Καλησπέρα ή καλύτερα Καλημέρα.
Σήμερα είναι από εκείνα τα βράδια που αναπολώ και ψάχνω
αιτίες. Εκείνα τα βράδια που αργούν πολύ να ξημερώσουν. Λες και οι δείκτες του
ρολογιού διστάζουν. Το αίσθημα του παγωμένου χρόνου με έχει κατακλύσει το
τελευταίο καιρό. Οι μέρες που περνούν με κάνουν να αναρωτιέμαι σχετικά με τη
συνέχεια, για το τι θα ακολουθήσει. Με κάνουν να αναρωτιέμαι αν θα μπορώ να πάω
παρακάτω, να προγραμματίσω και να οργανώσω. Μοιάζει με μοιραία τιμωρία αυτό που
ζούμε. Σα μια καλοσχεδιασμένη παγίδα από κάποιο κακό τζίνι που θέλησε να μας
διδάξει κάποια σημαντική αλήθεια της ζωής. Με τρομάζει αυτή η σκέψη αλλά όσο
περνούν οι μέρες αποκτά όλο ένα και μεγαλύτερο χώρο στα στενά του μυαλού.
Για να ξεφύγω σκέφτομαι εικόνες χαρούμενες. Εικόνες από το
παρελθόν και τις φέρνω στο παρόν με την ελπίδα να γίνουν και μέλλον. Σκέφτομαι
όσα έκανα, όσα ήθελα να κάνω και δε τόλμησα ποτέ. Με χαλαρώνουν οι σκέψεις αυτές
από την αίσθηση του παγωμένου χρόνου, αυτής της αέναης αναμονής μέσα στην οποία
κλείσαμε τους εαυτούς μας. Δεν είναι το σπίτι που δε μας χωρά αλλά η συνειδητοποίηση
των όσων είχαμε κάνει και όσων δε κάναμε.
Θέλω να τρέξω. Για πρώτη φορά στη ζωή μου, θέλω να τρέξω, να
το βάλω στα πόδια για να ηρεμήσει το μυαλό. Θέλω να νιώσω την αντίσταση του
αέρα στο πρόσωπό μου, να νιώσω τη κίνηση στο σώμα μου. Να νιώσω αυτή την
επιτακτική ανάγκη για οξυγόνο, αυτή τη κούραση που δίνει το μεγαλύτερο αίσθημα
ευεξίας.
Θέλω τη συντροφιά των φίλων μου. Θέλω να τους δω και να τους
αγκαλιάσω. Να τους μαρτυρήσω πόσο πολύ τους αγαπώ και πόσο μου έχουν λείψει οι στιγμές
μας. Να τους ζητήσω συγγνώμη για τη παραμικρή παρεξήγηση που μπορεί να συνέβη
μέχρι τώρα και τους φιλήσω σταυρωτά κάνοντάς τους μια σφιχτή αγκαλιά. Να τους πάρω
αγκαζέ και να περπατήσουμε στη παραλία βλέποντας το Λευκό. Να κάτσουμε για καφέ
σε κάποιο παλιό στέκι από τότε που ήμασταν φοιτητές, να παίξουμε επιτραπέζια και
να γελάσουμε μέχρι δακρύων. Να πιούμε ζεστή σοκολάτα και φάμε λαχταριστά κρουασάν
με γέμιση κρέμα πατισσερί, σε εκείνο το στέκι που θυμίζει γαλλικό καφέ αλλά
μετρά μόλις λίγα βήματα από την Αριστοτέλους. Να πάμε για φαγητό σε κάποιο
όμορφο εστιατόριο, να δοκιμάσουμε όλοι από τα πιάτα των άλλων. Να πάρουμε
εκείνο το κρασί που σας αρέσει. Να τσουγκρίσουμε. Να μαζευτούμε για ταινία, για
γενέθλια και να φτιάξω το γλυκό της βραδιάς. Θέλω να βγάλουμε φωτογραφίες με γκριμάτσες
και να σας περιγράψω αστείες στιγμές από το σχολείο.
Θέλω τις οικογενειακές μας στιγμές. Να στολίσουμε το δένδρο
όλοι μαζί, να τυλίξουμε δώρα και να γράψουμε το όνομα του παραλήπτη. Να γεμίσει
το σπίτι με μυρωδιές από κανέλα και άχνη ζάχαρη αναμειγμένη με φρέσκο βούτυρο. Να
στολίζουμε κάθε γωνιά του σπιτιού. Να δεχόμαστε επισκέψεις και τις καλωσορίζουμε
με τόσα καλούδια. Να μετρήσουμε αντίστροφα για να υποδεχθούμε αγαπημένοι τη νέα
χρονιά. Να βγούμε στο μπαλκόνι να δούμε τα πυροτεχνήματα της πόλης. Να φωνάζει
η γιαγιά να βάλουμε μπουφάν. Να μοιράζουμε τα δώρα και τα ξετυλίγουμε με
προσμονή και λαχτάρα. Να πάμε στην εκκλησία, να πάμε στους χαιρετισμούς, στον επιτάφιο
και έπειτα στην Ανάσταση. Να κάνουμε κόντρα με τα κόκκινα αυγά. Να μας απειλεί
κάθε χρόνο ο μπαμπάς πως βρήκε το καλύτερο αυγό και να βγαίνει αμέσως νοκ άουτ.
Να τρώμε για πρωινό τσουρέκι με μερέντα. Να μαζευτούμε σε γιορτινό τραπέζι,
εμείς και εμείς. Να βγάλουμε τα καλά σερβίτσια και απολαύσουμε το φαγητό από τα
χέρια της μαμάς. Να κάνει πρόποση ο μπαμπάς και να γελάμε οι νεότεροι από την
ασυνεννοησία των μεγαλύτερων. Να κάνουμε οδικά ταξίδια έστω σε γνωστούς
προορισμούς και να παίζουμε εκείνο το ξεχασμένο παιχνίδι με τις μάρκες
αυτοκινήτων ή με την εναλλαγή από τραγουδιών στο ραδιόφωνο.
Θέλω να συγκινηθώ από εκείνες τις απλές χαλαρές στιγμές.
Θέλω να τριγυρίσω μέσα στα στενά δρομάκια της πόλης. Να κάνω βόλτα στα μαγαζιά
και να δοκιμάζω ό.τι μου γυαλίσει. Ρούχα, τσάντες, παπούτσια, να προβάρω
καθετί. Να μπω σε κάποιο από αυτά τα φινετσάτα αρωματοπωλεία της πόλης και να
μυρίσω κάθε άρωμα. Να μπω σε κάποιο μεγάλο βιβλιοπωλείο της πόλης, να χαθώ στη
μυρωδιά του φρεσκοξυσμένου μολυβιού, να διαλέξω όμορφα τετράδια, αφού
περιπλανηθώ με τις ώρες στους διαδρόμους του. Να πάρω στο χέρι ζεστό τσάι ή
σοκολάτα κι να διασχίσω τις κεντρικές λεωφόρους της πόλης. Να βρεθώ απρόσμενα
σε υπαίθριες αγορές και να αγοράσω μικροπράγματα πιστεύοντας ότι θα μου φέρουν
γούρι. Να κοντοσταθώ στο πάγκο με τα φθηνά βιβλία, να αγοράσω κάποια συλλογή
ποιημάτων, Καβάφη ή Καρυωτάκη; Προσδοκώντας πως θα μάθω κάποια αλήθεια της ζωής
ή έστω να συγκινηθώ με τις εικόνες ενός ποιήματος.
Θέλω να περπατήσω στη παραλιακή το σούρουπο κρατώντας ένα
δροσερό ρόφημα και ατενίζοντας το μπλε του ουρανού και της θάλασσας. Να νιώσω
το αίσθημα του δροσερού αέρα και να καταλήξω στον Όμιλο και πίσω ξανά για το Λιμάνι.
Να αράξω κάτω από το Λευκό, να φάω παγωτό φράουλα σομπρέ από το γωνιακό ζαχαροπλαστείο.
Να ακολουθήσω τη γνωστή διαδρομή πλάι στο Θερμαϊκό, μασουλώντας ξηρούς καρπούς.
Να σταθώ στη ξύλινη προβλήτα με θέα τη θάλασσα και τις αιωρούμενες ομπρέλες και
να αγοράσω μαλλί της γριάς και να το μοιραστώ με κάποιον που αγαπώ.
Θέλω να ξενυχτήσω σε αυτή τη πόλη, να αναρωτιέμαι πως
γίνεται να απολαμβάνω τόσο τη βαβούρα της τη μέρα όσο και την απόλυτή της σιωπή
το βράδι. Να αργήσω να γυρίσω σπίτι και επιστρέψω με το πρώτο χάραμα. Να σταθώ
με τη καλύτερη παρέα σε μέρη με τη πιο όμορφη θέα της πόλης. Να μυρίζει
νυχτολούλουδο. Να λέω βλακείες και να κάνω όνειρα. Να γελάω με τη ψυχή μου
χωρίς το φόβο ότι κάποιος θα με παρεξηγήσει. Να μιλάμε με τις ώρες ή να
σιωπούμε λέγοντας περισσότερα από κάθε άλλη φορά. Να μοιραστώ ένα μυστικό. Να
πιώ μπύρες και να φάω βρώμικό από τη
καντίνα στα σφαγεία μετά από τη συναυλία του Πασχαλίδη. Να πάω θερινό σινεμά
που τόσο αγαπώ, πάντα με τη καλύτερη παρέα. Να κάνω απρόσμενα κι ίσως ανούσια κομπλιμέντα
χαρίζοντας χαμόγελα σε ανθρώπους που συναντώ καθημερινά ή έστω τυχαία.
Θέλω να πάω στη θάλασσα, να περπατήσω στην ακροθαλασσιά και
να νιώσω τη βρεγμένη άμμο στις πατούσες μου και τον αφρό από τα κύματα. Θέλω να
αντικρύσω τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα και να δω την ανατολή του ηλίου. Θέλω να
κάνω νυχτερινό μπάνιο και να αποκοιμηθώ σε μια σκηνή το ξημέρωμα έχοντας διαβάσει
κόμιξ με το φως ενός φακού. Να με πάρει ο ύπνος με τον ήχο της θάλασσας.
Θέλω να μείνω σπίτι από επιλογή κι όχι από επιβολή, για να
ξεκουραστώ. Να λαχταρώ να εκμεταλλευτώ τον ελεύθερο χρόνο για να δω ταινίες και
σειρές. Να νιώθω τυχερή που μπορώ να απολαύσω το νυχτερινό μου μπάνιο. Να με
φροντίσω χωρίς βιασύνη. Να κοιμηθώ νωρίς αφού πρώτα προσευχηθώ χωρίς ταραχή και
φόβο στη ψυχή.
Θέλω να περάσω ένα ολόκληρο βράδι στο μπαλκόνι του σπιτιού μας,
να ακούω μουσική στο κινητό και να διαβάζω. Θέλω να απολαύσω ένα ξημέρωμα στο
μπαλκόνι του σπιτιού μας, να δω τις πρώτες δέσμες φωτός να ξεπροβάλλουν από τις
φυλλωσιές των δένδρων στο απέναντι πάρκο. Να ακούσω το πρωινό κελάηδημα των
πουλιών αντικρύζοντας αυτά τα παραδεισένια και βγαλμένα από τη παλέτα του πιο
ρομαντικού ζωγράφου χρώματα στον ουρανό. Να ακούσω το φρενάρισμα του πρώτου 29
σταματώντας στη στάση του απέναντι από το σπίτι μας.
Θέλω να κάνω διαδρομές με το αυτοκίνητο, έστω σα συνοδηγός,
χωρίς να με νοιάζει η κατεύθυνση και ο προορισμός. Να είναι από εκείνες τις βραδινές
περιπλανήσεις χωρίς σκοπό. Να κοιτώ τους φωτεινούς δρόμους και οι κολώνες με το
κίτρινο φως να περνάνε αβίαστα μπρος από τα μάτια μου. Να νιώθω τον αέρα από το
ανοικτό παράθυρο, κι ας ανακατεύονται τα μαλλιά μου. Να σιγοτραγουδάω με το ραδιόφωνο
στο on.
Θέλω να ταξιδέψω με το νου και με τα πόδια. Θέλω καθετί ρομαντικό. Να νιώσω
συγκινήσεις και να δω όμορφα θεάματα, να ακούσω ωραίους ήχους χαλαρωτικούς. Θέλω να αισθανθώ την απεραντοσύνη της ζωής με όλες μου τις αισθήσεις. Θέλω
όλα εκείνα τα απλά και συνάμα σημαντικά αυτής της ζωής, υπενθυμίζοντάς μου πόσο
όμορφη είναι και πόση ευγνωμοσύνη της χρωστάω τελικά .
Θεανώ Μιχαήλ ,
24/4/20
44η Ημέρα Καραντίνας
