Τα γενέθλια

  Είναι από τα πιο δύσκολα post που έχω συντάξει. Κι όμως η μορφή του και τα λόγια του τριγύριζαν μέρες τώρα στους λαβύρινθους του μυαλού μου. Πρέπει να το κάνω. 

  Θα σου γράψω ένα γράμμα. Ένα γράμμα με πολύ αγάπη για σένα. Ναι για σένα που είσαι ο καλύτερος μου φίλος και ο χειρότερος μου εχθρός περίπου εδώ και 23 χρόνια. Εσένα που μου πήρε πολύ καιρό, χρόνια ολόκληρα για να σε βρω και να σε πλησιάσω. Σου χρωστάω ένα συγγνώμη, ένα ευχαριστώ, ένα δε πειράζει  και ένα μεγάλο Σ΄αγαπώ.

  Σου χρωστάω ένα συγγνώμη για όλες εκείνες τις στιγμές που δε μίλησες, που δεν αντέδρασες, που δεν απάντησες με εκείνη τη θρασύτητα που άξιζε σε κάποιους. Για όλες εκείνες τις στιγμές που γέλασες πλατιά αντί να προδοθείς στα δάκρυα, που φίλησες μάγουλα και χείλη αντί να τα φτύσεις.     Για όλες εκείνες τις στιγμές που αδίκησες εσύ τον εαυτό σου, που τον πλήγωσες.

  Ένα ευχαριστώ για όλα αυτά που έκανες για μένα. Για εκείνες τις φορές που μίλησες που τα είπες όπως έπρεπε, που δε λύγισες , που αντέδρασες, που χειρίστηκες σωστά με αξιοπρέπεια άτομα και καταστάσεις, που συγκράτησες τα νεύρα σου. Που έκανες το καλύτερο κυρίως για σένα αλλά και για τους άλλους. Που γέλασες και έκλαψες με τη ψυχή σου και λυτρώθηκες. Που χάρισες αγκαλιές και φιλιά αυθόρμητα και συνειδητοποιημένα. Ένα ευχαριστώ για όλες εκείνες τις φορές που με προστάψες, που με υποστήριξες και διεκδίκησες όσα αξίζω. Σ ευχαριστώ που δεν έμεινες στα λίγα. Σ’ ευχαριστώ που είμαι εσύ και είσαι εγώ.

 Ένα δε πειράζει θα σου χαρίσω για εκείνες τις χαμένες φιλίες & αγάπες. Για εκείνες τις μικρές αποτυχίες σε τεστ, σε ωριαία διαγωνίσματα. Για εκείνες τις χαμένες ευκαιρίες. Για εκείνο το χαμένο χρόνο, για εκείνες τις χαμένες στιγμές. Που να πάρει, είσαι τόσο αυστηρή μαζί μου! Γεμίζεις το μυαλό μου με πρέπει και σωστά. Το παλεύεις όμως και το ξέρω καλά. Ναι εγώ το ξέρω. Παλεύεις να το αλλάξεις. Άσε τι λένε οι άλλοι. Εγώ ξέρω και είναι αρκετό. 

  Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω θα σου έλεγα με ψιθυριστή φωνή στο αυτί στα κλεφτά, «Μην αγχώνεσαι και μη βιάζεσαι». Η ζωή δεν είναι ρολόι και η πορεία της δεν είναι γραμμική. Το ξέρεις καλά. Γεμάτη στροφές, απότομους γκρεμούς και χαλίκια. Έχει ρε συ όμορφη θέα, υπέροχα τοπία. Διαδρομές πολλές και ενδιαφέρουσες. Πώς γίνεται μου λες να φοβάσαι αυτή την ομορφιά της ζωής; 

 Ένα μεγάλο Σ’ αγαπώ γιατί είσαι αυτή που είσαι. Με τόσα ελαττώματα και με άλλα τόσα προτερήματα. Σ αγαπώ γιατί δεν έχω συναντήσει πιο μουρλό άτομο και συγχρόνως τόσο σοβαρό. Σ αγαπώ γιατί παλεύεις να είσαι σωστή, ευγενική και καλή με τους άλλους γύρω σου. Σ αγαπώ γιατί πονάς και συμπονάς με τη ψυχή σου, γιατί δε θέλεις να κάνεις κακό σε κανένα. Γιατί προσπαθείς να βρεις το καλό σε όλους. Που είσαι δίκαιη. Είσαι αυτό ακριβώς που θα ήθελες να συναντάς στους ανθρώπους. Γι όλα αυτά αξίζεις το σ’αγαπώ μου.

 Μικρή μου έχω να σου πω τόσα. Μακάρι να με άκουγες. Έχασες πολλά και ακόμα πιο πολλά τα αποθήκευσες λάθος στο σκληρό του μυαλό σου. Μακάρι να ήμουν εκεί πιο νωρίς. Ηρέμησε είσαι αρκετά καλή, μπορεί όχι η καλύτερη αλλά τα κατάφερες πολύ καλύτερα απ όλους όσους νόμιζες καλύτερους. Σκέψου που είσαι και που είναι αυτοί. Γέλα, παίξε λιγάκι παραπάνω. Μην εγκαταλείπεις το παιχνίδι, το τρέξιμο & τη κούνια. Ξέρω έχεις διάβασμα, αγγλικά και χορό. Όλα θα τα προλάβεις. Μην ανησυχείς για εκείνη τη στριμμένη δασκάλα που δε σε εκτίμησε ποτέ. Χρόνια μετά θα μάθεις θα καταλάβεις πολλά, θα ακούσεις λόγια  που θα σε δικαιώσουν. Τώρα ξέρεις και εσύ, έχεις πια την ίδια ιδιότητα και τώρα όλα πήραν το όνομά τους. Μη τρομάζεις στην ιδέα του γυμνασίου.  Ηρέμησε είσαι μόλις 12.

  Γλυκιά μου, τα πήγες και εκεί περίφημα. Και το απουσιολόγιο το πήρες και στη σημαία μπήκες, επαίνους βραβεία αριστεία και διαγωνισμους. Θυσίασες βέβαια τη ξεγνοιασιά σου και την ανεμελιά σου. Κι όμως η φιλαρέσκεια σου ήταν αρκετή. Στους πρώτους σου χορούς. Πόσο το λατρεύεις αυτό; Να μεταμορφώνεσαι στα πάρτυ και στους χορούς. Κι ας άφησες τα φλέρτ στη μέση, τα πήγες πολύ καλά. Μην αγχώνεσαι και τις εκδρομές σου θα πας και το lower  θα πάρεις που τόσο σε αγχώνει. Ζήσε γλυκιά μου ζήσε. Είσαι μόνο 15.

 Μη φοβάσαι προχώρα, θα σου συμβούν όμορφα πράγμα. Θα ερωτευθείς τρελά, θα ζήσεις απίστευτες στιγμές. Θα γελάσεις πολύ. Και θα κλάψεις πολύ, να είσαι σίγουρη. Αλλά μη τρομάζεις το πιο φωτεινό ουράνιο τόξο βγαίνει μετά τις χειρότερες καταιγίδες. Οι πρώτες σου αγάπες και οι πρώτοι σου έρωτες έχουν -ναι τώρα που το βλέπω από απόσταση όντως έχουν- μια κινηματογραφική χροιά ένα γλυκό άρωμα από μπισκότο βανίλιας. Κι αν σου ήρθε πικρή γεύση, μη τρομάζεις και ξαναδοκίμασε. Παίξε & ρίσκαρε. Είσαι για τα καλά στην εφηβεία. Μη μαλώνεις τόσο με τη αδερφή σου για ρούχα, παπούτσια κ.α., είναι ό.τι πολυτιμότερο έχεις. Κατά βάθος το ξέρεις ότι σ αγαπάει πολύ. Είναι που είναι σε όλα της τόσο καλή χωρίς καν να προσπαθεί και σου τη δίνει. Αλλά πες την αλήθεια, την έχεις πρότυπο. Μακάρι να μπορούσες να με ακούσεις, θα είχες γλιτώσεις πολλά μαλώματα & φωνές. Ακουσέ με σταμάτα να τα βάζεις με τους γονείς σου, τους λατρεύεις και αυτοί εσένα. Είναι οι καλύτεροι με διαφορά και κατά βάθος το ξέρεις. Ο,τι σου λένε το λένε για να έχεις αυτά που αξίζεις και να είσαι εσύ καλά. Παίξε λίγο παραπάνω με τον αδερφό σου, τον υπεραγαπάς τόσο που θα σε κάνει να νιώθεις λιγάκι μαμά και σε τρομάζει αυτό. Μαζί θα μάθετε και τα χημικά στοιχεία. Κατά βάθος είσαι πολύ περήφανη γι αυτόν. Τη καλύτερη σου φίλη θα τη γνωρίσεις στο πανεπιστήμιο, οπότε μη σπαταλάς την ειλικρινή σου φιλία. Θα τη βρεις και θα σου μοιάζει πολύ αν και δε θα είστε ίδιες. Μακάρι να με άκουγες. Θα είχες κερδίσει χρόνο & διάθεση. Θα έρθει η μπόρα που πάντα σε άγχωνε.  Γ λυκείου. Τι χρονιά, Θεέ μου! Θα τα πας όμως πολύ καλά. Ξέρουμε κι δυο τις δυσκολίες που είχες να αντιμετωπίσεις και το αποτέλεσμα σε δικαίωσε πανηγυρικά. Που να πάρει έχεις μια ζωή πολυτάραχη και αξίζει να γίνει ταινία!

  Σα φοιτήτρια θα είσαι μετρημένη αλλά και πάλι θα κάνεις πολλά & όμορφα. Θα αριστεύσεις.Θα σταθείς στα πόδια σου, θα βγάλεις τα δικά σου χρήματα. Θα ερωτευτείς και θα απογοητευτείς. Όλα στο έπακρο. Είσαι πολύ Drama Queen  και θα το διαπιστώσεις προσεχώς. Θα αγαπηθείς και θα προδοθείς ή μάλλον θα νομίζεις ότι θα έχεις προδοθείς. Σταμάτα ομορφιά μου να τα παίρνεις όλα τόσο σοβαρά και τόσο προσωπικά. Η υπερβολή δε βοήθησε κανένα, πόσο μάλλον εσένα.

  Σ αγαπάω, όμως,  γι αυτά τα 23 χρόνια που σε ξέρω. Θέλω να σε αγκαλιάσω σφιχτά, να κλάψουμε και να γελάσουμε παρέα. Μονάχα εγώ μπορώ να σου υποσχεθώ το πάντα και το ποτέ. Μονάχα εγώ μπορώ να σου φωνάξω δυνατά με τη φωνή σου «Τώρα πια μ΄αγαπάω και θα σε προσέχω».

Υ.Γ. : Χρόνια μου πολλά & ευλογημένα. Σ΄αγαπώ. Για πάντα μαζί.

Μικρά Αγγλία (2013)

 “…Δυο γυναίκες. Ένας άνδρας...”

 Μεσοπόλεμος,1930, Άνδρος. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας ανάμεσα στην Όρσα  & τον Σπύρο γίνεται αφορμή να μάθουμε πως η ευλογία του να είσαι ναυτικός είναι και συγχρόνως μεγάλη κατάρα. Με φόντο τη κλειστή κοινωνία του νησιού, έχουμε την ευκαιρία να αντιληφθούμε την αυστηρότητα και τη σκληρότητα της εποχής που σε συνάρτηση με τη συστηματική απουσία των ανδρών μετατρέπει το συμφέρον  & την ασφάλεια σε απόλυτα κίνητρα.

 Μια συγκινητική  ταινία εποχής όπου μας δείχνει πως οι κοινωνικοί αλλά και οικονομικοί παράγοντες καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τις αποφάσεις ζωής των ηρώων τις οποίες επι των πλείστων δεν καλούνται οι ίδιοι να πάρουν. Παρουσιάζεται η υποβαθμισμένη θέση της κόρης, η οποία υπακούει στο θέλημα του κηδεμόνα της αλλά και συγχρόνως τη σκληρότητα & το κυνισμό που χαρακτηρίζουν την γυναικεία φιγούρα, όταν εκείνη αναλαμβάνει τα ηνία της οικογένειας εξαιτίας της πατρικής απουσίας. Θλιμμένες φυσιογνωμίες & τραγικές φιγούρες που κινούνται ανάμεσα σε κλεφτές ματιές και σε ανείπωτα λόγια εξαιτίας ενός μεγάλου μυστικού, τόσο μεγάλο που φτάνει ο θεατής να αναρωτιέται ποιος είναι το πραγματικό θύμα.

Ένας άλλος κόσμος (2015)

  Ελλάδα του Σήμερα, Αθήνα της Κρίσης. Παρακολουθούμε τρεις παράλληλες ιστορίες αγάπης με πρωταγωνιστές από διαφορετικές ηλικιακές ομάδες. Με φόντο το γκρι της σύγχρονης  Αθηναϊκής πραγματικότητας, οι πρωταγωνιστές εγκλωβισμένοι σε θλιβερές & μίζερες ζωές ανακαλύπτουν την ομορφιά του έρωτα & της αληθινής αγάπης. Κόντρα στην εποχή που αναπαράγει το τυφλό και άδικο μίσος, οι ήρωες καλούνται να κερδίσουν το στοίχημα της ζωής δίνονται τη πιο αισιόδοξη απάντηση στο αν τελικά η Αγάπη έχει θέση στη ζωή τους.

 Η καλύτερη κινηματογραφική εμφάνιση του Παπακαλιάτη είτε ως σεναριογράφος- σκηνοθέτης είτε ως πρωταγωνιστής. Προσεγγίσει με ωριμότητα & με αρκετές αποχρώσεις ρεαλισμού τη σύγχρονη πραγματικότητα προσφέροντας μπόλικους προβληματισμούς. Χωρίς το κλασσικό Happy End, δεν αφήνει και πολύ ευχάριστη γεύση στο τέλος.

Νοτιάς (2016)

  Ο Σταύρος με ανήσυχο πνεύμα & ζοφερή φαντασία αντιμετωπίζει με ένα διαφορετικό & ασυνήθιστο τρόπο τα πρώτα ερωτικά του σκιρτήματα. Παρακολουθούμε τη πορεία του προς την ενηλικίωσή του καθώς και τα φοιτητικά του χρόνια, κι όλα αυτά με φόντο σημαντικά γεγονότα και περιόδους της νεοελληνικής ιστορίας όπως η χούντα και η μεταπολίτευση. Όμορφες γυναίκες, φανταστικά ταξίδια και αρχαίοι αλλά και σύγχρονοι μύθοι δίνουν και παίρνουν.

 Η ταινία αυτή ήρθε να διαδεχθεί το θρύλο της «Πολίτικης Κουζίνας» και αυτό γεννά πολλές προσδοκίες. Αν εξαιρέσεις αυτό, το σενάριο είναι πρωτότυπο και ιδιαίτερο. Πρώτη φορά μια ταινία μιλά για τη φαντασία ενός παιδιού η οποία λειτουργεί πέρα από απόδειξη ταλέντου, ευφυίας και δημιουργικότητας, ως ασπίδα κατά την ενηλικίωσή του ενάντια στα τέρατα που αυτή φέρει. Αξίζει να σημειωθεί ότι η ερμηνεία του Γιάννη Νιάρρου είναι απλώς απίστευτη.

Ουράνια Έκπληξη- Miracles Heaven (2016)

  Η Κρίστι, η μητέρα της 10χρονης Άννας βρίσκεται σε απόγνωση, μαθαίνοντας ότι το παιδί της πάσχει από μια ανίατη ασθένεια του γαστρεντερικού. Μέσα από τη ταινία παρακολουθούμε τη πορεία της ασθένειας και όλη την υπεράνθρωπη προσπάθεια για θεραπεία. Μέσα σε όλες τις αρνητικές αυτές καταστάσεις, συμβαίνει ένα πραγματικό θαύμα.

  Πρόκειται για μια ταινία βασισμένη σε πραγματική ιστορία & μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Η αλήθεια είναι ότι παρακολουθείς με αγωνία μέχρι το τέλος, κυρίως αν έχεις γερό στομάχι. Το story είναι αρκετά ρεαλιστικό και σκληρό. Οι εξαντλητικές αγωγές, οι ανυπόφοροι πόνοι καθώς και ο κίνδυνος για την απώλεια δημιουργούν ένα βαρύ κλίμα. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα πλανιέται συνεχώς η ιδέα του θανάτου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι ήρωες να αμφισβητούν την αγάπη, το Θεό και την ίδια τη ζωή. Ίσως, όμως, να υπάρχει ένα φως στο τέλος του τούνελ.

  Ιδιαίτερη και άκρως συγκινητική ταινία. Η προσπάθεια της θεραπείας είναι μια δύσκολη φάση όχι μόνο για τον ίδιο τον ασθενή αλλά και για την οικογένειά του, η οποία γίνεται ακόμα πιο τραγική όταν δεν υπάρχουν θετικές ενδείξεις και το θύμα είναι ένα μικρό παιδί. Η συγκεκριμένη ταινία αγγίζει θέματα που είναι ευαίσθητα. Όπως η ελπίδα, η ζωή, ο θάνατος και ο Θεός.

                                                                        

                                                                         Θεανώ Μιχαήλ ©

Τα ταξίδια του μυαλού είναι πριβέ.

   Αεροδρόμια, σταθμοί, τρένα και αραγμένα βαγόνια. Τι μέρη Θεέ μου; Όλες οι αποχρώσεις της ζωής μέσα σε αστικό καμβά. Θολές φιγούρες που τρέχουν να ανταμώσουν ή μένουν ακίνητες θέλοντας να αποθηκεύσουν στη μνήμη του μυαλού τις τελευταίες στιγμές. Άλλοι έρχονται, άλλοι φεύγουν. Έτσι συμβαίνει συνήθως. Εικόνες χαράς και λύπης. Τόσο δίπλα η μια στην άλλη. Να μια μάνα αποχωρίζεται το παιδί της. Μια παρέα φοιτητών παραπέρα φορτωμένοι. Ένα ζευγάρι που σφιχταγκαλιάζεται και ανταλλάσσει φλογερά φιλιά, ένα άλλο πάρα δίπλα με δάκρυα στα μάτια δέχεται τον αποχωρισμό σιωπηλά. Είναι η μοίρα τέτοια που βάζει εμπόδια για να σε δοκιμάσει. Εσένα κι αυτά που νιώθεις.

  Αυτοί οι χώροι πάντα με τρόμαζαν, από παιδί. Πάντα  μεγάλοι, τεράστιοι στα δυο μου μάτια.Ένας χάος γεμάτο από λαβύρινθους που σου προκαλούν άγχος, ταραχή και θλίψη. Αυτά τα μέρη άλλοτε λουσμένα στο άπλετο φως κι άλλοτε θεοσκότεινα σαν υπόγειος υπόνομος. Κι όμως τώρα πια κατάλαβα. Εκεί βρίσκεται η ζωή, η ζωή που ρισκάρει και συχνά ανταμείβεται. Εκεί, δίπλα στις ουρές του ελέγχου και στα εκδοτήρια.

   Κάθε απόκομμα εισιτήριου μια ιστορία, μια συνάντηση και ένας αποχωρισμός, κάθε κράτηση θέσης μια απόφαση και μια ανάγκη. Ταξίδια προς κάθε προορισμό και με οποιοδήποτε σκοπό. Είναι και εκείνα τα τυχαία, τα τελευταίας στιγμής που η συνάντηση του αγνώστου και η επιτακτική του ανάγκη σε τρομάζει μηχανικά, μουδιασμένα σε οδηγεί εκεί. 

   Οι γραμμές αυτού του κόσμου φτιάχτηκαν για να φέρνουν τους ανθρώπους κοντά. Αναμφίβολα. Είτε τηλεφώνου είτε ράγες τρένου, οι γραμμές αυτές ενώνουν άτομα που η μοίρα τους χώρισε. Αν γινόταν να τις ακολουθήσεις, θα έκανες τον γύρο του κόσμου, θα μάθαινες απίστευτες ιστορίες και θα γινόσουν ένα με αυτές. Στοιχηματίζω. Σχεδόν σίγουρη. 

   Μένω σε εκείνους που έχουν μάθει πως κάθε ταξίδι είναι μια ανάσα ζωής. Για εκείνους που ζουν περιμένοντας να ζήσουν. Να ζήσουν ταξιδεύοντας. Σε εκείνους τους επιβάτες με τις αποσκευές, ταξιδιώτες με τις βαλίτσες και σάκους που ακολουθούν γραμμές, συνεχώς γραμμές για να φτάσουν σε αυτόν που επιθυμούν. Κι όταν έρθει, η ώρα του γυρισμού, μαζεύουν τα κομμάτια τους, προσπαθώντας να σώσουν ό.τι θυμίζει εκείνα τα μάτια που θα αποχωριστούν.   

    Κι όταν το αεροπλάνο απογειωθεί, το τρένο σφυρίξει τρεις φορές και το πούλμαν ανάψει τα φώτα, τότε είναι που οι γραμμές δημιουργούνται ξανά. Ξες πότε;  Εκείνη τη καταραμένη στιγμή που βλέποντας τη φιγούρα που αγαπάς να απομακρύνεται και να χάνεται, η λύπη για τον αποχωρισμό, χτυπά κόκκινο. Καρδιά και μυαλό σε απόλυτη εγρήγορση και συνάμα σε πλήρη απραξία. Συμβαίνει και δε μπορείς να κάνεις κάτι. Λειτουργία πτήσης κανονική.

   Αυτές οι γραμμές. Παχιές & ‘Εντονες. Είναι εκείνες του μυαλού. Υπογραμμίζουν κάθε ανάμνηση, κάθε συναίσθημα και όποια στιγμή ζωής. Κι έτσι γράφονται τα κεφάλαια της ζωής μας, σε λιμάνια, σταθμούς και αεροδρόμια.

    Έτσι, σα ταμπούρλο, οι καρδιές των ανθρώπων δέχονται τα παιχνίδια της ζωής. Ίσως να είναι γραφτό, κάποιες ιστορίες  να τελειώνουν ή και να ξεκινούν  με αυτό το τρόπο ή ακόμα και να εξελίσσονται μέσα από γραμμές. Είτε τηλεφώνου είτε ράγες τρένου, αλλά πάντα με εκείνες του μυαλού.

   Στο χάρτη του κόσμου, χρόνια ολόκληρα σημειώνονται πολλές, άπειρες διαδρομές. Διαδρομές Αγάπης. Κόκκινες γραμμές ενώνουν μέρη, περιοχές και ανθρώπους. Άλλες διακεκομμένες και άλλες όχι. Άλλες ξεκινούν με ένα σήκωμα τηλεφώνου, άλλες με μερικά «τσίκι-τσίκι» σε πληκτρολόγια και άλλες ως διαδρομές ταξιδιών. Όλες αυτές οι γραμμές, ακολουθούν ευλαβικά τις προσταγές που ορίζουν οι κόκκινες γραμμές του μυαλού. Αυτές κουβαλούν όλη τη θλίψη αυτού του κόσμου. Που δε μπορούν να ψιθυρίσουν «Μου λείπεις», «Να προσέχεις» και «Σ΄αγαπώ».  Θλίψη, αγάπη και επιθυμία, όλα μαζί. Με αυτές τις γραμμές κάνεις τα πιο γαμάτα και συνάμα θλιβερά ταξίδια. Eίναι ταξίδια του μυαλού και είναι πριβέ.

Υ.Γ: "...Να θυμάσαι τα μάτια μου, τον τρόπο που σε κοιτάνε...Κάθε φορά που θα μετράς όσα θα μας χωρίζουν..." 

  

Θεανώ Μιχαήλ

23/07/2016

 S1ngles

<a href="http://www.bloglovin.com/blog/14852211/?claim=mrjfba5sudm">Follow my blog with Bloglovin</a>

  Αυτή τη φορά θα σου μιλήσω για τη μια σειρά που τη θυμήθηκα πρόσφατα και δεν είναι άλλη από τη S1ngles του Mega. Πρόκειται για μια σειρά την οποία την παρακολουθούσα  όταν παιζόταν αλλά ακόμα και τώρα σε επαναλήψεις. Αποτελείται από τέσσερις κύκλους επισοδείων, το S1ngles 1, S1ngles 2 και S1ngles 2^1/2 & 3. Το story – όπως μαρτυρεί και ο τίτλος – έχει να κάνει με την εργένικη ζωή νεαρών ατόμων που διανύουν τη 3^η δεκαετία της ζωής τους.

  Η συνέχεια του πρώτου κύκλου (2004-05) απ’ ότι θυμόμουν και τσέκαρα ήλθε μετά από ένα χρόνο απουσίας (2006-07), ενώ οι δυο τελευταίοι παίχτηκαν την ίδια σεζόν, δηλ 2007-2008. Προσωπικά θεωρώ πως ο πρώτος κύκλος ήταν ο καλύτερος με διαφορά, έχοντας καθαρά στοιχεία μιας κομεντί με μερικά-όσα χρειάζονται από διακριτικό χιούμορ. Στους επόμενους κύκλους νομίζω πως η πλοκή περιπλέκεται αρκετά με πολλά φάουλ και με υπερβολικό χιούμορ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχει και καλά στοιχεία. Για τους λόγους αυτού, θα σου μιλήσω για τον πρώτο κύκλο όπου και ξεχώρισα.Το story – όπως μαρτυρεί και ο τίτλος & ανεξάρτητα από το κύκλο – έχει να κάνει με την εργένικη ζωή νεαρών ατόμων που διανύουν τη 3^η δεκαετία της ζωής τους.

  Στο πρώτο κύκλο, μας συστήνονται οι ήρωες μέσα από μια αλληλουχία συμβάντων και κοινών καταστάσεων που τους συνδέει. Έτσι, η Μάρω, ο Ορέστης, η Ράνια , ο Λουκάς, η Λίλα και ο Αρθούρος προσπαθούν να μάθουν πως στο καλό λειτουργεί η ζωή εκεί έξω, αν υπάρχει τελικά αληθινή αγάπη , αν ο έρωτας έχει μόνο happy end και ποιος είναι ο σκοπός όλων αυτών.

 Οι πρωταγωνιστές αποτελούν σταδιακά μια παρέα, από την οποία προκύπτουν σχέσεις έρωτες και αγάπες. Ας μιλήσουμε λίγο για αυτούς:

  Η Μάρω είναι η κλασσική κοπέλα που μεγαλώνει με όνειρο-σκοπό να ντυθεί νύφη και να κάνει οικογένεια. Προσπαθεί, μάλιστα να τα πραγματοποιήσει όλα αυτά κάτω από την επικριτική ματιά της μητέρας της & της αδερφής της. Σκοπεύει να παντρευτεί τον Πέτρο, ένα τύπο που σημειώνει αρκετά τικ στη λίστα του ιδανικού γαμπρού αλλά αποδεικνύεται πως δε τον ξέρει τόσο καλά όσο η ίδια πιστεύει. Όμως όλα αυτά ανατρέπονται, όταν στο δρόμο της θα συναντήσει τον Ορέστη. Ο Ορέστης είναι ο τυπικός εργένης. Ζει μόνος, ασυνεπής στη δουλειά του και αλλάζοντας τις γυναίκες σα τα πουκάμισα. Πρόκειται για εκείνους τους εργένηδες που έχουν την ελευθερία τους ως σημαία ύπαρξης και έχουν αναπτύξει ολόκληρη ιδεολογία γύρω από τη αυτή. Η σχέση τους μοιραία & καταστροφική ταυτόχρονα.

  Η Ράνια είναι το ακριβώς αντίθετο από τη Μάρω, αν και φίλες. Είναι ο ορισμός της ανεξάρτητης γυναίκας. Καριερίστα, κυνική, απρόσιτη και αρκετά μοναχική. Συνηθισμένη να ζει μόνη της δίχως σύντροφο & φίλους. Απενεργοποιημένη από κάθε συναισθηματική λειτουργία, χρησιμοποιεί τη σκληρή λογική. Όλα αυτά θα τα αλλάξει ο Λουκάς, ο πιο ισορροπημένος χαρακτήρας της σειράς- κατά τη γνώμη μου. Ρεαλιστής, γοητευτικός και αρκετά επίμονος.

  Η παρέα των κοριτσιών έρχεται να συμπληρωθεί με τη Λίλα. Η αρσενική version  του Ορέστη. Χαριτωμένη, θετική με εκρηκτικό ταπεραμέντο και αρκετά ανοιχτή στις προκλήσεις. Λατρεύει τους φίλους της και τα αρσενικά. Από την άσωτη ζωή θα έρθει να τη βγάλει ο Αρθούρος, ο κολλητός του Ορέστη. Πρόκειται για ένα παράξενο άτομο. Κλειστός χαρακτήρας που κεκεδίζει και έχει τρομερές φοβίες & ανασφάλειες. Βασικός παράγοντας άγχους ο πατέρας του και η απώλεια της μητέρας του.

  Μέσα από αυτή τη ποικιλία αντιφατικών χαρακτήρων & με αφορμή τα διάφορα περιστατικά των πρωταγωνιστών αλλά και τις καταστάσεις που αντιμετωπίζουν, η Ράνια παρουσιάζει κάποιες ιδέες της με μορφή κανόνων, γνωστοί ως «Θεωρίες της Ράνιας». Οι περισσότερες από αυτές θεωρώ πως αποτελούν οδηγό επιβίωσης για το σημερινό κόσμο, των κόσμο των S1ngles.

 Στο τέλος του κύκλου αυτού, αν και μένουν κάποια αναπάντητα ερωτήματα, καταλήγει πώς η μοναξιά που χαρακτηρίζει – αδίκως κάποιες φορές τη φάση ενός S1ngles ίσως τελικά δεν είναι τόσο πακέτο αλλά μια φυσιολογική κατάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης. Μάλιστα αποτελεί αναμφισβήτητα μια επιλογή-στάδιο πριν τη σύναψη σχέσης, άλλωστε η μονάδα προηγείται από τη δυάδα. Καλώς ήρθες στο κόσμο των S1ngles, λοιπόν!

Υ.Γ: Όλα τα επεισόδια της σειράς θα τα βρεις https://www.youtube.com/watch?v=rCIdt7wmUv4&list=PLl22dCYM6x23E8m8absS7rr5zmKWeqGP3
Τσέκαρε και το τραγούδι των τίτλων: https://www.youtube.com/watch?v=21i1OoESKls&nohtml5=False

Υ.Γ₁: Ένα like στην ιστορία της Ράνιας και του Λουκά ©

Καβάτζα- της καβάτζας*!

*Καβάτζα: ισοσύλλαβο ουσιαστικό, γένος θηλυκού που δηλώνει το «απόθεμα»  που αποθηκεύεται για άγνωστη μελλοντική χρήση. Η φύση του «αποθέματος» μπορεί και ποικίλλει. Χρήματα, νερό, τροφή ακόμα και άλλοι άνθρωποι.

Η καβάτζα- της καβάτζας- τη καβάτζα - καβάτζα.

Ναι ζούμε στην εποχή της ανθρώπινης καβάτζας. Πάντου ανθρώπινες καβάτζες. Έλα τώρα, παραδέξου το έχεις και εσύ! Είμαι σίγουρη πως στο άκουσμα αυτής της λέξης, η σημασία της παίρνει μορφή, σάρκα και οστά. Μη ντρέπεσαι… Μπορεί να είσαι και εσύ ο ίδιος και να μη το ξέρεις. Δεν είναι ντροπή και στις δυο περιπτώσεις, είτε είσαι είτε έχεις καβάτζα. Είναι απλώς αδυναμία.

Υπάρχουν δυο είδη καβάτζας. Η «κλασσική καβάτζα» και η «καβάτζα-χαλασμένος διακόπτης».

Η «κλασσική καβάτζα» ή αλλιώς «η καβάτζα για σεξ μιας νύχτας» είναι εκείνη που συνδυάζει μια γνωστή, οικεία συντροφιά, την άμεση ανταπόκριση και λογικά ένα δυνατό κρεβάτι. Κι όλα αυτά δίχως κόπο, χάσιμο χρόνου και πρωτίστως το ενδεχόμενο της πιθανής αποτυχίας! One night stand με κάποιον από το παρελθόν σου. Αυτό το είδος είναι μια άριστα οριοθετημένη κατάσταση (αν δεν είναι κλάφ’ τα Χαράλαμπε!) που λειτουργεί σα δοκιμασμένη συνταγή που πάντα πετυχαίνει. Ισχύει συνήθως μεταξύ δυο πρώην ή δυο παραλίγο συντρόφων. Ξέρεις βρε γιατί μιλάω.. ναι γι αυτό, όλο πηγαίνατε προς σχέση και ποτέ δε βρίσκατε το δρόμο…

Υπάρχει και η άλλη, η καβάτζα-χαλασμένος διακόπτης. Αυτή πρέπει να εμφανίστηκε τα τελευταία χρόνια, που τα social media  κυριαρχούν - αν όχι μονοπωλούν στην επικοινωνία των ανθρώπινων σχέσεων. Πρόκειται για το άτομο εκείνο, που με μια μας κίνηση, πάντα ανταποκρίνεται. Βρίσκεται συνεχώς εκεί που το θέλουμε, σα να περίμενε εκεί από την προηγούμενη χρήση. Το άτομο αυτό το θυμόμαστε ξανά και ξανά, μονάχα όταν πέφτει η αυτοπεποίθησή μας. Είναι το τονωτικό μας, μιας και η ανταπόκριση είναι βέβαιη, άμεση και ακριβώς αυτό που χρειαζόμαστε. Το παράδοξο είναι πως φέρει το στοιχείο του ανεκπλήρωτου.  Όπως ακριβώς λειτουργεί ο χαλασμένος διακόπτης. Πατάς ξαναπατάς και ποτέ δεν ανάβει το φως. Και αυτό είναι το γαμώτο.

Σκέψου το σα τακτική. Σου δηλώνει απλώς παρουσία π.χ. με ένα like, comment ή και μήνυμα και όλα τα υπόλοιπα έρχονται  με τη σειρά τους σα ντόμινο. Η όποια κίνηση, μας μοιάζει αφορμή. Κι αν δε δώσουμε σημασία επαναλαμβάνονται κι άλλες παρόμοιες πολλές μέχρι να δώσουμε. Μόλις, όμως, ο άλλος ανταποκριθεί και εκφράσει το ενδιαφέρον του αλλά και ετοιμότητά του για -τουλάχιστον- διαδικτυακό φλερτ μέχρι και live ραντεβού, εκείνος εγκαταλείπει σα γνήσιος συλλέκτης καβάτζας. Ίσα ίσα γεμίζει μπαταρίες και μετά χάνεται, τρέπεται σε φυγή.

Η φάση αυτή φίλε μου είναι πακέτο. Μια ατέρμονη κατάσταση δίχως αποτέλεσμα όπως αυτή με το χαλασμένο διακόπτη. Πάνω κάτω ο διακόπτης, χωρίς όμως αποτέλεσμα, η λάμπα δεν ανάβει. Έτσι και ο κάτοχος της καβάτζας σε αναβοσβήνει χωρίς κάποιο περιορισμό. Τόσο πολύ, όσο χρειάζεται για να αναρωτηθεί κανείς αν  τώρα το φως είναι ανοικτό ή κλειστό. Και ξέρεις ποιό είναι το κουφό; Πώς ενώ ο διακόπτης περνάει τι περνάει, στη τελική είναι η λάμπα που είναι ελλαττωματική-αν όχι καμένη.

                Ήμουν και εγώ καβάτζα-χαλασμένος διακόπτης. Και με λύπη διαπίστωσα πώς κι εγώ έχω κατατάσσει άθελα μου ανθρώπους και σ αυτή τη κατηγορία. Και τώρα πια μπορώ να σου πω με σιγουριά, δε φταις εσύ ομορφιά μου, που η λάμπα δεν φωτοβολεί. Είναι που ποτέ η λάμπα δεν ήταν διαθέσιμη πραγματικά. Σου μιλάω και ως διακόπτης και ως λάμπα. Δεν έκανε καλή επαφή εξ αρχής, κι αφού δεν έκανε από την αρχή, δύσκολα θα προκύψει. Μπορεί να είχε μόλις καεί, οπότε δεν υπάρχει καν ελπίδα. Θέλει απλώς να ξέρει πώς υπάρχει πάντα κάποιος που θα περιμένει, θα προσπαθεί να ανάψει το φως της, ασχέτως αν γνωρίζει η ίδια τη ματαιότητα αυτού.

                Δε φταις, εσύ που από φόβο, ανασφάλεια και αβεβαιότητα κατευθύνεται προς εσένα και συγχρόνως απομακρύνεται. Αναπτερώνει ο άλλος το ηθικό του, ακολουθώντας βήματα που είναι γνωστά και κινήσεις μετρημένες  μέχρι να ικανοποιήσει την ανάγκη του εγώ του. Και μόλις πάρει την όποια επιβεβαίωση, το βάζει στα πόδια. Και εσύ τρέχεις μήπως και προλάβεις. Αλλά μπα. Η λάμπα δεν ανάβει ποτέ και μένεις εσύ να ψάχνεις τα γιατί και τα πως και να κυνηγάς σκιές  σε ένα θεοσκότεινο δωμάτιο.

                 Σε πρώτη φάση, μπορεί να γουστάρεις τρελά, να το βλέπεις σα παιχνίδι πολιορκίας και κατάκτησης, είτε είσαι η λάμπα είτε είσαι ο διακόπτης. Αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως  κουράζεσαι και στις δυο περιπτώσεις, κυρίως γιατί ποτέ δε γίνεται κάτι, κάτι καινούργιο. Όλα είναι στο repeat. Ούτε η ανταπόκριση που τόσο προσδοκά ο διακόπτης έρχεται. Ούτε το πραγματικό φως από τη λάμπα ανάβει. Αναβοσβήνουν κυριολεκτικά συναισθήματα χωρίς διευκρινήσεις, με απλές αερολογίες και λόγια αμφίσημα… και αυτό πονάει ρε φίλε!