Τρέξε-τρέξε…
Αναρωτηθήκατε γιατί τα μικρά παιδιά θέλουν συνεχώς να τρέχουν ..ανέμελα ακόμα και με τσακισμένα γόνατα, ματωμένες μύτες, πληγωμένα χέρια... με βήματα παιδικά μικρά αλλά αληθινά και σταθερά μα και χωρίς προορισμό…μονάχα να τρέχουν…παιδιά για;
δεν τα νοιάζει το προς τα πού και το γιατί…
Kρυμμένα μυστικά σαν όλο το πολύτιμο χρυσάφι αυτού του κόσμου…η κρυψώνα είναι βαθιά και αλύτρωτη …με σκοτάδι…και σκόνη… κανείς δεν τολμά να το πει,κανείς...ούτε να το σκεφτεί...μια ενοχή αλλιώτικη τυλίγει την σκέψη τούτη...και ποτέ, κανείς και πουθενά δεν έδωσε την απάντηση...
Μεγάλωσα και έμαθα και τον προορισμό και τον λόγο….έλυσα τον γρίφο...
Λαχτάρα μικρού παιδιού να ζήσει το παιχνίδι και την χαρά ακόμα κι αν οι καγκελόπορτες είναι κλειστές ακόμα κι αν ένα «μη», ένα «δεν πρέπει»…το πληγώνει και το βάζει με το ζόρι να χωρέσει σε καλούπια μεγάλων ,να σκέφτεται σαν μεγάλος χωρίς την ελευθερία του ανάλογου πράττειν …. αυτό,όμως θα τρέξει...άλλο θα φτάσει μέχρι την πόρτα και θα γυρίσει,άλλο θα ανοίξει και θα βγει,άλλο θα παίξει σε μια γωνιά και θα του είναι αρκετό,άλλο θα ξαναγυρίσει και άλλο θα πετάξει μακριά...
Μας βαλσάμωσαν μέσα στο αύριο που μας όρισαν χωρίς αναπνοή χωρίς πραγματική σκέψη…
Μας έμαθαν να «λαχταρούμε» το μεγάλωμα, να μισούμε το τότε παρόν…όχι δεν το ζήσαμε…μη λες ψέμματα,μη δικαιολογείς …παιδικά χαμόγελα τυλιγμένα με μπόλικα περιτυλίγματα από σοκολάτες και καραμέλες..το μόνο που δηλώνει την χαμένη μας αθωότητα,τη χαμένη μας παιδικότητα…
Ποιο χθες νοσταλγώ ; Ποια παιδικότητα ψάχνω μήπως την βρω…. Δεν υπάρχει και φοβάμαι ότι δεν υπήρξε ποτέ… ίσως ήρθε κ έφυγε βιαστικά…ποιος ξέρει;
«Παπούτσια βαφτιστικά»
Ξεχασμένα παπούτσια βαφτιστικά
Με σκονισμένα βήματα ψάχνω να βρω κάτι χρωματιστό
Μα όλα ασπρόμαυρα τα βλέπω
Με σκονισμένα βήματα ψάχνω να βρω την παιδική μου αθωότητα
Μα όλα τόσο ύποπτα και ένοχα μου μοιάζουν
Ίσως την βρω…ίσως χαθώ
Μέσα στο ξέφωτο η σκόνη χορεύει με το φως…
Με αναστατώνει και την ψυχή μου ξεσηκώνει
Για ταξίδια χρόνου-αναμνήσεις …για τότε που το τώρα δεν επιθυμούσα
και το μετά λαχταρούσα.
Με σκονισμένα βήματα ψάχνω να βρω κάτι χρωματιστό
Μα όλα ασπρόμαυρα τα βλέπω
Με σκονισμένα βήματα ψάχνω να βρω την παιδική μου αθωότητα
Μα όλα τόσο ύποπτα και ένοχα μου μοιάζουν
Σήμερα το χθες μοιάζει πιο φωτεινό παρά σκονισμένο
Με σκονισμένα βήματα ψάχνω να το βρω…
Μιχαήλ Θεανώ
Μελαγχολία με πιάνει όταν δεν μπορώ να με βρω μέσα στο χθες,στο δικό μου παιδικό άλμπουμ…Αν το σκεφτείς φωτογραφίες κιτρινισμένες φωτογραφίες,παπούτσια βαφτιστικά ενθύμια ζωής,ποιάς ζωής; ...μάλλον ενθύμια για μια ζωή που δεν προλάβαμε ,δεν ζήσαμε ,δεν γευτήκαμε…
Παιδιά με τηλεοπτική συνείδηση, με ηλεκτρονικά παιχνίδια και μια αλυσίδα στην πόρτα.
«Μα πότε θα κάνω λάθος,μαμά;»
«Πότε θα πέσω να ματώσω,γιαγια;»
«Πότε να ξαγρυπνήσω για ένα όνειρο τρελλό,ανάμεσα σε εξισώσεις και άλυτα μαθηματικά;»
«Πότε θα νιώσω τα κόκκινα μαγουλά μου να καίνε από την φλόγα του έρωτα,κύριε;»
«Μπαμπά,πότε θα σκεπαστώ με μια γλυκεία ανάσα για καληνύχτα;»
Αυτά τα ερωτήματα δεν ειπώθηκαν ποτέ, δεν ακούστηκαν πουθενά, ούτε σε κυριακάτικα οικογενειακά γεύματα, ούτε σε αίθουσες διδασκαλίας…Δυστυχώς!
Βγήκαμε στην ζωή με πτυχία, τίτλους και κύπελλα εντελώς απροετοίμαστοι…
Και δεν μιλώ για αυτούς που παραμένουν παιδιά….
Αλλά για αυτούς που το χρησιμοποιούν για ζήσουν όσα δεν έζησαν και να καλύψουν την ανωριμότητά τους με πολύχρωμο περιτύλιγμα και μια κόκκινη κορδέλα…
Δεν φταίνε αυτοί...τους μαχαίρωσαν, τους λήστεψαν ανήμποροι να αντιδράσουν....παιδιά,για;!
