Μακάρι…
«…Να θυμάσαι όσα ‘χιλιόμετρα΄κι
αν μας χωρίζουν, εμένα πάντα η πυξίδα της καρδιάς θα γυρνάει βόλτες προς τα
εκεί που θα είσαι εσύ. Οι ‘διαδρομές’ που με φέρνουν κοντά σου είναι οι
αγαπημένες μου. Εκείνες που μας χωρίζουν οι χειρότερές μου…»
Μακάρι να μπορούσα να σου πω όσα
έχω σκεφτεί, έχω ονειρευτεί & έχω προσπαθήσει. Μακάρι να μπορούσα να σου
εξηγήσω όσα πρέπει αλλά και εκείνα που δε θέλουν, δε χρειάζονται εξήγηση. Τι να
σου πω; Τι να σου πρωτοπώ; Μου λες; Από πού να αρχίσω και άραγε θα τελειώσω
ποτέ μου; Θα μοιάζει με παραλήρημα. Κάθε φορά έτσι. Λέξεις συναισθήματα &
σκέψεις που εγκλωβιστήκαν βγαίνουν απότομα έξω και φέρνουν χαλασμό. Ξαλάφρωμα
κανονικό αλλά και απαθανάτιση της πιο άγριας και σκοτεινής μου πλευράς. Ναι εκείνη τη πλευρά λέω που την ξεχνάω κάθε
φορά που είμαι μαζί σου. Εκείνη τη πλευρά που ενώ σου τη κρύβω εσύ έχεις βρει
ένα μαγικό τρόπο να μου τη ξεσκονίζεις. Την αποκαλύπτεις και σε άλλους . Μακάρι
να ξέρες πόσο δυνατά χτυπά η καρδιά μου κάθε φορά που περιμένω να αντικρίσω τα μάτια σου & πόσο κάθε φορά που με
πληγώνεις.
Μακάρι να σου μιλούσα πιο νωρίς.
Μακάρι να έβρισκα τις κατάλληλες λέξεις & φράσεις για να καταλάβεις τι στο
καλό συμβαίνει μέσα σ αυτό το μυαλό. Το μυαλό τα κάνει όλα. Για όλα τα κακά
αυτού του κόσμου το ανθρώπινο μυαλό φταίει. Εκεί μέσα εγκλωβίζονται όσα η καρδιά αρνείται να φιλοξενήσει. Η
καρδιά… άλλο είναι η καρδιά. Εκεί υποθέτω ξέρεις τι κρύβει. Ξέρεις το
περιεχόμενό της. Έχει πολλά μέσα, κυρίως πρόσωπα. Δεξιά κι αριστερά θα βρεις
ανθρώπινες φιγούρες. Κάπου εκεί στην αριστερή γωνία είναι η θέση σου. Κενή πια.
Μονάχα το όνομά σου έχει μείνει, έχει χαραχθεί. Με ωραία καθαρά &
καλλιγραφικά γράμματα με πολλές ουρίτσες. Μακάρι να έβλεπες τις σκιές που έχει
από πίσω του το όνομα σου. Μακάρι να έβλεπες πίσω από τα γράμματα. Θα σε
εντυπωσίαζε αν το έκανες. Θα το τολμούσες όμως ποτέ; Θα έβλεπες τον εαυτό σου ποτέ
μέσα από μένα;
Πίσω από την επιγραφή του ονόματός σου, στη
γωνιά της καρδιάς μου έχω φυλάξει την αντανάκλαση του εαυτού σου. Την
αντανάκλαση όσων μου αφήνεις να καταλάβω ότι νιώθεις από σένα & για σένα. Όσα
το ένστικτο μου δειλά επιβεβαίωσε ότι ισχυούν. Δειλά γιατί ο ήχος της φωνής σου
είναι χρυσάφι και δε το σπαταλάς. Κι αν καμιά φορά ανοίξεις το σεντούκι με τα
χρυσά φλουριά, πέρα από το πιο τυχερό κορίτσι, νιώθω την ηχώ των λέξεων που
προφέρεις να υψώνει από πίσω μου χάρτινα
σκηνικά με ουράνια τόξα & καρδιές. Σπάνιος ο ήχος σου σπάνια και τα
σκηνικά. Δε με πειράζει όμως. Έμαθα και βρήκα άλλο δρόμο να έρχομαι προς τη καρδιά
σου. Οι πράξεις σου. Η συμπεριφορά σου. Αποκωδικοποιώ για να σε φτάσω, μωρό
μου. Με το μυαλό μου κινούμαι προς τη
καρδιά σου. Δύσκολο πολύ. Οι πράξεις σου δημιουργούν ένα μονοπάτι σκονισμένο
& θεοσκότεινο. Μου είναι άγνωστο. Μ΄αρέσει όμως. Ναι σίγουρα μ΄αρέσει γιατί
μ΄αρέσει ο προορισμός. Αλλά αποδείχθηκε λαβύρινθος. Για να κάνω το επόμενο βήμα
πρέπει να σκοντάψω & να μαντέψω. Μα με μαντεψιές & γδαρσίματα χτίζονται γέφυρες; Κι Εμείς τις χρειαζόμαστε τις
γέφυρες.
Θεανώ Μιχαήλ,
Θεσσαλονίκη
11/1/17
