Τα ταξίδια του μυαλού είναι πριβέ.
Αεροδρόμια, σταθμοί, τρένα και αραγμένα βαγόνια. Τι μέρη Θεέ μου; Όλες οι αποχρώσεις της ζωής μέσα σε αστικό καμβά. Θολές φιγούρες που τρέχουν να ανταμώσουν ή μένουν ακίνητες θέλοντας να αποθηκεύσουν στη μνήμη του μυαλού τις τελευταίες στιγμές. Άλλοι έρχονται, άλλοι φεύγουν. Έτσι συμβαίνει συνήθως. Εικόνες χαράς και λύπης. Τόσο δίπλα η μια στην άλλη. Να μια μάνα αποχωρίζεται το παιδί της. Μια παρέα φοιτητών παραπέρα φορτωμένοι. Ένα ζευγάρι που σφιχταγκαλιάζεται και ανταλλάσσει φλογερά φιλιά, ένα άλλο πάρα δίπλα με δάκρυα στα μάτια δέχεται τον αποχωρισμό σιωπηλά. Είναι η μοίρα τέτοια που βάζει εμπόδια για να σε δοκιμάσει. Εσένα κι αυτά που νιώθεις.
Αυτοί οι χώροι πάντα με τρόμαζαν, από παιδί. Πάντα μεγάλοι, τεράστιοι στα δυο μου μάτια.Ένας χάος γεμάτο από λαβύρινθους που σου προκαλούν άγχος, ταραχή και θλίψη. Αυτά τα μέρη άλλοτε λουσμένα στο άπλετο φως κι άλλοτε θεοσκότεινα σαν υπόγειος υπόνομος. Κι όμως τώρα πια κατάλαβα. Εκεί βρίσκεται η ζωή, η ζωή που ρισκάρει και συχνά ανταμείβεται. Εκεί, δίπλα στις ουρές του ελέγχου και στα εκδοτήρια.
Κάθε απόκομμα εισιτήριου μια ιστορία, μια συνάντηση και ένας αποχωρισμός, κάθε κράτηση θέσης μια απόφαση και μια ανάγκη. Ταξίδια προς κάθε προορισμό και με οποιοδήποτε σκοπό. Είναι και εκείνα τα τυχαία, τα τελευταίας στιγμής που η συνάντηση του αγνώστου και η επιτακτική του ανάγκη σε τρομάζει μηχανικά, μουδιασμένα σε οδηγεί εκεί.
Οι γραμμές αυτού του κόσμου φτιάχτηκαν για να φέρνουν τους ανθρώπους κοντά. Αναμφίβολα. Είτε τηλεφώνου είτε ράγες τρένου, οι γραμμές αυτές ενώνουν άτομα που η μοίρα τους χώρισε. Αν γινόταν να τις ακολουθήσεις, θα έκανες τον γύρο του κόσμου, θα μάθαινες απίστευτες ιστορίες και θα γινόσουν ένα με αυτές. Στοιχηματίζω. Σχεδόν σίγουρη.
Μένω σε εκείνους που έχουν μάθει πως κάθε ταξίδι είναι μια ανάσα ζωής. Για εκείνους που ζουν περιμένοντας να ζήσουν. Να ζήσουν ταξιδεύοντας. Σε εκείνους τους επιβάτες με τις αποσκευές, ταξιδιώτες με τις βαλίτσες και σάκους που ακολουθούν γραμμές, συνεχώς γραμμές για να φτάσουν σε αυτόν που επιθυμούν. Κι όταν έρθει, η ώρα του γυρισμού, μαζεύουν τα κομμάτια τους, προσπαθώντας να σώσουν ό.τι θυμίζει εκείνα τα μάτια που θα αποχωριστούν.
Κι όταν το αεροπλάνο απογειωθεί, το τρένο σφυρίξει τρεις φορές και το πούλμαν ανάψει τα φώτα, τότε είναι που οι γραμμές δημιουργούνται ξανά. Ξες πότε; Εκείνη τη καταραμένη στιγμή που βλέποντας τη φιγούρα που αγαπάς να απομακρύνεται και να χάνεται, η λύπη για τον αποχωρισμό, χτυπά κόκκινο. Καρδιά και μυαλό σε απόλυτη εγρήγορση και συνάμα σε πλήρη απραξία. Συμβαίνει και δε μπορείς να κάνεις κάτι. Λειτουργία πτήσης κανονική.
Αυτές οι γραμμές. Παχιές & ‘Εντονες. Είναι εκείνες του μυαλού. Υπογραμμίζουν κάθε ανάμνηση, κάθε συναίσθημα και όποια στιγμή ζωής. Κι έτσι γράφονται τα κεφάλαια της ζωής μας, σε λιμάνια, σταθμούς και αεροδρόμια.
Έτσι, σα ταμπούρλο, οι καρδιές των ανθρώπων δέχονται τα παιχνίδια της ζωής. Ίσως να είναι γραφτό, κάποιες ιστορίες να τελειώνουν ή και να ξεκινούν με αυτό το τρόπο ή ακόμα και να εξελίσσονται μέσα από γραμμές. Είτε τηλεφώνου είτε ράγες τρένου, αλλά πάντα με εκείνες του μυαλού.
Υ.Γ: "...Να θυμάσαι τα μάτια μου, τον τρόπο που σε κοιτάνε...Κάθε φορά που θα μετράς όσα θα μας χωρίζουν..."
Θεανώ Μιχαήλ
23/07/2016
