Ήμουν,
είμαι και θα είμαι…εσύ…
Σε βλέπω να
αλλάζεις, να μεγαλώνεις, να γίνεσαι ακόμα πιο παιδί….
Σήμερα γιορτάζεις και γιορτάζεις τρεις φορές όσες
και οι γέννες σου, όσα και τα παιδιά σου… Ως μεσαία κόρη έχω τόσα να σου πω… όπως
τότε που έμαθα για το αδερφάκι που μου ετοίμασες,σου έκανα παράπονα και με αφέλεια
σε ρώτησα πώς θα μας κρατάς τώρα αφού έχεις μόνο δυο χέρια…
Αυτά
τα χέρια. Τα χέρια του ανθρώπου είναι η μεγαλύτερη δύναμη που μπορεί να
υπάρξει, πόσο μάλλον αν είναι μάνας. Τα δικά σου, μαμά, ήταν πάντα μυρωδάτα άλλοτε
με το άρωμά σου άλλοτε από το μαλακτικό ρούχων.
Είναι
αυτά τα δυο χέρια που μου ακουμπούσαν το καυτό μου μέτωπο σε κάθε πυρετό, σε
κάθε γρίπη. Είναι τα δυο χέρια που χάιδευαν το πρόσωπο μου και με το άγγιγμα τους έπαιρναν
κάθε λύπη και κάθε στεναχώρια. Είναι αυτά τα χέρια που μου μάθαν να διαβάζω,
που με κρατούσαν για να μάθω να περπατάω, είναι αυτά τα χέρια που με φροντίζουν
ακόμα κάθε μέρα.
Είναι
αυτά τα χέρια που πάντα με κρατούσαν για περάσουμε μαζί το δρόμο -μαθαίνοντας
μου το τις φωτεινές ενδείξεις του Γρηγόρη και του Σταμάτη στο συνοικιακό
σηματοδότη. Θυμάσαι; Τότε ήταν, που δε με ένοιαζε πού πάμε αλλά το ότι πάμε μαζί. Πάντα μαζί. Ποτέ δε μου άφηνες το χέρι…το
θυμάμαι, κι όταν το έκανες, το έκανες γιατί ήξερες…
Ήξερες
μανούλα μου, πώς έπρεπε να το κάνω μόνη μου… τι κι αν σου θύμωνα που άφηνες το
χέρι μου, τώρα πια καταλαβαίνω…πως το έκανες για να μάθω, για να μάθω όσα οι
σελίδες των βιβλίων παραλείπουν, οι αίθουσες διδασκαλίες κρύβουν και οι κινούμενες
εικόνες γύρω μας απλώς γελοιοποιούν…. Τώρα καταλαβαίνω πως δε μου άφησες τυχαία
τότε το χέρι, το έκανες αφού επιβεβαιώθηκες πώς γνωρίζω τις φωτεινές ενδείξεις,
αφού σιγουρεύτηκες πως βρισκόμαστε σε διάβαση… τότε μόνο μου άφησες το χέρι…και
μου έδειξες το απέναντι πεζοδρόμιο… ακόμα και τότε στα δειλά μου βήματα, δε
πήρες στιγμή από πάνω μου τα μεγάλα καταπράσινά σου μάτια…
Είναι
τα μάτια σου εκείνα που με έχουν κοιτάξει με τη μεγαλύτερη περηφάνια που έχω
δει και συγχρόνως με βλέμμα του να καταλαβαίνω το λάθος που μόλις έκανα. Είναι
αυτά τα χείλη τα μαλακά που μου δίνουν πολλά φιλιά, όχι μόνο από αυτά που με
ενοχλούσαν μικρή στα μάγουλα αλλά από τα άλλα της ψυχής….
Εσύ
ήσουν εκείνη που μου έδωσες ελευθερία, για να αποκτήσω μόνη μου τα δικά μου
όρια. Μου άφησες ανοιχτή τη πόρτα, για να επιλέξω εγώ να την έχω μισάνοιχτη
φεύγοντας.
Εσύ ήσουν εκείνη που αραίωσες τα τηλεφωνήματά
για να μάθεις πού, πότε και με ποιους είμαι, για να μάθω να ενημερώνω.
Εσύ
ήσουν εκείνη που μου έμαθες να σκέφτομαι τα ενδεχόμενα που θα με δυσκολέψουν,
ώστε να διευκολυνθώ με εκείνα που όντως θα συμβούν. Εσύ ήσουν εκείνη που μου έμαθες να πονάω με το
δάκρυ του άλλου και να μη το προκαλώ. Εσύ
μου έμαθες να είμαι κορίτσι, γυναίκα και άνθρωπος ταυτόχρονα….
Εσύ
ήσουν εκείνη που μου αγόρασες τη πρώτη μου μάσκαρα, τη πρώτη μου τσάντα, το
πρώτο μου σουτιέν μου. Εσύ ήσουν εκείνη μου εξήγησες το θαύμα της φύσης με το
που αντίκρυσα τις πρώτες γεμάτες ζωή κόκκινες
σταγόνες, εσύ ήσουν εκείνη που μου έμαθες να αγαπάω τον εαυτό μου και να το σέβομαι,
που μου έμαθες πως κανένα αρσενικό που θα αξίζει το χαμόγελό μου δε θα μου
φέρει μπόρα….
Τόσα
κι αλλά τόσα θυμάμαι…
Θυμάσαι
που κάναμε στάση σε εκείνο το παλιό πάρκο; Θυμάσαι που καθόμασταν σε εκείνα τα παγκάκια κάτω από τον ίσκιο των
πεύκων;
Θυμάσαι
που εκείνα τα μεσημέρια δίχως σχολείο τρώγαμε σταφύλια ή δροσερό καρπούζι και
βλέπαμε σειρές; Εμείς και εμείς, μικρομεσσαίους και ρετιρέ…
Θυμάσαι
τα βράδια του καλοκαιριού που ξαπλώναμε στο διπλό κρεβάτι, με ανοιχτό το
παράθυρο να δροσίζει και με αναμμένο το φωτάκι νυκτός να διαβάζουμε παρέα μίννι
μάους…;
Θυμάσαι
που μπλεκόμουν πάντα στα πόδια σου κάθε φορά που έμπαινες στη κουζίνα και ακόμα
φτιάχνουμε κάθε χρόνο μαζί τις Βασιλόπιτες και τα Τσουρέκια…;
Θυμάσαι
τη πρώτη σχολική τσάντα που μου πήρες; Ήταν Γουίνι…τη πρώτη στολή; Εκείνη της βασίλισσας
της Νύχτας….;
Θυμάσαι
που μάθαμε μαζί το πρώτο μάθημα των Θρησκευτικών; Για τον Αγιασμό ήταν….
Θυμάσαι
που με πήγαινες για λογοθεραπείες ; Θυμάσαι που πηγαίναμε κάθε Παρασκευή βόλτα;
Που πηγαίναμε για μπόουλινγκ;
Κι
αργότερα, θυμάσαι που πάντα ερχόμουν μαζί σου τα βράδια που καθόσουν στο σαλόνι
και έβλεπες τις σειρές σου για να γίνουν και δικές μου; Τρίτο στεφάνι,504χμλ
Βόρεια της Αθήνας, Κόκκινο κύκλο, 10η εντολή, Το 10….
Θυμάσαι
που καθόμουν ώρες ατελείωτες και σε χάζευα να ετοιμάζεσαι; Να φτιάχνεις τα
μαλλιά σου, να χτενίζεσαι, να βάφεσαι, να επιλέγεις με προσοχή τα ρούχα που θα
φορέσεις και τέλος να ντύνεσαι;
Θυμάσαι
που έπειτα μου τα έμαθες όλα αυτά;
Μεγαλώνω
μαμά, μεγαλώνεις και εσύ…
Σε
βλέπω να αλλάζεις, να μεγαλώνεις, να γίνεσαι ακόμα πιο παιδί….
Να
γελάς ακόμα πιο δυνατά, να ενθουσιάζεσαι σα πιτσιρίκι και να αγωνίζεσαι με
πάθος για το δίκιο σου….
Είσαι
αυτό που είμαι, που θέλω κατά βάθος να είμαι αλλά και συγχρόνως να μη γίνω ποτέ. Σου μοιάζω μαμά… όσο περνάν
τα χρόνια είμαι, γίνομαι εσύ… εσύ με δημιούργησες… είμαι δικά σου κομμάτια… σε
είχα σε έχω και θα σε έχω για πάντα μέσα μου…
Θυμάσαι τι σου είχαν πει; Ότι μέσα
στο σπίτι σου έπλασες καλούς χαρακτήρες…; Ήσουν είσαι και θα είσαι ένας από αυτούς
γι αυτό πέτυχε…
Θυμάσαι
που μου είχες πει ότι σου μοιάζω; Ότι κάνω πράγματα που σου θυμίζουν τον εαυτό
σου; Που γράφω ακόμα και τώρα τις σκέψεις μου σε ημερολόγιο, όπως εσύ;
Είσαι
το άτομο που εμπιστεύομαι τα πιο ένοχα μου μυστικά και συγχρόνως είσαι εκείνο που
πριν από κάθε απόφαση και πράξη σκέφτομαι πως θα του φανεί…. Έχω μάθει μαμά τη
γνώμη σου να την έχω μέσα στο μυαλό μου. Ξέρω τι θα μου ΄λεγες χωρίς καν να μου
το πεις με τα χείλη σου…
Είναι
τα χείλη σου κείνα από τα οποία έχω ακούσει τα πιο αυστηρά σχόλια και συγχρόνως
τα πιο ενθαρρυντικά. Με τα χείλη αυτά μου μιλούσες για όλα εκείνα που πρέπει να
προσέχω, που πρέπει να τσεκάρω…Μην ανησυχείς, είναι αποθηκευμένα όλα στη μνήμη
του μυαλού και της καρδιάς…. κι αν καμιά φορά με παγιδεύουν, έρχονται στιγμές
που νιώθω ευγνώμων…..
Είναι
που είσαι η καλύτερη μαμά που υπάρχει, κι αν καμιά φορά στέκομαι σε όσα δεν
είπες και δεν έκανες είναι γιατί εκείνες τις στιγμές είναι που δεν αντέχω εγώ τον εαυτό μου… που σου μοιάζει…
Όσα κι αν πω είναι λίγα…. Είναι πολλά
και βαθιά αυτά που νιώθω…θα σου πω μονάχα πόσο Σ αγαπώ και πως τρέμω στην ιδέα
πως δε θα σε έχω για πάντα….
Χρόνια σου πολλά γεμάτα υγεία, αγάπη
και όμορφες στιγμές ευτυχίας
Αφιερωμένο
στη πιο γλυκιά και όμορφη μανούλα…<3
Μιχαήλ
Θεανώ
Υ.Γ. Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες
αυτού του κόσμου !
