Βράδια κινηματογραφικής μοναξιάς, παρέα με το λαπ τοπ μου, τα πατατάκια μου ,τις σοκολάτες μου και μια απέραντη επιθυμία να θυμηθώ τα παλιά..,μερικά τσίκι τσίκι και να μπροστά μου όλες οι γνωστές επιλογές. Είναι εκείνο το αίσθημα που σε πιάνει όταν βιώνει μια φάση ανίας και απόλυτης βαρεμάρας, ναι εκείνο που λες « Άχ θεέ μου ας γίνει κάτι χαρμόσυνο να ταράξει της ζωής μου τα νερά ». Εκεί ακριβώς, στη προσμονή αυτή ξέρετε πού βρίσκω καταφύγιο σε παλιές αλησμόνητες συνήθειες, εκείνες που με συντρόφευαν τότε στα πρώτα εφηβικά μου χρόνια.
Η όλη διάθεση λοιπόν αλλά και το γενικό κλίμα, δημιουργεί μια ατμόσφαιρα κατάλληλη για ένα κλασσικό flash back σε παλιές αγαπημένες τηλεοπτικές σειρές. Τι άλλο καλύτερο από μια τέτοια βουτιά στα νερά των περασμένων μεγαλείων, τι καλύτερο από τη σειρά «Κανείς δε λέει σ αγαπώ».
Μια γλυκιά και ανατρεπτική- θα έλεγα - τηλεοπτική σειρά παραγωγής του 2004, καθαρά κοριτσίστικη και καθαρά εντός προδιαγραφών γνωστής σχετικής αμερικάνικης νοοτροπίας. Εγώ τότε ήμουν μαθήτρια της Ε’ τάξης με επίσημο αγαπημένο μάθημα τα μαθηματικά και μια εφηβεία που μου χτυπούσε σα τρελή τη πόρτα.
Κάθε Πέμπτη στις 10 παρά 10, στο μεγάλο κανάλι. Εγώ πιστή στο ραντεβού μου, μπροστά από την οθόνη να περιμένω πως και πώς να αρχίσει, ώστε να πάρω μια ανάσα ζωής, κλεμμένη από εκείνη των ηρώων.
Η πλοκή, λοιπόν, άκρως ενδιαφέρουσα ξεδιπλώνεται στα στενά της πρωτεύουσας με ένα κάστ αποτελούμενο από μια παλέτα τόσο διαφορετικών και εξίσου ταλαντούχων ηθοποιών. Με αστείρευτο χιούμορ και απίστευτους διαλόγους που με τη σπιρτάδα της κάθε ατάκας μετατρέπουν τη κάθε σκηνή σε μια ευχάριστη και διασκεδαστική στιγμή με μπόλικο γέλιο. Προσωπικότητες πληθωρικές και μοναδικές με ιδιαίτερες ιδιοσυγκρασίες και εκρηκτικά ταπεραμέντα. Όλα αυτά συνθέτουν ένα story αρκετά κοντά στα αμερικάνικα στάνταρς των κόμεντι.
Πρωταγωνιστές η Κορίννα και ο Χάρης, δυο παλιοί γνωστοί από το σχολείο που ανήκουν στη γενιά του 80’s και έχουν στο ενεργητικό τους πολλούς καβγάδες με φόντο τα χρόνια του Λυκείου. Εκείνη συναισθηματική, άριστη μαθήτρια με μπόλικη ροζ ιδιοσυγκρασία και περίσσιο ρομαντισμό. Εκείνος τεμπέλης, πρόεδρος του 15μελές, μεταλάς και ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος του σχολείου εν ονόματι «αχτύπητα αγγούρια» και φυσικά περιζήτητος στις κοριτσίστικους πληθυσμού του σχολείου. Δυο τόσο διαφορετικά άτομα από τόσο άσχετους κόσμους συναντιούνται στη μετέπειτα ζωή τους, ένα βήμα πριν τα –άντα,εκεί γύρω 30.
Η συνάντηση τους ολέθρια όπως και η μεταξύ τους σχέση. Σε διπλανά γραφεία αρθρογραφούν για το ίδιο γυναικείο περιοδικό. Εκείνη υπεύθυνη για τη λίστα της συμβουλευτικής ενώ εκείνος κριτικός για τα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης. Κόντρες μαλώματα, πικρόχολα σχόλια, πειράγματα, προσβλητικές χοντράδες δίνουν και παίρνουν με θύματα πέρα από τους ίδιους,τους τριγύρω τους. Κάθε προσπάθεια για συνύπαρξη ναυαγεί, πέφτει στο κενό.
Το κάθε επεισόδιο ξεκινά με ένα γράμμα που λαμβάνει η Κορίννα από μια απελπισμένη ή απογοητευμένη ή πληγωμένη ή και όλα μαζί γυναικεία καρδιά που εξιστορώντας μια άδοξη ιστορία αγάπης, ζητά τη συμβουλή της. Στη συνέχεια του επεισοδίου διαδραματίζονται γεγονότα και σκηνές στις ζωές των πρωταγωνιστών που οδηγούν αβίαστα τη Κορίννα στη σύνταξη της πολυπόθητης απάντησης- συμβουλή. Παράλληλα με τη κεντρική ιστορία της Κορίννας και του Χάρη, εξελίσσονται κι άλλες όπως αυτή της Βέρας και του Ανάσταση, του Μίλτου και της Κατερίνας.
Τις απαντήσεις όμως για τον ταλαιπωρημένο έρωτα των δυο πρωταγωνιστών, θα κληθούν οι ίδιοι να τις δώσουν μέσα σε 32 επεισόδια. Σε όλα αυτά, κανείς από τους πρωταγωνιστές και ποτέ δε άρθρωσε τη φράση «Σ’αγαπώ», γεγονός που προφανώς δικαιολογεί και το τίτλο. Η σημασία και το βάρος αυτής της φράσης φαίνεται να φέρνει φόβο στους ήρωές μας, μας αποδεικνύεται όμως αργά ή γρήγορα πώς αυτοί που μάλλον φοβούνται να αγαπήσουν πόσο μάλλον να το εκφράσουν, είναι και εκείνοι που αξίζουν να αγαπηθούν πιο πολύ από κάθε άλλον.
To “Κανείς δε λέει σ αγαπώ” μοιάζει πιο επίκαιρο από ποτέ, σα μια κατάρα της εποχής μας, ένα σημείο του καιρού μας ή μια ξεχασμένη μόδα που καλά κρατεί. Πάντου γύρω σου βλέπεις αγάπη, πράξεις αγάπης, λόγια αγάπης αλλά πουθενά δεν ακούς το Σ αγαπώ. Τι κατάρα κουβαλάει αυτή η κατ’ άλλα χιλιοειπωμένη φράση… Τα πάντα γύρω φαίνονται ως απλώς ενδείξεις, αλλά μάλλον χρειάζεται αποδείξεις…
Τέτοιου είδους σκέψεις τριγυρνούν για ένα ακόμα βράδυ στο μυαλό μου κι δε λένε να ησυχάσουν και να μπουν στη σειρά…αντιθέτως λικνίζονται στους ερωτικούς ρυθμούς του τραγουδιού που παίζει στους τίτλους της σειράς, «Perhaps, Perhaps, Perhaps» της Doris Day
ΥΓ1:«…So if you really love me
Say yes, but if you don't dear, confess
And please don't tell me
Perhaps, perhaps, perhaps…»
ΥΓ2: Λατρεύω τη Άννα – Μαρία Παπαχαραλάμπους
στο ρόλο της Κορίννας, γιατί μου θυμίζει αυτό που είμαι στη πραγματικότητα και
που μάταια προσπαθώ να κρύψω γιατί
κάποιοι το ζηλεύουν και άλλοι δε το αναγνωρίζουν καν.
