Ταξίδι προς το Άγνωστο

Βράδι Σαββάτου. Η κεντρική λεωφόρος της δυτικής πλευράς γεμάτη φώτα, κίνηση και φασαρία. Τυλιγμένη με τη κουβέρτα και με συντροφιά ένα ποτήρι γλυκό κόκκινο κρασί απολαμβάνω τη θέα της γεμάτης από φώτα Ακρόπολης από το παράθυρο. Ζώντας κινηματογραφικά το σαββατόβραδό μου στη πρωτεύουσα, πήρα απόφαση να σου γράψω. Το είχα καιρό σχεδιάσει μέσα στο μυαλό μου κι όμως είχα πάρει απόφαση να γράψω όταν νιώσω έτοιμη. Όταν όλα τελειώσουν, οι σκέψεις μου ησυχάσουν και η ψυχή μου ηρεμήσει. Και να μαι λοιπόν να σου γράφω από το διαμέρισμά μου. Σε ένα διαμέρισμα στο τέταρτο όροφο σε μια πολυκατοικία του 80 με θέα το στολίδι της πρωτεύουσας, στεγάζω πάνω από  μήνα ένα από τα μεγαλύτερα όνειρά της ζωής μου.

Είναι μαγικό και συνάμα κάπως τρομακτικό να πραγματοποιούνται τα όνειρά σου. Εκείνα που έκανες σα παιδί. Δε ξέρω αν έχεις πραγματοποιήσει ποτέ ένα τέτοιο όνειρο και δε ξέρω αν θες όντως να στο ευχηθώ. ¨Πρόσεχε τι εύχεσαι γιατί μπορεί να συμβεί¨ λένε και πάντα με έβαζε σε σκέψεις αυτή η ιδέα. Τώρα όμως μπορώ να καταλάβω ή έστω να υποψιαστώ τι μπορεί να σημαίνει.

Πριν τέσσερις μήνες πραγματοποιήθηκε ένα όνειρο ζωής. Βρέθηκα από τη μία μέρα στην άλλη στην Αθήνα με μια τεράστια βαλίτσα και ένα πάκο δικαιολογητικά να διεκδικώ μια θέση σε μια σχολική αίθουσα. Κι έτσι έγινε. Βέβαια τίποτα δεν ήταν όπως το είχα φανταστεί. Αλλά πάντα έτσι γίνεται. Η πραγματοποίηση των ονείρων δε σημαίνει πως λύθηκαν τα προβλήματα και πως εξασφάλισες την απουσία δυσκολιών. Και πίστεψέ με είμαι πολύ σίγουρη για αυτό.

Θυμάμαι μέσα στο ΚΤΕΛ, τα φώτα να περνάνε και να χάνονται μέσα στη νύχτα καθ΄ όλη τη διάρκεια της διαδρομής. Τα βουνά και τα δένδρα να κινούνται σε αντίθετη κατεύθυνση δημιουργώντας μου την αγχωτική αίσθηση της βιασύνης. Αναρωτιόμουν πως ίσως είμαι τρελή που πάω να μπλέξω. Προσπαθούσα να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου αλλά το μυαλό μου έπαιζε τα δικά του παιχνίδια. Ένιωθα ένα κόμπο στο λαιμό και μια ταραχή στη ψυχή. Σκεφτόμουν ασταμάτητα και απαριθμούσα όσα είχα να κάνω. Τι άφηνα πίσω και τι θα συναντούσα εκεί. Το απρόσμενο ήταν η αιτία να πάρω μαζί μου όσα δε πρόλαβα να κάνω, υποχρεώσεις που τις πήρα μαζί μου, περίπου 500χλμ ταξίδι νότια από το σημείο της αναφοράς μου, τη πόλη μου, τους ανθρώπους μου, τη ζωή μου….

Να κάνετε ταξίδια προς το άγνωστο, φίλοι μου. Η πραγματοποίηση των ονείρων μας είναι ταξίδι προς το άγνωστο και το άγνωστο σε τρομάζει αλλά σε γοητεύει. Άλλωστε λένε «Αν τα όνειρά σου δε σε τρομάζουν, ίσως δεν αξίζουν τη προσπάθειά σου». Να θυμάσαι πως για να βρεθείς στο Παράδεισο ίσως πρέπει να περάσεις από τη κόλαση….

Μιχαήλ Θεανώ