«Φέγγε μου… να ερωτευτώ»
*Αφιερωμένο
σε μια δασκάλα που βαρέθηκε να θυσιάζει τα αυγουστιάτικα φεγγάρια…
Μέρες
πριν, η πιο γνωστή πανσέληνος φώτισε τη Συμπρωτεύουσα δημιουργώντας για μια ακόμα φορά ντόρο και αφορμή για
ξενύχτια και εκδηλώσεις, αλλά και δίνοντας έναυσμα για λίγη ζωή, για λίγο έρωτα
ακόμα… σα μια λυσσασμένη, γεμάτη άγχος και πανικό τελευταία ανάσα καλοκαιριού
και συντροφιάς ,πριν βουτήξεις ξανά στα παγωμένα νερά του χειμώνα και της μοναξιάς.
Από
το παιδικό «Φεγγαράκι μου λαμπρό» μέχρι και το βαρύ λαϊκό «Σβήσε το φεγγάρι»,
το χιλιοειπωμένο πασίγνωστο φαινόμενο του Αυγούστου τράβηξε τη προσοχή και
παρέσυρε τον καθένα για μακρινά μέρη -όπου νηφάλιος μάλλον τα φοβάται και τα
αποφεύγει. Άλλοτε σε στιγμές αξέχαστες, εμποτισμένες με περίσσιο ρομαντισμό (σα
κάτι τέτοιες μέρες, η ανθρωπότητα να ξαναβρίσκει όλο της το χαμένο ρομαντισμό
που καθημερινά περιφρονεί) κι άλλοτε σε ένα μαραθώνιο σκέψης, νοσταλγίας και
γιατί όχι μελαγχολίας…. Πηγή έμπνευσης και οίστρου για κάθε μορφή τέχνης κυρίως
για εκείνη της ίδιας της ζωής…Και κάπως έτσι μια ολόκληρη πόλη είτε με τον έναν
τρόπο είτε με τον άλλον παίρνει φωτιά…
Κάπου
ανάμεσα στο πλήθος, εκεί στους αραγμένους πότες της προβλήτας, θα με
συναντούσατε κι μένα. Κάπως πιο χαλαρή από ότι συνήθως. Να ρεμβάζω μοναχικά
έχοντας όμως τόσους ανθρώπους γύρω μου. Είναι εκείνο το αναθεματισμένο
συναίσθημα της μοναξιάς που δε δικαιολογείται με το πλήθος των ανθρώπων γύρω
σου, τουλάχιστον αριθμητικά. Πότε στο φεγγάρι και πότε στους γύρω μου, το
βλέμμα μου έβρισκε αφορμή και εγώ αναρωτιόμουν-
για την ακρίβεια έπαιρνε κυριολεκτικά το μυαλό μου φωτιά.
«Φωτισμένο
και συγχρόνως χλωμό, λαμπερό και ταυτόχρονα θαμπό στέκεται απομακρυσμένο σε μια
γωνιά, πόση μοναξιά μπορεί να νιώθει; Ειρωνεία; Μια ολόκληρη ανθρωπότητα - καθ
όλο το πέρασμα των αιώνων - δίνει όρκους πραγματικής αγάπης και εκφράζει τον
έρωτά της στο όνομά του και αυτό…δεν
έχει καν συντροφιά…»
Λέτε
να είναι αναγκαίο κακό; Ξέρετε όπως η Περσεφόνη που για να ζήσει τους έξι μήνες
ελεύθερης ζωής πάνω στη γη έπρεπε να θυσιάσει άλλους τόσους φυλακισμένη στο
κάτω κόσμο παρέα με το φίλο μας, τον Άδη; Δηλαδή για να χαρούμε εμείς τον ερωτά
μας, αυτό το δύσμοιρο μένει καταδικασμένο στη μοναξιά και στη δυστυχία;
Από την άλλη είναι και η ιστορία που άκουσα
προχθές και ομολογώ πως εντυπωσιάστηκα- αν και μου άφησε πικρή γεύση…Ήταν
κάποτε -λέει- μια πολύ όμορφη κοπέλα, νεράιδα σωστή, που ο καλός της -ενώ την
αγαπούσε- ήταν παθολογικά ζηλιάρης. Μια, δυο η κοπέλα είδε κι απόειδε, παρακάλεσε
απογοητευμένη και πικραμένη τους θεούς να την πάρουν μαζί τους, μιας δεν είχε νόημα
πια η ζωή της χωρίς την εμπιστοσύνη του καλού της. Το έμαθε, λοιπόν, ο γλυκός
της και αντέδρασε άσχημα… πολύ άσχημα.Της ζήτησε το λόγο. Και για να μη τα
πολυλογώ τι φώναξε, τι απείλησε, τι παρακάλεσε κι όμως αυτή εκεί ανένδοτή και
αλύγιστη, προκαλώντας την παράνοιά του… Ώσπου έγινε το κακό… Της πέταξε καυτό
λάδι στο πρόσωπο…φήμες λένε ότι και οι δυο πονέσαν εξίσου, η μια γιατί
ζεματίστηκε και ο άλλος γιατί της προκάλεσε ανυπόφορο πόνο και ανεξίτηλες
πληγές σε σώμα και ψυχή.
Έπειτα από αυτό, οι θεοί δέχτηκαν το αίτημά
της, αλλά ως γνωστοί παγαπόντες που ήταν (βλέπε μπερμπάντη Δια) έφεραν τα πράγματα στα μέτρα
τους. Τη μεταμόρφωσαν, λέει, σε Φεγγάρι. Κάπως έτσι –λένε- εξηγούνται και οι λεπτομέρειες πάνω στην
επιφάνεια της πανσελήνου, μιας κι αν προσέξετε θυμίζουν τα εγκαύματα που είχε η
κοπέλα το πρόσωπό της. Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον κρύβεται στην αντιμετώπιση που
είχε ο νεαρός, ο οποίος αναμφίβολα αγαπούσε τη κοπέλα. Η τιμωρία του δεν ήταν
σαφώς πως εκπληρώθηκε η ευχή της κοπέλας, αλλά ότι θεοί μεταμόρφωσαν και τον
ίδιο… Και όχι σε βάτραχο αλλά σε Ήλιο. Φωτεινός από αγάπη. Φλογερός από ερώτα αλλά και
επικίνδυνος και υπερβολικά εκθαμβωτικός. Ζάλη σα παράνοια και αίσθημα τρέλας –λέγεται
ότι προσφέρει σαν ανάμνηση εκείνης της ώρας της κακιάς. Αλλά δεν αρκεί μόνο
αυτό, η τιμωρία του έρχεται και ολοκληρώνεται με το παρακάτω παράδοξο… « Θα
υπάρχεις εξαιτίας της χωρίς την ίδια, η ύπαρξή σου θα εξαρτάται από αυτή αλλά δεν θα συνυπάρχετε…όταν
αυτή θα φεύγει, εσύ θα έρχεσαι.. όταν εκείνη θα έχει συντροφιά, συ θα είσαι
μόνος σου… όταν εκείνη θα μένει μόνη της, συ θα κρύβεσαι, θα φουρτουνιάζεις και
θα δακρύζεις», φαίνεται να του είπαν. Κι έτσι έγινε. Σε ένα νοητό τρεχαλητό ο ήλιος
διαδέχεται την καλή του, κι εκείνη με τη σειρά της, τρέχει να σωθεί. Ο λόγος
της ύπαρξής τους μοιάζει κοινός αλλά δεν είναι ούτε καν ο ίδιος…για να εμφανιστεί
ο ένας πρέπει να χαθεί ο άλλος...έτσι ο
ερωτάς τους έγινε η καταδίκη τους, μια τιμωρία …δίχως τέλος και αρχή… που
καλά κρατεί ανά τους αιώνες να μας θυμίζει σε όλες τις εποχές το σπουδαίο
δίδαγμα…
Όταν
η αγάπη γίνεται φυλακή, τότε παύει να υπάρχει μια καρδιά, σπάει και γίνεται
κομμάτια, δυο κοφτερά πρίσματα…
Και
τότε φαίνεται η αληθινή αγάπη...αν με μια κίνηση θα πληγώσεις τον άλλον
στρέφοντας το κοφτερό πρίσμα σου ή αν το κατευθύνεις σε σένα, στον ίδιο τον
εαυτό σου…
Κάποιος
με βάση τη παραπάνω ιστορία θα έλεγε πώς η μοναξιά του φεγγαριού ήταν αναγκαία
καθώς εξασφάλιζε με αυτό τον τρόπο η κοπέλα την σωτηρία της . Άλλοι πιο
ρομαντικοί θα έλεγαν πως η ιστορία της ήταν τόσο έντονη και αληθινή που αποθηκεύτηκε
μέσα σ αυτό το αιώνιο φαινόμενο της εναλλαγής της μέρας με τη νύχτα. Κι αυτό το
μάταιο που κρύβει η φυσική αυτή κατάσταση δηλώνει πως η αγάπη και ο έρωτας
βρίσκει τρόπο και επιβιώνει μέσα από την καταστροφή. Όσο μεγάλη καταστροφή κι
αν προκαλέσει, πάντα βρίσκει τρόπο να υπάρχει μέσα από αυτή.
Πάντως
αν με ρωτάτε πιστεύω στα αναγκαία κακά. Είτε στη περίπτωση της Περσεφόνης είτε
της όμορφης κοπέλας από την ιστορία, κάτι έπρεπε θυσιαστεί για να υπάρχει ο έρωτας,
η ζωή. Στη πρώτη περίπτωση χρόνος, στη δεύτερη η ομορφιά και γιατί όχι και ο
ίδιος ο έρωτας των νέων. Πάντα κάτι θυσιάζεις για να γευτείς τη χαρά που
επιθυμείς, για να έχεις αυτό που λαχταράς. Κι η καταστροφή καραδοκεί σε κάθε
στροφή. Μικρή και μεγάλη, ανεπανόρθωτη και μη, πάντα σα πιστή ντάμα συνοδεύει τον
Έρωτα. Το θέμα είναι τι θα θυσιαστεί κι αν είσαι έτοιμος να δεχτείς τις συνέπειες
που θα φέρει η ίδια η καταστροφή; Τη μορφή, δηλαδή, που θα δώσει εν τέλει η
καταστροφή στον ερωτά σου εφόσον αυτή γίνεται πραγματικότητα. Πώς νομίζετε βγήκαν
τόσα καψουροτράγουδα με θέμα το φεγγάρι; Όση διάρκεια κι αν έχει πάντως, οι
συνέπειες θα είναι παντοτινές. Γιατί –ως γνωστόν- όσο κι αν υποτιμάς τον χρόνο,
τόσο αυτός παίζει και γελά εις βάρος σου.
Άλλη μια νύχτα από αυτές που το μυαλό μου δεν αδειάζει και δε σταματά λεπτό τη παραγωγή
σα καλοκουρδισμένη, αυτόματη μηχανή συσκευασίας προϊόντος. Κάπου εκεί ανάμεσα στις
φλόγες του, κατέληξε πως για να γευτείς τον έρωτα πρέπει να θυσιάσεις κάτι
εξίσου σπουδαίο. Είτε αυτό είναι απλώς κάποια μοναχικά αυγουστιάτικα φεγγάρια περιμένοντάς
τον, είτε ο ίδιος ο έρωτας σου αν δεν είναι
αυτό που θες, αυτό που αξίζεις είτε και γω δε ξέρω τι. Είναι που ως
σύγχρονες-οι Περσεφόνες πρέπει να θυμόμαστε πάντα ότι θα έρθουν στιγμές σκότους
και καλό είναι να τις εκλαμβάνουμε σαν ένα είδος προετοιμασίας για το φως που θα
αντικρύσουμε.
Υ.Γ.
Άλλωστε δε πρέπει να φοβόμαστε τις νύχτες
χωρίς φεγγάρι ,αλλά τις νύχτες που δεν επιλέγουμε να το θαυμάσουμε.
