I am back ως
μια γνήσια ιδιοκτήτρια blog …μετά από μια ανάσα ζωής και μια ισχυρή δόση καλοκαιρινής
απόδρασης με έντονο άρωμα αντηλιακού και με χρυσαφένιο χρώμα στο σώμα.
Το σημερινό θέμα έχει αφορμή μια συζήτηση
που προσωπικά την επεξεργάζομαι τώρα πια με διπλή οπτική. Είναι απίστευτο πόσα
πράγματα μπορεί κανείς να μάθει μέσα σε ένα αστικό λεωφορείο στο καταμεσήμερο
στην μια άκρη της πόλης ,αρκεί μονάχα να ακούς χωρίς να ακούγεσαι κ να
παρατηρείς χωρίς να σε παρατηρούν …
Όλα ξεκίνησαν όταν στριμωγμένη
στο αστικό αντιλήφθηκα ότι οι από πίσω μου είχαν ανοίξει ένα πολύ επίκαιρο θέμα
και μάλιστα άθελά τους μου κίνησαν το ενδιαφέρον να επιδοθώ σε μια ίσως άπρεπη
συμπεριφορά του κρυφακούω….
Τα από πίσω κορίτσια μόλις είχαν
τελειώσει το λύκειο και απ΄ ότι κατάλαβα ετοιμάζονταν να αποχαιρετήσουν την πόλη
για μια κάποια κοντινή –μάλλον παραλία… έδειχναν
κουρασμένες κ ταλαιπωρημένες από την δύσκολη και απαιτητική χρονιά που μόλις άφησαν
στο παρελθόν κ όμως είχαν και έναν
έντονο ενθουσιασμό γιατί ήξεραν ότι αφήνοντας κάτι πίσω κάτι άλλο σε περιμένει
στην άλλη άκρη,στην άλλη στροφή. Σε κάποια στιγμή αναφέρθηκαν στα αποτελέσματά τους
στις πανελλήνιες εξετάσεις και εκεί ακριβώς ήταν το σημείο που τέντωσα το αυτί
μου για μη μου ξεφύγει κόμμα. Τα κορίτσια ήταν φίλες κι όμως τόσο διαφορετικές
σ’αυτό τοθέμα. Η μία πρέπει ν ήταν
άριστη μαθήτρια και επειδή ένας τυχαίος
δεν μπορεί ν γράψει 19,643 μόρια κ μάλιστα μ όχι κ τόσο εύκολα θέματα κ επειδή
ασκούσε κριτική με ένα αυστηρό-που μάλλον δεν ταίριαζε στην ηλικία της- σ
οτιδήποτε που έπεφτε στην αντίληψή της. Η άλλη ήταν λιγομίλητη σχετικά κ από ότι
κατάλαβα οι βαθμοί της δεν πρέπει ν ήταν κ τελείως ικανοποιητικοί (τώρα για
ποιον θα ήταν ικανοποίηση, θα γελάσω…) φαινόταν πιο ανεχτική και πιο φιλική.
Έκαναν όνειρα γ το μέλλον και
γελούσαν με κάθε ευκαιρία… η άριστη
κοπέλα ισχυρίστηκε πως το ηλεκτρονικό μηχανογραφικό ήταν άθλιο και πως είναι
μεγάλο το ενδεχόμενο να γίνουν μπερδέματα και λάθη. Έλεγε επίσης πως είναι
σίγουρη πως περνάει σ μια υψηλόβαθμη ίσως την πιο υψηλόβαθμη σχολή της πόλης
ένω η άλλη συγκρατημένη είχε συμφιλιωθεί με την ιδέα ενός κατώτερου – κατώτερο ως
προς τι ακόμα δεν έχω καταλάβει- τει και ευελπιστούσε να μην βρεθεί σε καμιά
επαρχία αλλά στην πόλη μας.
Περίεργο έτσι ;πριν ένα χρόνο
ήμουν στην θέση τους,σκεφτόμουν μηχανογραφικά και σχολές από έδω κ από εκεί και
τώρα έβλεπα άλλους στην «δική μου θέση»… στο λεωφορείο. Και θυμάμαι ότι πάντα
πίστευα –όντας μαθήτρια- πως όλα είναι τόσο αξιοκρατικά πως αν διαβάσεις περνάς
πως αν διαβάζεις κ πιεστείς όλα σ
ανήκουν….πόσο ανόητες σκέψεις μπορεί να έκανα …είναι τρομακτικό όταν
αντιλαμβάνεσαι ότι το λάθος σκεπτικό είναι τελικά το δικό σου κ πόσο μάλλον όταν
το υποστηρίζεις θερμά και κατά κάποιον τρόπο το «υπηρετείς».
Οι μαθητές ή μάλλον οι καλοί
μαθητές ή ακριβέστερα οι καλοί έλληνες μαθητές χάνουν την ζωή τους μέσα σε μια πληθώρα
βιβλίων αμέτρητων σελίδων με πολλές άχρηστες πληροφορίες που υποτίθεται ότι
πρέπει να μετατραπούν σε γνώσεις. Είναι συνήθως αν όχι πάντα υπηρέτες ενός
συστήματος που τους σκλαβώνει- κοιτάξτε το παράδοξο-με το «πιο ελεύθερο» σκοπό ,την γνώση. Έχοντας την
τύχη να σπουδάζω σε μια σχολή που σχετίζεται με την εκπαιδευτική πραγματικότητα
της χώρας,μπορώ τώρα πια να αντιληφθώ πως οι καλοί μαθητές στην Ελλάδα είναι
έτοιμα προϊόντα προς πώληση και όχι παιδία της ηλικίας τους.
Τα συγκεκριμένα παιδία δεν ζουν
το τώρα αλλά αντίθετα είναι προσκολλημένα στ μέλλον –καλό ακούγεται αυτό αλλά
μάλλον δεν είναι ….είτε αυτό το μέλλον αντιστοιχεί σ επαγγελματική αποκατάσταση,σπουδές
στην τριτοβάθμια εκπαίδευση κ.τ.λ. είτε περιορίζεται στο
διαγώνισμα της τετάρτης. Χάνουν στιγμές
από τα πιο γλυκα,αθώα και ανέμελα χρόνια όπως αυτά του σχολείου… δεν ερωτεύονται
σχεδόν ποτέ φοβούμενοι να μη αποσπαστούν από το «καθήκον» δεν κάνουν πολλές παρέες
κ συνήθως στις σχέσεις τους με τους συμμαθητές
διακατέχεται από μια μορφή ανταγωνισμού – όταν φυσικά θεωρούν ότι ο άλλος είναι
άξιος ανταγωνισμού ή απλώς από την αίσθηση μιας ανεξήγητης ανωτερότητας. Το μόνο
που μαθαίνουν εκτός από αναρίθμητες συντάξεις στα αρχαία και άπειρους τύπους σε
μαθηματικά κ φυσική είναι να είναι απλώς μαθητές και τίποτα άλλο. Μαθαίνουν να
υποτάσσονται κ μάλιστα με την πεποίθηση ότι έτσι ελευθερώνονται δηλαδή
υποτάσσονται από τόσο νεαρή και τρυφερή ηλικία με την θέλησή τους!
Σαφώς το ν διαβάζεις κ ν είσαι
σωστός στις υποχρεώσεις σου δεν είναι σ καμιά περίπτωση κακό απλώς πρέπει ν
γίνεται συνειδητά, ν ξέρεις ότι στην πραγματικότητα σ δίνουν αυτό που θέλουν
και τους βολεύει και πως στην ουσία είναι μια σχέση μια κατάσταση τραπεζικής
συναλλαγής.
Σίγουρα έχετε παρατηρήσει πως οι «καλοί»
μαθητές είναι πάντα άτομα που κάποιος άλλος τους έχει προδρομίσει… τι θα πει
αυτό τώρα …σημαίνει ότι το δρόμο τους δεν τν έχουν διαλέξει μόνοι τους και οι
επιλογές τους δεν είναι δικές τους εμμέσως ή και αμέσως είναι άλλων συνήθως των
γονίων. Είναι άτομα που τρέμουν στο φόβο μήπως τους πλησιάσει η αποτυχία. Είναι άτομα πιεσμένα απλές
αγχωτικές μηχανές παραγωγής κ έτσι δημιουργείται ο σύγχρονος άνθρωπος που είναι
γεμάτος από ψυχαναγκασμούς,τελιομανία και άγχος.
Σκεφτείτε το περιστατικό στο
λεωφορείο, η άριστη μαθήτρια ήξερε ακριβώς τι και πως θ της έρθουν τα πράγματα δείχνοντας
σίγουρη –ποσό όμως σίγουρο μπορεί ν είναι
ένα δεκαοχτάχρονο κορίτσι που δεν έχει γνωρίσει τίποτα άλλο από την
πραγματικότητα του σχολείου και μάλιστα δίχως ν το έχει επιλέξει η ίδια και
μάλιστα συνειδητά είναι ακόμα γνωστο; Ένω η άλλη κοπέλα γνώριζε πώς είναι η
κατάσταση κ ήξερε πως οι βαθμοί της δεν της εξασφάλιζαν μια θέση που στο κάτω κάτω
κανείς δεν μπορεί ν πει με σιγουριά για ποιόν
είναι ούτε με ποια κριτήρια θα πάρει ο καθένας την αντίστοιχη κ κατά πόσο
είναι αυτά αξιόπιστα….
Έτσι μαθήτριες και μαθητές χάνονται
κάθε χρόνο γιατί αυτό θέλει το σύστημα την «απόλυτη προσήλωση» άλλοι αρνούνται να
προσηλωθούν άλλοι εγκαταλείπουν πριν καν ολοκληρώσουν την πορεία και άλλοι
καταφέρνουν μετά βασάνων και κόπων να την ολοκληρώσουν …ένα είναι όμως σίγουρο οι
πρώτοι «αχρηστεύονται» από το σύστημα, οι δεύτεροι το «πολεμούν» και οι τρίτοι «υποτάσσονται» σ αυτό…μόνο
που φτάνοντας συνήθως στ τέλος της διαδρομής κοιτούν πίσω τους όσα έχασαν όσα
άφησαν και συνειδητοποιούν πως στις υπόλοιπες « διαδρομές » αυτής της ζωής έχουν
μείνει πίσω και ίσως δεν υπάρχει επιστροφή...
