάνονται.... τετράγωνα αφήνονται πίσω χώρις δισταγμό.... ξέρεις τι σκέψη τριγύρνα στ μυαλό μου....τί κόσμος είναι αυτός; πού βρίσκεται κάθε πρωί που πάω στην σχολή;που κρύβονται; γιατί είναι οι γνωστοί άγνωστοι που όλοι αγνοούν...μια όργη με πιάνει...
οργή γιατί που είναι ο κόσμος που υποσχόταν το σχολείο να μας μάθει...δεν βλέπω τίποτα απ αυτά που χάζευα στις εικόνες του εμείς και ο κόσμος η αλλιώς μελέτη και έδινα κυριολεκτικά μάχη να τις περιγράψω μέσα στην τάξη..... που είναι το αλληλεγγύη που διαβάζαμε στην αγωγή του πολίτη; που είναι η ανθρωπιά που πρόσταζε ο Ιησού στα θρησκευτικά...που είναι το κράτος πρόνοιας και η προστασία του πολίτη που αποστηθίζαμε στο γυμνάσιο; Ποίος νόμος χωρίζεις τους ανθρώπους σε κατώτερους ή χωρίς αξιοπρέπεια; Μάλλον θα ήταν εκτός ύλης στο διαγώνισμα τριμήνου του Δικαίου ....
Με λίγα λόγια αναρωτιέμαι....το σχολείο τι σκοπό έχει....οκ! να μάθεις να κάνεις πράξειςν μετράς πορτοκάλια αλλά όχι ν διαλέγεις...ίσως ατυχές το παράδειγμα....αλλά ναι μαθαίνουμε τόόόόσες πληροφορίες..μονάχα πρόσεχε..μη αυτό μη το άλλο...κανείς από δασκάλους και του καθηγητές δεν αιτιολόγησε... ούτε ένα πρόσεχε... τι να προσέχω!??!?! με αποτέλεσμα ο φόβος γ το άγνωστο να γίνεται αιτία να κλείνεις τα μάτια...στ προβλήματα στ διλήμματα ακόμα κ στους ίδιους τούς συνανθρώπους σου... φυγή μας έμαθαν κ μάλιστα τυλιγμένη με χρυσό χαρτόνι...
Βάζω τ κλειδιά στην πόρτα της εισόδου ...βγάζω τα παπούτσια μου να μην ακουστώ...μην ενοχλήσω ..κοιτώ από το παράθυρο του ορόφου....το φεγγάρι έχει χαθεί.... είναι 7 παρα κάτι...κλείνω την εξώπορτα και δεν χάνεται η σκέψη.... ποίο μέλλον να ανατείλει όταν το χθες δεν δίνει την σκυτάλη.... μπαίνω στο σπίτι,ξεντύνομαι ξεβάφομαι και κοιτώ το παράθυρο μου....ξημέρωσε γ τ καλά...σε λίγο θα σηκωθεί ο αδερφός μου γ το σχολείο....το ερημικό δρομάκι θα πλημμυρίσει από μαθητές...που ζουν σε πλάνη...μια καλοφτιαγμένη πλάνη....
Τέλος, μια ευχή που συγχρόνως κρύβει κ ένα φόβο .....όταν θα είμαι στην θέση αυτών... ελπίζω το μάθημα μου να μην περιορίζεται σ τετραγωνικές ρίζες και σε συζυγίες.....
