«Τσομπάνης
τελικά ο υπουργός....»;
Φασαρίες και
κακό παντού γύρω μας,το κέντρο της πόλης βροχερό και χωρίς ζωή.Μουντό το πρωινό
της Δευτέρας με ένα ψιλόβροχο.Η στάση του λεωφορείου έγινε τόπος συνάντησης για
φοιτητές,όχι για να πάνε για φράπε αλλά για να διεκδικάσουν τα όνειρά τους!
Με τα λίγα κ με τα πολλά βρεθήκαμε μέσα στο
πλήθος των φοιτητών,που ετοίμαζαν να ξεχυθούν στους δρόμους να διεκδικήσουν όσα
θεωρούνταν δεδομένα και απόλυτα δικα τους!Με λίγη προσπάθεια γίναμε ένα και
πήγαμε στην πορεία καπώς διστακτικά στην αρχή...αλλά οκ πήγαμε!!!
Δεν ξέρω αλλά νίωθω οτι έχω τον διάολο μέσα
στο κεφάλι μου.Οχι,οχι μην ανησυχείτε δεν είμαι σατανισμένη απλώς δεν μένω
ήσυχη!Και συνθήματα φωνάξαμε και τα χέρια σηκώσαμε και όλα τα κάναμε!Αλλά εμένα
άλλο με ανησυχεί...αυτό που είδα γύρω μου!Προφανώς δεν ήταν ο αναμενώμενος
αριθμός των φοιτητων που θίγονται από το και καλά σχέδιο "Αθηνά"!Ούτε
το 1\3 των φοιτητών από τα τμήματα που καταργούνται ή απλώς μετακινούνται δεν
έδωσε το παρόν...
Απ'την μια ο μη αναμενώμενος αριθμός φοιτητών
και από την άλλην ενήλικοι άνθρωποι γύρω μου να φωνάζουν συνθήματα που απλώς
δεν τους λένε τίποτα!-Απέναντι μου ένα ζευγάρι που φιλιέται καθόδον,δίπλα μου
ένας κάνει καμάκι στην ωραία της σχολής,οι μπροστάμου να γελάνε σαν χάχανα!Αναμφίβολα
ήταν ωραία πορεία!!
Μη με πείτε στριμένη και πως δεν βλέπω την
θετική πλευρά των πραγμάτων γιατί δεν είναι έτσι!Σκέφτομαι οτι συνεχώς από
παντού ξεπροβάλλουν επαναστάτες και ήρωες που διεκδικούν δικαιώματα αλλά το μυαλό δεν πέει κάπου
αλλού,παρακατω απλώς ο ηρωισμός βρίσκει τον ορισμό του στο να ξεσηκώνεσαι και
να λες κουβέντες που το βάρος τους δεν μπορεί να αντέξει η πλάτη σου,στη
φλωρουμπιά (ξέρω δεν είναι και πολύ δόκιμος όρος) που μας δέρνει!Ναι "μας",
δεν εξαιρώ τον εαυτό μου.
Οκ γεμίσαμε απο
αριστερούς,αριστερές,ανθρωπιστές και δεν συμμαζευέται...!Η αλλαγή αυτή που έχει
τόσο αναγκη αυτός ο κόσμος γιατί δεν έρχεται?!Και έχω απάντηση,στα λόγια όλοι
ωραία τα λέμε αλλά άμα έρθει η ώρα της πράξης τα πράγματα αλλάζουν και η εν
λόγω φλωρουμπιά βγαίνει στην επιφάνεια και κάπου εκεί χάνεται όλη η διαδικασία
σκέψης στην οποία υποτίθεται πως ένας λογικός άνθρωπος έχει μπει και έχει επιλέξει τις χ,ψ πεποιθήσεις,απλώς
...αχρηστευέται σαν να μην εγινε ποτε- αν δηλαδή έγινε ποτέ!
Ακούω ακούω στην σχολή τόόόόόσους αριστερούς
ιδεολόγους και τους αμφισβητώ εν μέρει γιατί όχι οτι δεν τους πιστευώ....γιατί
απλώς μας κατευθυνουν στα τυφλά είναι
σαν να μας ψιθυρίζουν φωνακτά να γίνουμε αριστεροί αλλά όχι να συμπεριφερθούμε με
τις αρχές και τις αξίες που-και καλά ορίζουν οι αριστερές πεποιθήσεις! (ακόμα
και αυτό αμφισβητώ -λες και είναι πυξίδα το μυαλό,ο ανθρωπος ο ίδιος!)
Με πόση θλίψη ακούω τις ανούσιες διαλέξεις
είτε καθηγητών είτε γνωστών δεν περιγράφεται...το θέμα δεν είναι να κάτσω και
να παρατηρώ τι συμβαίνει γύρω αλλα να το αιτιολογήσω και έπειτα να το λύσω.Η
αιτία της προβληματικής καταστασης είναι κ η αρχή.Και η αρχή είναι το ήμισυ του
παντός.Άρα η αιτία είναι σημαντική,αφού η λύση είναι το παν.
Που ήθελα να καταλήξω όμως.... η εποχή μας
είναι μια κρίσιμη περίοδος όχι μόνο για τον ελληνικό λαό ούτε και την Ευρώπη
ολόκληρη αλλά για το ανθρώπινο είδος.Σε μια εποχή που η έλλειψη ανθρωπισμού
είναι απλώς μια φυσιολογική κατάσταση στην οποία μας υποτάσσει το καπιταλιστικό
σύστημα είτε στο οικονομικό είτε στο κοινωνικό τομέα,η πάρτη σου όπως λένε
λαμπυρίζει σαν μπιγολαμπίδα στο άνισο και άδικο αγώνα της ζωής,που το φως της
πραγματικά δεν βοηθάει ούτε εσένα και σαφώς όχι τους γύρω σου...για να είμαι
ειλικρινής μάλλον σε "καρφώνει" αν και τα θύματα είναι πολλά πέρα από
σένα.
Που κολλάνε αυτά θα πείτε...όντως δεν κολλάνε
αμέσως αλλά αν αναρωτηθούμε γιατί η απουσία των τόσων δικαιούχων σε κάθε
περίπτωση σε κάθε περίσταση είναι πιο
αισθητή από την παρουσία των παρόντων και η σιωπή τους είναι πιο ηχηρή από τα
οργισμένα συνθήματα...σιγά σιγά έρχεται η συσχέτιση.
Το καπιταλιστικό σύστημα είναι αυτό που
απαιτεί και την απουσία και σιωπή που
προαναφέρθηκαν.Οι ιδέες που βασίζονται στην απόλυτη αρχή "ο θάνατός σου- η
ζωή μου" είναι αυτές που άλλους για ύπουλους λόγους και άτιμες αιτίες τους
κρατάνε μακριά από τον αγώνα των δικαίων απαιτούμενων,και άλλους που απλώς ως
ανήμποροι να αισθανθούν την επικινδυνότητα που κρύβουν οι συνθήκες που
καλούνται να ανταποκριθούν δείχνουν μια στάση αδιαφορίας.
Για να καταλάβατε τι εννοώ θα αναφερθώ σε ένα
σύντομο περιστατικό ,τις προάλλες συνάντησα τυχαία την καθηγήτρια μου από το
σχολείο στην στάση του λεωφορείου και με κοινό πια θέμα συζήτησης-κοινό μυστικό
τις προκλήσεις που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε αρχίσαμε την
κουβέντα.Αναμφίβολα μορφωμένη και πολύ καλή στην δουλεία της,ξεστόμισε ό,τι πιο
άθλιο και συγχρόνως ειλικρινέστατο που έχω ακούσει."και τι να κάνουμε...
να στείλω,δηλαδή,τον γιό μου σε πορείες,είναι επικίνδυνα αυτά!Ας αγωνιστούν οι
άλλοι".
Ειλικρινά δεν ξέρω τι είναι πιο θλιβερό....
ότι ειπώθηκε από άνθρωπο διανοούμενο και άτομο της εκπαίδευσης η συγκεκριμένη
άποψη ή ότι οι ιδέες αυτές είναι μια
γενική πέρα από απελπιστική στάση που ριζώνει στο κεφάλι μας.Αλλά δεν την
κατηγορώ γιατί και μένα οι γονείς μου τα ίδια σκέφτηκαν και ο δικοί σου και
εσείς οι ίδιοι αν έχετε παιδιά...
Το θέμα είναι οτι με βάση τις προσταγές της
καπιταλιστικής θεωρίας σκοπός όλων των καλοθελητών είναι να γεμίσει
όχι μόνο το μυαλό αλλά και η καρδιά του ανθρώπου με το σκοτεινό εχθρό,τον φόβο.
Ξέρετε τι θεωρώ πιο επικίνδυνο απ'όλα; Άντε
το μυαλό να το κυριεύει ο φόβος,μιας και οι υποχρεώσεις και τα καθήκοντα το
βασανίζουν αλύπητα (που και πάλι είναι απλώς εξεφτελιστικό)αλλά ότι η καρδιά
γεμίζει με φόβο ισοδυναμεί με βιασμό.Και αυτό γιατί τις αποφάσεις,ναι, τις
παίρνεις με το μυαλό αλλά τα όνειρα τα κάνεις με την καρδιά.
Αυτό ακριβώς θέλουν...να φοβάσαι αυτά που
ονειρεύεσαι είτε είναι ένα αυτοκίνητο είτε είναι μια οικογένεια,ένα
μεταπτυχιακό ένα σπίτι, μια βόλτα ...με αποτέλεσμα να μην τολμάς καν να τα
παράγεις τα όνειρα σου-αν όμως το καλοσκεφτείτε η παραγωγή είναι αναπόσπαστο
κομμάτι της καπιταλιστικής πραγματικότητας και μόνο από μέσα "χτυπάς"
ένα τόσο ύπουλο και απάνθρωπο σύστημα που στο όνομα του χάνονται ανθρώπινες
αξιοπρέπειες και φτάσαμε στο σημείο, και ζωές.
Χρόνος πολύτιμος για πολυτέλεια έχει
χαθεί(ναι θεωρώ πολυτέλεια να αγωνίζομαι απλώς δηλώντας "αριστερή" ή
απλώς επαναστάτρια) ,άρα τί μένει;Να διεκδικήσεις έμπρακτα αλλά και αξιοπρεπώς αυτά που δικαιούσε...
Υ.Γ: δίνω
υπόσχεση -τουλάχιστον εγώ- οτι δεν θα μείνω μόνο σε αυτό το κείμενο...άλλωστε
σε αυτή την περίπτωση δεν θα έχουν νόημα ούτε μία λέξη που γράφω…θα ξεπεράσω
την "φλωρουμπιά" μου...και η συνέχεια στους δρόμους είτε για το
σχέδιο "Αθηνά" είτε για υπόλοιπα που θα ακολουθήσουν...
